yaşayan tanrısal Söz’ün bir kaba, bir kılıfa, fiziksel bir araca sığdırılmasının, Tanrı’ya eş koşmakla en ufak bir ilgisi yoktur.
Bir hazine toprak bir kap içinde bile olsa yine de hazinedir. Değeri aynıdır.
Bu biraz televizyonda gördüğümüz ünlü birinin görüntüsüne benziyor. Ekrana sığmıştır, ta kendisini görmüş sayılırız. Öyle ki, ondan söz ederken “Dün televizyonda falanca ünlüyü gördün mü?” şeklinde konuşabiliyoruz. Hatta ekrandaki görüntü ne dediyse veya ne yaptıysa, kendisinin dediği ve yaptığına eminizdir. Ekranda gördüklerimiz kasete alınırsa, bir mahkemede bile görgü şahitliği olarak geçerli olabilir.
Ünlülerin ekranda görüntülendikleri için, aşağılandıklarını düşünemeyiz.
Tanrısal Söz’ün kabı olan İsa, “Tanrı’nın yüceliğinin parıltısı ve O’nun varlığının öz görünümüdür”(İbraniler 1:3). Kutsal Kitap bu konuda çok açık bir tanıklık veriyor: İsa Mesih “Görünmez Tanrı’nın görüntüsü”dür (Koloseliler 1:15; 2.Korintliler 4:4)…
Görüntünün görüntülediği öz, Tanrı’nın Kendisinden başka ki olabilir? Oğul ezelden beri Baba’nın bağrındadır. Yani düşüncesinde oluşan Söz’dür. Bu Söz, Tanrı’nın mükemmel tanımıdır. Bu nedenle de Tanrı’nın kendisidir. Çünkü Tanrı parçalara ayrılmaz. Ezeli konumunda Oğul’un bedeni yoktu. Bedene bürünmesi de şart değildi. Ama Tanrı Kendisini en mükemmel şekilde tanıtmak isterken, yine Kendisi olan Sözü’nün, bir insana yüklenerek doğması sağlamıştır. Kutsal Kitap bu doğrultuda şöyle der:
“Tanrı’yı hiçbir zaman hiç kimse görmemiştir. O’nu, Baba’nın bağrında (Tanrı’nın düşüncesinde yani özünde) bulunan ve kendisi Tanrı olan biricik Oğul (Tanrılığın tanımı) tanıttı”25(Yuhanna 1:18).
Yalnız bu dünyaya gelmek için bir bedene bürünür. Ancak o zaman diyebiliriz ki: “Tanrı bedende göründü” (1.Timoteyus 3:16). Yanlış anlamayalım. İsa beden itibariyle Tanrı değildi. Eti ve kanı Tanrısal değildir. Ama Oğul dediğimiz içindeki Söz ve Ruh itibariyle yüce Tanrı’nın ta Kendisidir.
İncelediğimiz konuda bir insanın tanrılaştırılması söz konusu değildir. Öyle olsaydı gerçekten tanrı’ya eş koşmuş olurduk. Olaya doğru açıdan bakmalıyız. Tanrılaştırılmış bir insan değil, önce ‘seslendirilmiş’ ve ‘kitaplaştırılmış’, sonra ‘insanlaştırılmış’ Tanrı Sözüsöz konusudur.
Yaratılmış canlılar veya cansızlar Tanrı haline gelemezler, Tanrı’ya dönüşemezler. Fakat Tanrı, istediği şekle girebilir. Yaratılan bir canlı ile birleşebilir. Eş koşmakla Tanrı’nın insana bürünmesi arasındaki fark budur. Oğul Tanrı haline gelmedi, Tanrı’nın yaşayan Sözü olarak hep var olmuştur. İsa da, insan olarak sonradan Tanrılaştırılmadı. Meryem’in rahminde oluştuğu andan itibaren, içinde Tanrı olan yaşayan kelam ve sonsuz Ruh hazır bulunuyordu. Dolayısıyla, bedeni değil de içindeki Oğul’u (yani Tanrısal Söz’ü) kastederek İsa’ya Tanrı veya Rab denebilir. Bunun böyle olması Tanrı’nın, insan kılığına girmek istediği içindir. Durum eş koşmaktan çok farklıdır. O böyle yapmak istediyse kimse buna karşı çıkamaz.
Biz dilediğimiz kadar çırpınabiliriz, ama doğal düzeni değiştirecek güce hiçbir zaman sahip olamayız. Ama Tanrı doğaüstü şeyler yapar. Ve bu en şaşırtıcısıdır. İsa Mesih konuştuğu her seferinde Tanrı sözü duyuluyordu, davranışlarında Tanrı’nın nasıl davrandığı görülüyordu…
Kabul edersiniz ki, doğal olarak insan halindeki Tanrı Sözü, kitap halindeki Tanrı Sözü’nden daha üstündür. Yaşayan Vahiy, arada bir vahiy alan herhangi bir peygamberle kıyaslanmaya da değmez…
Bu yüzden Tanrı’ya ulaşmak için, sırf bir inanca sahip olmak, veya birdin tutmak yetmez. Tanrı ziyaretinize geldi! Tanrı’yı ve Sözü’nü, artık İsa’yı örnek alarak, gösterdiği sevgiye kendimizi teslim ederek öğreniyoruz. Bu daha canlı, daha pratik bir öğrenim, bir okuma ve ibadet şeklidir. Şeriatın harfini, sevgi ilkesine dayanarak geride bırakan bir yaşam gücüdür.
Bu noktaya kadar şunu gördük: Tanrı bize sadece yazılarla hitap etmiyor. Kendisini, İsa Mesih ‘in yaşamında da açıklıyor. Böylelikle hem düşüncesini yazdırıyor, hem de duygularını ve Kendi karakterinin sırlarını açıklıyor! Sonsuz sevgisini İsa’nın, bütün insanlar uğruna canını feda edişiyle ortaya koyup kanıtlıyor
