AMANDA

-11-

#Multimedia: Amanda..

***

Uzun bir yolculuktan sonra güzel bir apartmanın önünde durduk. Neden buraya geldik ki? Galiba artık burada kalacağız.. 

"Amanda, sürpriz burası. Senin evin.."

"Nasıl yani? Benim yaşadığım olan mı? Peki ailem?"

"Bak. Martin çok ısrar ettiği için sadece bir kereliğine görüşeceksin ailenle. Sadece bir kere."

"Martin.. Çok teşekkür ederim. Sen gerçekten iyi birisin."

"Sorun değil.. Yanlız anne babana biraz yalan söylememiz gerekecek. "

Sorar gibi baktım. O da bekletmeden devam etti.

"Yani senin trafik kazası geçirdiğini, bu yüzden hafızanı kaybettiğini, şu an hastanede tedavi gördüğünü ve bir kereliğine görüşme izni verildiği falan.. "

"Tamam da.. Ben hafızamı nasıl kaybettim ki?"

"Zamanı gelince öğrenirsin. Şimdi biz içeri girip biraz konuşacağız. Sen arabada bekle. Unutma içeri girince bir şey çaktırma."

Cevabımı beklemeden çıktılar. Arabanın içinde tek kaldım. Dylen.. çok değişik biri. Biraz kaba sanki. Pek benim duygularımı önemsemiyor. Acaba içerde ne yapıyorlar? Annemler Dylen'ı tanıyor mu ki acaba?.. İçeri girince ne yapacağım ki? Acaba annem nasıl biri? Ben bunları düşünürken gözüm aynaya gitti. Ben.. ben bu muyum? Arabanın dikiz aynasındaki o kız? Yani o kız ben oluyorum. Bu yüz benim yansımam mı? Göz altları morarmış ve şişmiş, dudakları kupkuru, yüzü solgun ve halsiz bir kız. Resmen ölü. Peki ailem beni böyle görürse ne olacak?

Karşıdan siyah bir araba yavaş yavaş geldi, bizim arabaya yaklaşınca cam açıldı. Aman Tanrım! Bu beni kaçıran o adam! Beni bağımlı yapan! Bana göz kırpıp yüzüne o sırıtmadan koyunca iğrenç olmuştu. Yanımdan geçip gitti. Ben hala o şoktayken arabanın kapısı açıldı.

"Gidiyoruz. Annen gil çok mutlu."

"Tamam, geliyorum."

Kapıyı açtım. İnerken başım döndü. Yere düşecek gibi oldum. Ama düşmedim. İki kol tutmuştu beni. Tabiiki de Dylen'ın kolları..

"Teşekkür ederim."

"Bişey değil. Annen gile çok soru sorma, onların şüpheleneceği şeyler söyleme."

"Dylen, beni neden onların yanına bırakmıyorsun? Neden seninle geliyorum ki?"

"Bak onlar seni koruyamaz! Ayrıca bağımlı olduğunu öğrenmemeleri gerek."

"Tamam."

Söyleyecek çok şeyim, soracak çok sorum vardı. Ama hiçbirine cevap alamayacağımı bildiğim için susmuştum. Asansöre bindik. Şu an kafam çok allak bullaktı. Ama yine de ailemi göreceğim için heyecanlıaydım. Asansörden çıktık ve açık kapının önünde bekleyen güzel bir kadınla karşılaştık. Bu.. annem mi?

"Kızım!"

"Anne?"

***