Levenslust [18+]

- 50 -

Ik raak volledig in paniek. Iedere keer probeer ik aan die hendel te rukken, de autodeur los te krijgen. Dan spring ik er maar uit en breek ik wat, maar dan ben ik in ieder geval niet meer gevangen. Wanneer mijn hand richting het knopje gaat van de gordel voel ik al snel zijn brede hand op de mijne. 'Waag het om het te proberen liefje.'

Wat is er met Kevin gebeurd? Waarom doet hij dit? De laatste weken hebben we niet mega veel contact gehad, maar wel genoeg om te weten dat we vrienden kunnen zijn. Gewoon lekker gezellig een kopje koffie kunnen drinken, naar de bioscoop kunnen gaan. Deze man ken ik totaal niet.

Met de tranen die over mijn wangen vloeien kijk ik hem angstig aan. 'Stop alsjeblieft de auto Kev, ik wil dit niet.' Eventjes kijkt hij me in mijn ogen aan, om zich daarna weer te concentreren op de weg. 'Je denkt dat je dit niet wilt, maar we horen bij elkaar Vanes. Al die tijd heb ik op je gewacht, je alles laten doen wat je zo graag wilde. Maar nu kunnen we eindelijk weer samen zijn.'

Ik wil gillen, het uitschreeuwen dat ik hem helemaal niet wil. Maar ook ik weet beter dat het geen nut heeft. Hij leeft in een bubbel waar ik niet uit ga komen. Nog niet. Hoop ik dan maar. Mijn tas ligt tussen mijn voeten, mijn mobiel in een zijvakje. Dan heb ik mijn Apple Watch nog.

Precies op dat moment zie ik een whatsapp melding binnen komen. Matthijs. Goed, dit moet ik onthouden. Op een of andere manier moet ik een moment de tijd krijgen om hem een SOS melding te kunnen sturen. Hoe hij het dan voor elkaar moet krijgen om mij te vinden... geen flauw idee. Maar ik weet dan wel dat ik mijn best heb gedaan.

Zeker een aantal uur rijden we over de snelweg, zo het land uit. Dwars door België heen langs kleine dorpjes en vele natuurgebieden. Ik probeer de weg te onthouden, in ieder geval de laatste plaatsnaam die ik continu tegenkom. Wanneer ik dan de mogelijkheid heb om te communiceren kan ik dat ten minste doorgeven.

Ik moet dit slim spelen, wetende dat Kevin alles behalve dat is. Dat is hij nooit geweest, hij liet altijd een spoor achter. Er moet iets zijn waardoor ik hem van gedachte kan veranderen. Hij noemt me continu "liefje", dat is altijd mijn bijnaam geweest voor hem. Hoe noemde ik hem nou altijd?

'Snoes, zeg me alsjeblieft dat we zo stoppen. Ik moet nodig plassen.' Hij kijkt me even aan en begint dan te lachen. Zijn tanden volledig bloot. 'Wat is het fijn om dat koosnaampje weer eens te horen. Vooral uit jouw mond. Je weet dat ik het nooit vergeten ben liefje. Ik hou nog altijd zielsveel van je.'

Het is dat het moet. 'Ik hou ook van jou, sorry dat ik zo overstuur raakte. Kunnen we nu ergens stoppen?' Zonder antwoord te geven rijdt hij gewoon rustig door. Totdat we uitkomen in een klein dorpje. "Deurle" staat er aan de zijkant van de weg. Niet veel later parkeert hij bij een wat ouder huis. Zeker niet lelijk, maar totaal niet mijn ding.

We stappen uit en lopen richting de voordeur. 'Deze woning is van mijn opa en oma geweest. Ik wilde je dit altijd al een keer laten zien. Kom, alles staat al klaar.' Met een sleutel en wat gekraak zie ik de hal tevoorschijn komen. 'Wc?' vraag ik dan nogmaals. Hij grist de tas uit mijn handen. 'Tweede deur rechts.'

Zo kalm als ik kan loop ik richting het kleine hokje. Duimend dat de bluetooth verbinding nog werkt ga ik op de wc zitten en druk mijn horloge aan. Swipend naar beneden zoek ik door alle meldingen het groene logo van whatsapp. Gelukkig zie ik het bericht van Matthijs al snel.

Matthijs:
Hey schat, waar ben je? Ik sta in de winkel, maar Addie geeft aan dat je met Kevin weg bent... 🤨

Matthijs:
Even serieus Vanes, waar de fuck ben je in godsnaam?!?

Vanessa:
🆘

Vanessa:
Deurle België

Wat heb ik een geluk dat het twee berichtjes zijn, zodat ik alles kan doorsturen. De horloge geeft nog een bluetooth verbinding aan, maar of hier nou bereik is... Het gebonk op de deur laat me zo enorm schrikken dat ik het uitgil. 'Liefje, ik ben het maar. Schiet op, dan kan ik het huis laten zien!' Snel doe ik een kleine boodschap en spoel ik het door.

Eenmaal weer buiten zie ik mijn tas bij de voordeur liggen. Kevin grijpt me beet bij mijn elleboog en doet een deur open die blijkbaar richting de woonkamer is. 'We gaan hier zo'n mooie toekomst hebben samen. Nieuw land, nieuwe mensen. Onze paspoorten zijn al aangepast, ze geloofden me gelijk dat je mijn verloofde bent.'

Deze man is echt niet goed wijs. Hopend dat hij niet kijkt zie ik een melding op mijn horloge voorbij komen. Niet eens de tijd om het te lezen rukt hij het ding van mijn pols en gooit het tegen de muur. 'Vuile slet dat je er bent, niemand gaat je hier uit redden! Je hoort bij mij ja!'

Hij duwt mij tegen het raam met uitzicht op de grote verwilderde tuin. Zijn handen steunen tegen mijn heupen, zijn lippen vinden al gauw mijn nek. Overal laat hij zuigzoentjes achter. Ik probeer sterk te zijn maar al snel rollen de tranen over mijn wangen. Het voelt niet als de Kevin die ik al jaren ken. De man waar ik ooit zielsveel van gehouden heb.

'Laat me alsjeblieft los,' probeer ik nog met een piepstemmetje eruit te krijgen. 'Nee liefje, jij krijgt je verdiende loon door dat vervelende vriendje een berichtje te sturen op de wc.' Hij scheurt mijn shirt open en laat zo zijn mond langs de bovenkant van mijn borsten glijden. 'Je bent zo verschrikkelijk mooi Vanessa. Eindelijk zijn we weer samen.'

Mijn hoofd steunt tegen het koude glas, mijn ogen gaan dicht. Ik moet richting een diep dal om niet meer na te kunnen denken. Niet meer te beseffen wat er met me gaat gebeuren. Helemaal niemand gaat me hieruit redden. Matthijs zal te laat zijn als hij hier aan komt. Dan is er niks meer van mij over.

Poe, wat een hoofdstuk. En dat voor een vijftigste! De plek Deurle bestaat in België, maar dat is ook het enige wat we moeten weten. Verder zal ik niks er van gebruiken ☺️ We naderen een eind... helaas 😕 Zal Matthijs haar reddende engel zijn? Geef dit hoofdstuk een 🌟 en wie weet hoe snel er een nieuw hoofdstuk zal zijn!