Yaşamak nefes almaktan daha zorken nasıl yaşayabilirdi insan.
Hayatım bitmişken beni hayata döndüren kişi gitmişti ve ben hayata küsmüştüm.
Kendi ellerimle kazmıştım mezarımı. Kendi elimle de boğmuştum kendimi.
Bileklerimi kesmiştim ilk önc...
Gözlerinizi kapatın.Derin nefes alın ve içinizdekileri o nefesle beraber atın dışarıya.Gülümseyin birazcık çünkü hayatta gülümseyecek o kadar şey varken niye hep üzülüyoruz mesela?..
Lütfen oy vermeyi unutmayın. Ayrıca tepkilerinizi ve bölüm hakkındaki yorumlarınızı belirtmeyi unutmayınnn.İyi okumalarr❤ Başladığınız tarihi yazın bakalımm.
-GİRİS BÖLÜMÜ OLDUĞU İÇİN SİMDİKİ ZAMANLA ANLATILMIŞTIR-
🌑🌒🌓🌔🌕🌖🌗🌘🌜🌛🌙 BÖLÜMÜN ŞARKISI=SERTAP ERENER-OLSUN
Soğuk tenimi idam cezası verircesine yalıyor,rüzgardan nefes alamayacak gibi oluyorum.Pencereden gelen soğuk havayla gülüyorum.Saçlarım boynumu kaşındırıyor ama düzeltmiyorum.Çünkü biliyorum ki düzeltsem bile beynim bana oyun oynayacak ve yine kaşındırıyor gibi hissedeceğim.Aynaya bakıyorum.Tam gözlerime.Hatta sanki beynimi görüyorum.Aynadaki görüntü birden değişiyor ve kahkaha atmaya başlıyor.Ne olduğunu fark ediyorum ve hemen aynadan uzaklaşıp ilaçlarımın yanına gidiyorum.Suya ihtiyaç duymadan iki tane hapı ağzıma atıp yutkunuyorum.
Yanımdaki kızdan gelen horlama sesleri beni çılgına döndürüyor.Kafamın içindeki sesleri susturamıyorken onun sesi beni delirtecek gibi oluyor.Ve anında horultusu kesilip uyanıyor.Ve bana bakıyor onu o kadar dikkatli incelememden ürküyor ve hemen yurt odasını terk ediyor.Gülüyorum.Alışıyordum insanların benden uzak durmalarına...
En sonunda düşüncelerimden uzaklaşıyorum ve kendime geliyorum.Çantamı alıyorum ve yurttan çıkıyorum.Kimsenin yüzüne bakmadan yürüyorum öylece.Bilerek kalın bir şey giymemiştim.Üşümek için...
Nefes aldığım hava burnumdan geçerken içimi donduruyor.Bu bana zevk veriyor.Üşümekten ellerimin ve vücudumun buz gibi olmasından sebepsizce hoşlanıyorum.
Ama kendime gelmeye başlıyorum.İlaçlı bana.Kendim olmayan kendime.Artık soğuktan zevk almayıp üşümeye başlıyorum.Ve ikide bir gülmüyorum.Dediğim gibi ilaçlı bana geri dönüyorum.
Nefret ettim böyle olmasından.Nefret ettim geçmişimi bu hale getirenlerden... Kendimden.Yaptıklarımdan...
Beşinci liseme gidiyorum.Buradan da atılacağımı biliyorum. Farkındayım.Yine geçirdiğim ataklar gelecek ve birisine zarar vereceğim. Ama ilaçlarımı düzenli kullandıktan sonra ne atak geçirmiştim ne de halisülasyon görmüştüm.
Okulun kapısından içeriye giriyorum.Geç kalmıştım ama çok umursamıyorum.Yavaş adımlarla okula giriyorum.Telefonumdaki müziği durdurup çantama koyuyorum.Saçlarımı toplayamıyorum çünkü geçmişte yaptıklarım yüzünden kısacık kalmıştı.
Geçmiş...
Altı harfli kısacık o kelime.Bir nefeste söylenilebilecek ama söyleyince de nefesinizin bitebileceği kelime.Kimimizin hataları,kimimizin mutlulukları saklı bu kelimede. Ama benim ne hatalarım ne de mutluluklarım.Ben saklıydım geçmişimde...
Duvarda duran listeye bakıyorum ve sınıfımın nerede olduğunu görüyorum.Sınıfımın önüne geldiğimde herhangi bir heyecan hissetmiyorum ya da kalbim hızlı atmıyor.İşte şu hastalığımın görevleri...
Kapıyı çalıyorum ve açıyorum.İçeriden gelen soğuk hava iliklerimi donduruyor.Bütün mavi , yeşil, ela ,kahverengi gözler bana bakıyorlar.Kimisi giyinişime bakıyor kimisi yüzüme kimisi aklından geçiriyor 'bir kız mıydı okuldan atılan?'.Çünkü genelde insanlar kendinde sevmedikleri özelliklerini diğer tarafta arıyorlar.
"Geç ve otur yerine."diyor hoca.Neler olduğunu bildiğini biliyorum bu yüzden bu tepkisine pek şaşırmıyorum.
Bilerek kimseyele göz teması kurmuyorum.Boş bulduğum ilk sıraya oturuyorum.Ders bitene kadar masaya bakıyorum.Sıkılmadan ya da bunalmadan.Zil çalıyor ve herkes dışarıya çıkıyor.Ben de biraz bekledikten sonra dışarıya çıkıyorum.Ve yemekhaneye gidiyorum.Bilerek bileklerimi kapatıyorum çünkü takıntılıyım.
Yere bakarak yürürken birisine çarpıyorum ama umursamadan geçiyorum ve o anda tanıdık bir koku geliyor burnuma .Arkamı dönüyorum ve yıllar sonra ilk defa kalbim hızlı atıyor ve heyecan gibi bir duygu yaşıyorum ama arkamı döndüğümde kimsenin olmadığını görüyorum ve bunun bir halisülasyon olduğunu düşünüyorum.Yemekhaneye gittiğimde boş bir masaya oturuyorum ve yıllar sonra ilk defa olan içimdeki duyguyu tekrar düşünüyorum.Yıllar sonra ilk defa bir duygu hissedişimi.İlk defa kalbimin hızlı atmasını. Ve kafamı kaldırdığımda bana bakan bir çift gözle karşılaşıyorum ve bu sefer sadece kalbim hızlı atmıyor.Elim ayağımda titriyor çünkü tanıyorum.Çünkü ben unutmazdım onu asla.O beni unutsa bile...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
EĞER HİKAYEMİ BEĞENDİYSENİZ OY VERMEYİ UNUTMAYINN. 💜💜💜 İnstagram= @turkan_turkmenn - @bookpyscho
