ADINI BAŞKASININ KOYDUĞU ÇOCUKLAR

ESKİYE DÖNÜŞ

BÖLÜMÜN ŞARKISI=ZEYNEP CASALİNİ-DUVAR
Bölüm hakkındaki yorumlarınızı ve tepkilerinizi yorumlarda belirtmeyi unutmayınn.Ve de oy vermeyi unutmayınn.İyi okumalarr!❤

GEÇMİŞ
Sokaklar evimdi.Yağmurlar sığınağımdı.Ve üşümek sokaklarımdı...

Yan odadan gelen çığlık sesleri kulaklarımı delip geçiyordu.Kalbimin daha hızlı atmasına neden oluyordu.
   
   Hemen gidip kapımı kilitledim ve bomboş odanın köşesine oturup ellerimi kulaklarıma bastırdım.
Mermerin soğukluğu kalçama vuruyor ve üşümeme neden oluyordu.
Korkuyordum.Bana zarar vermesinden korkuyordum.Anneme zarar vermesinden korkuyordum.Anneme vurduğu elini kırmak istiyordum ama benim gücümün ne kadar az olduğunu da biliyordum.Ve biliyordum bana zarar verirse annemin daha çok üzüleceğini.
İçimden çığlıklar atıyordum.Bağırıyordum.Ama duyan yoktu.
   Yaşıtlarım mışıl mışıl uyurken ben neler yaşıyordum...
Ne yapacağımı bilmiyordum.Çaresizdim.Korkuyordum.Sanki yaşıyordum...

   Doğduğum gün merhaba yerine hoşça kal denilmişti bana."Hoşça kal yavrum.Artık mutlu günlerin bitti.Artık cehennemdesin kızım." Gülmüştüm bende.Anlamamıştım dediklerinin gerçek olduğunu.Şaka sanmıştım aslında.

Ve şimdi de ağlıyordum.Çünkü anlamıştım gerçekleri.Yaşamanın ölümden ne denli zor olduğunu biliyordum artık.Keşke ölüm kadar kolay olsa hayat.Keşke ölüm gibi rahat olsa dünya.Keşke ölüm kadar sevse insanlar bizi.Bir kişinin,iki kişinin hayatını karattığı için ağlıyordum.

Sarılıyordum kendime.Kimsem olmadığı için sarılıyordum .

Üşüyordum.İçimdeki hisler görevlerini yerine getirmedikleri için üşüyordum.

Nefes almıyordum.Nefes alınca hala hayatta olduğumu öğrendiğim için nefes almıyordum...

Ama aniden gelen kararla yerimden kalktım.Annemin bana dediklerini hatırladım. "Kaç kurtar kendini...Eğer baban bana zarar verdiği zaman evde durursan bana daha çok zarar verir.Bundan dolayı kızım,kaç.Git buradan.Merak etme ben seni bulurum.Nerede olursan ol senin yanında olurum.Bu yüzden kızım benim için kaç..."
Onu burada bırakmam ne kadar doğru bilemezdim ama kendimi kurtarmamın annemi mutlu edeceğini bilirdim.Çünkü annem bana eğer kaçarsam kendininde  kurtulacağını söylemişti.

  Yavaşça kapıyı açıp dışarı çıktım.Babamın anneme bağırışlarını ve annemin çığlıkları kulaklarımı inletse de, bacaklarım titrese,kalbim ne kadar hızlı atsa da dış kapıya kadar yürüdüm.Ne kadar doğruydu bilmem ama kafamı seslerin geldiği odaya çevirdim ve annemi gördüm.Yüzleri kanlar için hala babamı engellemeye çalışıyordu.Ve o an bana baktı.Gözlerinden yaşlar akarken,gülümsedi ve can havliyle bana "Git"dedi.Ve sonra öyle bir güldü ki ancak o zaman inanabilirdim gerçekten gitmemi istediğine.Ancak o zaman kurtarırdım canımı o istiyor diye.
Ağlayarak kapıyı açtım ve koştum.Nasıl bu kadar hızlı koştum bilmiyordum.
Bağırdım sokağın ortasında.İnletti sokağı sesim.Ağladım seslice insanlar belki acırlar da bana bakarlar diye.Birkaç insanın önüne yattım annemi kurtarsınlar diye.Ama onlar yüzüme bile bakmadılar.Düşündüm bir saniyeliğine 'acaba erkek olsam o zaman yardım ederler mi?' diye.

Sonra her zaman yaptığım şeyi yapıp koştum saatlerce.İnletti sesim sokağı.Gözyaşlarım yıkadı yolları.Ellerim topladı taşları.Çıplak ayağıma battı taşlar.Acıdı ama ben sustum.Çünkü kendi canımdan daha önemli canlar vardı.

Sonra birden bir sokak lambası patladı.Ve caddedeki bütün ışıklar kesildi.Bu sefer korkmayıp ayağa kalktım.Yürüdüm sakince.Nefesim düzene girdiğinde ağlamamda durmuştu.Etrafıma baktığımda bilmediğim bir yerde olduğumu fark ettim.
Ne yapabilirdim bilmiyordum.Küçücük bedenim yara bere içinde kalmıştı.Gözlerimi açamıyordum.Titriyordum.Korkuyordum.Sanki nefes aldıkça birisi bana kızıyor gibi tutuyordum nefesimi.