AMANDA

-7-

#Multimedia: Dylen..

***

/// DYLEN \\\

~

Ah.. Neler oluyor? Başım.. Omzumdaki rahatsızlıkla iğneyi görmem bir oldu. Elimle çıkartıp acıyla inledim. Amanda.. Onu kaçırmışlardı. Muhtemelen Lucas olmalı. Hani şu benim en iyi dostum. Aslında bitmesi benim suçum. Ama.. çok pişmanım. Yine de bu hiçbir şeyi değiştirmeyecek..

Ayağa kalkıp ne yapmam gerektiğini düşündüm. İlk önce ayılmam gerek, biraz da birşeyler atıştırırım. Aslında şu an Amanda için pek de endişelenmeme gerek yok. Tamam, kaçırıldı ve tehlikede, ama Lucas'ın elinde. Ve onun kolay kolay birine zarar vereceğini sanmıyorum..

Kalkıp elimi yüzümü yıkadım, biraz birşeyler yiyip üstümü de değiştirdikten sonra.. İşte şimdi bir plan yapmam lazım. Polislere haber veremem, Amanda için pek de uygun bir şey değil. Lucas'ın mekanına gidebilirim, ama onun o kadar da salak olduğunu düşünmüyorum. Yani Amanda'yı benim bilmediğim bir yere götürmüştür. Bir dakika.. Lucas bana özel yerinden bahsetmişti sanki. Hatta oradan geçerken işte burası demiş, bana yerini göstermişti. Oraya 'benim özel yerim' diyordu çünkü ne zaman canı bir şeylere sıkkın olsa oraya gider, kafasını dinlerdi. Galiba Amanda'yı oraya götürdü..

Çıkıp arabama bindim. Babam sağolsun güzel bir arabam, ve ehliyetim vardı. Babama teşekkürü sonra düşünürüm diyerekten gaza bastım. Aslında biraz uzak bir yerdi ama hızlı gidersem yarım saate yetiştirdim. Şehir dışında güzel bir evdi şu özel yer.

Acaba Amanda ne yapıyordur? Ölmediğine adım gibi eminim, Lucas kimseye zarar vermez. Peki ya gözü döndüyse? Onu en son gördüğümde kendini öldürmeye çalışıyordu. Acısı büyük.. Ama yine de vicdanı yerinde birisi, karıncayı bile ezmeyen bir adam. Amanda şimdi uyuyordur muhtemelen. Gider Lucas'la konuşurum. Aslında bir işe yaramaz.. Belki beni de ayrı bir odada esir alır, işkence eder. Kim bilir? Sonuçta ikimizden de nefret ediyor.. Amanda da, ben de suçluyuz. Aslında her şey benim suçum, Amanda'nın hiç bir suçu yok..

Geldim sanırım. Biraz büyük bahçeli bir ev, alt katta küçük deposu var. Kesin Amanda'yı orada tutuyordur. Bahçeye girdim, kimse yok. Herkes içerde galiba.. Depoya inen kapıya doğru yöneldim. Sonuçta içeriye giremezdim. Kapıyı zorladım, ama açılmadı. Kapının üst tarafında asılı bir anahtar.. Kapıyı açıp içeri girdim. Çok karanlıktı. Önümü göremiyordum. Birden ışıklar açıldı..

"Dylen.. Sonunda geldin. Ben de ne zaman ayılır da gelir diyordum.."

"Amanda nerde?"

"Gördüğün gibi burda değil.. Onu buradan çıkaramayacaksın Dylen, Amanda'nın ölümü benim elimden olacak.. "

"Lucas.. Sen böyle değilsin. Hadi, bırak da Amanda'yı alayım. Onu ne kadar çok sevdiğimi biliyorsun.."

Pis bir kahkaha attı.

"Evet Dylen, sevginin ne kadar büyük olduğunu gördük."

Neyi ima ettiğini biliyordum. Ama benim suçum değildi, ben istememiştim böyle olmasını..

"Ne oldu? Söyleyecek bir şey bulamıyorsun değil mi? Sen benim de Amanda'nın da hayatını mahvettin!"

Söyledikleri doğruydu. İstemeden hem sevgilimin hem de en iyi dostumun hayatını karartmıştım.

"Bak Lucas, hiçbir şey bilmiyorsun.. Hiçbir şey sandığın gibi değil.."

"Ben gördüğüme inanırım Dylen.. Amanda onu nasıl öldürdüyse, ben de onu öyle öldüreceğim! Ama.. hemen değil. Yavaş yavaş, acı çekerek ölecek. Hem de nedenini kendisi bile bilmeyerek.. Aa, ama dur. Belki ben yanlışlıkla ağzımdan kaçırmış olabilirim.."

"Lucas, ona anlattın mı? Söyle! Ona anlattın mı?!"

"Her şeyi.. Kelimesi kelimesine her şeyi biliyor. Ve senden nefret ediyor Dylen.. Kendinden de nefret ediyor.."

"Yalan söylüyorsun! Amanda sana inanmaz!"

"Daha benim kim olduğumu bilmiyor ki.. Sadece senin ne haltlar yediğini, kendisinin bir katil olduğunu.. Benim dışımda her şeyi biliyor.."

Bu olamaz.. Amanda, öğrendi demek. Şimdi benden nefret ediyordur kesin, ya da kendinden. Ya da ikimizden de nefret ediyordur.. Acaba beni görmek ister mi?..

"Ee Dylen? Seni görmesini gerçekten ister misin?"

"Ne olursa olsun onu buradan götüreceğim."

"O kadar da emin olma.. Belki de geç kalmışsındır?"

"Lucas neler saçmalıyorsun?! Amanda nerde?!"

"Sakin ol Dylen.. O sadece.. Öldü."

***