BURASI LİSE

14.Burası Farklılaşmış Masallar

Burası (Lise)
Farklılaşmış Masallar

Her masalın ihtiyacı bir kalbin yumuşak öpücüğüdür. Burası Lise masalının öpücüğü kalplerdir. Olmazlar ve imkansızlıklar ayak bağları değildir. Kalbimiz... Burası Lise... Hadi öpelim.

Ufuk ilişkisinde yıpratan taraf olduğu fark ederek yatağın dinlenmesi için zaman verip odasındaki koltuğa uzanmıştı. Yataklar bazen olduğundan fazla kaprisli olabiliyordu.

Elindeki kağıdı tavana doğru kaldırıp yazdığı ders notları ezberleyebilmiş olmanın mutluluğu ile gülümsedi. Kendi kendine söylendi.

"Ve ulu bilge ağacının bilgi dalında bir yaprak daha eksildi."

Daha sonra parmaklarını kağıttan ayırıp göğsüne süzülmesine izin verdi. Üstüne düşen notlarına sarılıp sevgi gösterdi. "Seni sevmiyorum matematik ama arada aklıma yatıyorsun."

Sarsıcı bir sevginin zelzelesi olarak koltukta kollarını daha sıkı sardı.

"Yufo?"

Yanında kardeşinin olduğunun farkında vardığında korkuyla irkildi. Matematikle olan yoğun ilişkilerinde şimşek hızıyla vazgeçti. Kağıdı diğer tarafa fırlatıverdi.

Guncik kolu arasında tuttuğu Saygıdeğer Unıcorn'u ve tavşanlı uyku tulumu ile abisinin ani hareketini izledi. Gözlerindeki durgunluk uykusunun gelmesinden dolayıydı.

Abisi toparlanıp ayaklarını sarkıtarak koltukta oturunca peluş unıcornunun ona uzattı. "Maşal anlat. Sayıdeyey istiyoy."

Ufuk uzattığı peluş unıcornu alıp kucağına koyarak tombul yanaklı kardeşine kapıyı gösterdi. "Lütfen bizi Saygıdeğer Unıcorn hazretleri ile yanlız bırak. Kendilerine masal anlatacağım. Ona buraya kadar eşlik ettiğiniz için çok teşekkürler Şövalye Guncik Hanım, siz gidebilirsiniz."

Guncik aslında kendi masal istesede oyuncağını bahane ediyordu. Abisinin onu göndereceğini tahmin etmemişti. Bozuldu ve uykulu yüzünde dudağını sarkıttı. Geriye doğru adım atıp giderken başını öne eğdi.

Ufuk gözlerini kısmış kardeşinin arkasından odayı terk etmesini izledi. Kendi odasına girdiğini görüncede söylenerek arkasında gitti. "Hem beğenmiyor hanımefendi hemde unıcorn masal istiyormuş bak hele bak."

Guncik'in odasına girdiğinde yine tüm halkını yatağına toplamakta olduğunu gördü. Eline geçen tüm oyuncaklarını küçük yatağının üzerine güzelce koyup bir anne edası ile "Yuyku yamanı." diye konuşuyordu.

Ufuk ciddi tavırlar ile kardeşini kollarında tutup yüzüne bakarak sarstı. "Şunu bilmelisin ki Guncik, yatağına girin oyuncakların rüyana giremez. Orada da oyun oynayamayacaksınız. Ben şu Barbie ile birlikte bu yatağa sığamıyorum, kıçı büyük. Ya o ya ben Guncik? Artık karar verme zamanı geldi."

Kardeşi çok bir şey anlamasada abisinin onu sarsması ve büyük tepki vermesine gülmeye başladı. Bu onun için komikti. Öyle hoşuna gitmişti ki abisi cavabını vermesi için bıraktığında "Biy daha." dedi.

Ufuk başını geri çekip kardeşine baktı. Kesinlikle normal bir çocuk değildi. Kesinlikle onu kardeşiydi. Parmakları Guncik'in etli yanaklarına gömercesine çenesinden tutup sulu sulu öptü.

"Valla da benim kardeşim billahi de benim kardeşim."

Guncik abisinin onu severken bu şiddetli sevgiye karşılık verdi. Ufuk severken kardeşini havaya atıyor, ters çeviriyor, poposuna vura vura onu örseleyerek hınç ediyordu. Guncik, abisini yanağını sıkmak için elini uzatacakken parmağını ısırdı ve acıyla geri çekilmesine güldü.