Vampir: Adrinette - Marichat

BULUŞMA

Adrien

Balkondan sessizce içeri girdim ve ona arkadan sarıldım. Anında çığlık atarken elimle ağzını kapatıp oturduğu dönen koltuğu bana çevirdim.

Gözlerini kocaman açmış bir şekilde bana bakıyordu. Büyük ihtimalle şuan olanlara inanmakta zorlanıyordu.

Anında elimi itip ayağa kalktı ve eline sehpanın üstünde ki çalar saati aldı.

"Nesin sen?"

Tabi böyle bir haldeyken ilk soracak şey 'sen kimsin' değil 'sen nesin' olması çok normal.

Yavaşça ona yaklaştım ama o hemen elinde ki saati bana fırlattı. Neyse ki reflekslerim sayesinde hemen kenara çekildim.

"Sakin ol Marinette. Korkmana hiç gerek yok."

Dediğimde hemen kapıya doğru koştu. Tam kapıyı açacakken onu yakaladım ve omzuma aldım.

"Hey! Bırak beni! Nesin sen? Benden ne istiyorsun?"

Diye konuşurken ben onu yatağına yatırmıştım.

"Çok konuşuyorsun Marinette."

Dediğimde korkudan titrediğini hissetmiştim. Ah o kokusu şimdi daha iyi geliyordu.

"Ben Chatnoir ve istediğim şey senin kanın."

Dediğimde hızla itti beni.

"Ne kanından bahsediyorsun sen?! Uzak dur benden!"

Dediğinde ona gene yaklaştım.

"Sen beni kanın ile büyüledikten sonra bu dediğin imkansız."

Diyip ağzını kapadım ve onu ilk günden zorlamamak için kolunu ısırdım.

O an sanki tüm herşey donmuş gibiydi. Aklımda olan tek şey şuan ağzımdan boğazıma doğru giden o mükemmel kandı. Hayatım boyunca asla böyle bir kan içmemiştim.

Ne zaman kapattığımı bilmediğim gözlerimi açtığımda göz yaşları içerinde çığlık atmaya ve kurtulmaya çalışan Marinetteyi gördüm.

Kolunu bıraktığım da hemen beni itmeye çalıştı ama bu başarısız bir hamleydi. Fakat onun göz yaşlarını görmek benim için ağır olmuştu.

Nedenini bilmiyorum ama canım yanmıştı fakat bu onun kanını istememe engel değildi.

O mükemmel kanı her saniye benim boğazımdan aksın istiyordum.

Elimi ağzından çektiğimde hıçkırarak ağlamaya başladı. Öylesine şiddetli ağlıyordu ki bir anlığına yaptığım şeyden pişman olmuştum.

"Ağlama Marinette. Böyle mükemmel bir kana sahipsen cezasını çekmek zorundasın."

Dediğimde daha çok titremeye başladı.

"Sen vampir misin?"

Diye ağlayarak sorunca gülümseme den edemedim. Şuan aşırı masum gözüküyordu.

"Evet güzelim vampirim."

Diyip az önce ısırdığım yere hafif bir öpücük kondurdu. Maalesef Marinette şaşkınlık ve korkudan hiç bir şey yapamıyordu.

"Beni hiç kimseye söylemek yok tamam mı Marinette? Zaten söylesen de inanmazlar yani senin zararına olur. Son olarak üzgünüm güzelim ama her gece buraya geleceğim."

Diyip onu orada bırakıp camdan atladım ve evimin yolunu tuttum.

Marinette

Sabah kalktığımda gözlerimin acıması ile tekrardan kapatmıştım gözlerimi. Dün gece ağlamaktan zar zor uyumuştum ve şimdi ki halim bu.