Anarchy Stepbrother

🔥 Part 6 🔥

Nastia's pov

Η νύχτα ήταν ήρεμη. Το πρωί ξύπνησα κατά τις 6 γιατί άκουγα φωνές από τον δρόμο και δεν με αφιναν στην ισιχια μου. Πήρα ένα πακέτο τσιγάρα αναπτήρα και έκατσα στο μπαλκόνι κοιτοντας τον ουρανό που σε λίγο θα ξυμερονε.

Α:"επ γατάκι τι κάνεις πρωί πρωί...γιατι δεν κοιμάσαι. Σε ξυπνισαν οι φωνές Εε?"εμφανίζετε έναν αγουροξυπνηνενος Αλέξ με ανακατεμένα μαλλιά και χωρίς μπλούζα.

Ν:"ναι... Κάτσε.και βάλε καμιά μπλούζα. Θα πουτνιασεις έχει αεράκι " λέω και του δίνω την καρέκλα στην άλλη μεριά του τραπεζιού.

Α:" γιατί? Δεν σου αρέσει το θέαμα? "ρωτάει με το κλασικό στραβό χαμόγελο στα χείλη του.

Ν:"Όχι τι να μου αρέσει? Η μπρίο κοιλιά σου? "λέω

Α:" αν μπιρο κοιλιά εννοείς αυτούς τους απίστευτους Κοιλιακούς με τα v lince... ναι.." λέει γελώντας.

Ν:"ναι καλά ότι πείς. "απαντάω και τεινω το πακέτο με τα τσιγάρα μου και περνει ένα.

Αφινουμε λίγη ώρα να περάσει χωρίς να πούμε τίποτα. Όπου η σχιοπη σπάει από τον Αλεξ.

Α:" και για πες... Γιατί άρχισες το κάπνισμα..? "

Ν:" όταν ειμουν 7 ο πατέρας μου πέθανε στην δουλειά. Αστηνομικος ήταν και αυτός όπως η μάνα μου και μια μετά σε μια υπηρεσία ένας συνάδερφος τους τον πηροβολησε. Μετά οταν ειμουν 14 ενας Αστηνομικος σκοτοσε την κολλητή μου όταν την εσπροξε στις ραγες του τρένου... "ένα δάκρυ κύλισε από τα μάτια μου και προσγιοθηκε στο μάγουλο μου." ήταν ο μόνος άνθρωπος που με έκανε χαρούμενη. Πότε δεν μου είχε πει ψέματα. Πάντα ήταν εδώ αν την χρειαζόμουν. Ηταν η μόνη που ήξερε τα πάντα για εμένα. Για τον μπαμπά μου δεν έχω ασχοληθεί και πολύ γιατί ήμουν πολύ μικρη αλλά ούτως ή άλλος λόγο δουλειάς δεν τον έβλεπα. Δεν μου πολύ έκανε διαφορά.έτσι έγινα αναρχική. Για να πάρω εκδίκηση από τους μπάσταρδος για ότι έχουν κάνει. Για όλους όσους μου πηραν μακριά. Για όλα τα δάκρυα που κύλισαν εξετηας τους. Από την μέρα που πέθανε η Τζο όταν θέλω να πω τη μου συμβαίνει πάω στον τάφο της και τα λέω. Σαν να είναι εδώ. Μπορεί να μην περνώ απάντηση αλλά με έναν μαγικό τρόπο μπορώ να πάνω την απόφαση η οποία εν τέλη είναι σωστή. " χωρίς να το καταλάβω είχα αρχίσει να κλαιω με λίγους και ο Αλέξ με πήρε αγκαλιά και άρχισε να με ήρεμη.

Α:" σσσσσ.. μηκρη... Μην κλες.. Μην κλες. Ηρέμησε.. Σε παρακαλώ.. Μην το κάνεις αυτό... Σσσσσ" έλεγε και κατάφερε να με ηρεμησε.