Levenslust [18+]

- 43 -

De deurbel galmt door het hele huis heen. Matthijs en ik liggen languit op de bank met een dekentje om ons heen. Een slechte kerstfilm staat aan op Netflix, gelukkig zijn er laatst wat nieuwe online gekomen. In mijn vrije tijd ga ik ze allemaal af totdat ik er geen een meer kan vinden.

Een bak popcorn ligt tussen ons in, af en toe gooit Matthijs een stukje in de lucht in de hoop het met zijn mond op te vangen. Het ziet er grappig uit, zeker wanneer hij volledig mis hapt. Met liefde pluk ik het van zijn borstkast om hem daarna in mijn mond te stoppen.

Nogmaals gaat de deurbel. Matthijs zucht diep, gromt zelfs een beetje. Hij grijpt de afstandbediening van het tafeltje en zet dan de film op pauze. Hij drukt een kus in mijn haar om daarna onder mij vandaan te kruipen. Zijn benen waren gewikkeld om mijn middel, zodat ik comfortabel op zijn borst kon liggen.

Zijn voetstappen zijn duidelijk te horen op de gladde vloer. De voordeur gaat open en twee stemmen zijn te horen. Ik kan niet duidelijk uit maken van wie, maar aan de verbazing in Matthijs zijn stem te horen is het iemand belangrijk. 'Uh, kom verder!' hoor ik hem iets te verbaasd zeggen.

In de verte zie ik een man en vrouw staan. Elegant gekleed, alsof ze naar een zakendiner moeten. Lig ik hier op de bank in een fluffy huispak met een paar net zulke zachte sokken. Mijn haar in een wilde knot, geen make-up op mijn gezicht te vinden. Een echte zondag voor mij.

Het geklak van de hakken zijn te horen. Ik ga wat rechter overeind zitten, de popcornbak zet ik neer op het tafeltje. Met grote ogen kijk ik Matthijs aan, die met een strakke blik mij weer aan kijkt. Wat moet ik hier mee? Wie zijn deze mensen?

Wanneer ze voor me staan zie ik het meteen. De man heeft dezelfde neus, de vrouw dezelfde kleur ogen. Dit moeten Matthijs zijn ouders zijn. Shit. Dat op dit moment. Het dekentje gooi ik van me af en sta dan ongemakkelijk op. Een glimlach tover ik op mijn gezicht. 'Aangenaam, mijn naam is Vanessa.'

De man kijkt me van top tot teen aan, om daarna naar zijn zoon te kijken. De vrouw haar blik is vol afschuw. 'Matthijs, zoon van me. Kan je dit keer niet iemand met wat meer klasse in je huis toelaten? Wat is dit voor mens?' Mijn lach is meteen verdwenen, om vol verbazing naar zijn moeder te kijken.

'Pardon?' vraag ik dan nog semi beleefd. Het koppel negeert me compleet. 'Luister eens naar je moeder. Dat je keuze op beide geslachten valt is al moeilijk te bevatten voor ons. Maar als je dan voor een vrouw kiest, kies er dan één uit onze kring. Dit brengt onze naam alleenmaar ten schande.'

Mijn ogen worden waterig. Matthijs ziet dit aan me en komt meteen bij me staan. Zijn outfit is niet zoveel beter. Een grijze joggingbroek met een zwart t-shirt. Alsof je er altijd perfect moet uit zien, op ieder moment van de dag. Zijn arm slaat hij om mijn middel en knijpt dan zachtjes in mijn zij.

'Schat, dit zijn Maurice en Melanie. Mijn ouders. Vader, moeder. Nogmaals, dit is Vanessa. Mijn geliefde.' Ik smelt van zijn woordkeus. Niet vriendin, partner of scharrel. Nee, geliefde. Om even te benadrukken dat ik niet zomaar iemand ben, maar degeen die hij lief heeft. Waar hij van houdt. Een paar buikkriebels beginnen te borrelen.

Zijn vader begint weer te spreken. 'Ik begrijp jouw keuzes ook echt nooit. Al die mensen zijn slecht voor je Matthijs, je bent zo succesvol. Ga eens op zoek naar iemand die de ontmoeting waardig is.' Ik begin gewoon te rillen op mijn benen, zo verbaasd ben ik. Waarom ben ik volgens hun niet goed genoeg? Ze kijken me beide niet eens aan.

'Dus omdat ik in mijn pyjama rondloop op zondagmiddag ben ik niet goed genoeg voor uw zoon? Ik ben toevallig wel eigenaresse van een koffiezaak hier in de grote stad, met genoeg bekende namen die wekelijks bij mij langs komen. Mijn latte machiato staat alom bekend in de buurt. Hoe durft u mij te beschuldigen dat ik uw zoon niet waard ben?' De stoom komt nog net niet uit mijn oren.

'Valencia is het?' vraagt de vrouw op een arrogante toon. 'Mijn naam is Vanessa mevrouw Mackaay. Als u niks beters te vertellen hebt dan dat, dan excuseer ik mij.' Met de tranen nog steeds in mijn ogen loop ik weg van de situatie.

Zelfs in de keuken kijk ik mijn ogen uit. De strak glazende witte keuken, de net zo'n mooie zwarte bar. Ik moet hier even op adem komen, zonder gillend gek te worden. Uit de koelkast haal ik een flesje bruisend water die ik in één teug op drink. Even wat verfrissing om niet in huilen te hoeven uitbarsten.

Niet veel later hoor ik de deur weer dicht gaan en de zachte voetstappen van Matthijs. Ik kijk hem aan wanneer hij de keuken binnen loopt. 'Het spijt me schat, deze ontmoeting had anders plaats moet vinden.' Zijn armen vinden al snel weer mijn lichaam. Uit spanning laat ik mijn tranen vloeien.

'Wat behandelen je ouders jou verschrikkelijk zeg. Alsof je nog vijftien bent.' Hij lacht om mijn opmerking. 'Ik kan je vertellen dat ze toen ook zo waren. Waarom denk je dat Levi en ik het zo lang geheim hielden? Het is dat mijn vader slim genoeg is, anders had Levi een paar tanden gemist denk ik.'

De tranen zijn gestopt gelukkig. Waarom moet ik me toch zo onzeker voelen? Me zo vernederd voelen om een opmerking van een ander. Matthijs zijn ouders zijn een paar bijzondere mensen. Er moet toch een manier zijn om ze laten zien dat ik een goede keus ben voor hun zoon.

Misschien een etentje, een lunch om de tijd wat beperkt te houden. Formeel in Rocher, laten zien dat ik weet wat mijn plek is in Matthijs zijn leven. Een goede jurk, wat accessoires. Er moeten toch raakvlakken te vinden zijn. 'Jij gaat een lunchafspraak met ze regelen. Deze week nog.' Zijn wenkbrauwen komen omhoog. 'Ja mevrouw Visser.'

Sorry, sorry, sorry! Ik heb in geen weken meer een hoofdstuk geschreven. Privé loopt het allemaal even niet zo soepeltjes. Ik hoop jullie zo snel mogelijk weer een nieuw hoofdstuk te geven ❤️ Als je me nog niet vergeten bent, laat een 🌟 achter!