ႂကြယ္...မဆိုးနဲ႔{ကြွယ်... မဆိုးနဲ့}

☁️☁️☁️

အတိတ္သို႔ တစ္ခဏ(၁)

ဆာေလာင္ေနတဲ့ ခႏၶာက အင္အားကို ထိုင္းမိႈင္းေစတယ္။ အေရွ႕ကို ဆက္ေနတဲ့ ေျခလွမ္းေတြက တစ္ျဖည္းျဖည္း ေႏွးေကြးလာတယ္။ နာက်င္မႈကလည္း လူကို ေျမျပင္ေအာက္ ဆြဲခ်ခ်င္သလို။ မႈန္ဝါးဝါး ျမင္ကြင္းေအာက္ ေမးစင္ခ်င္ေနတဲ့ မ်က္ခြံ။

သူအရမ္း ပင္ပန္းေနၿပီး..

ဘယ္သူသိမလဲ..အခုခ်ိန္မွာ အလင္းေရာင္က သူေရွ႕ က်ေရာက္လာလိမ့္မယ္လို႔။ သူေရွ႕ တိုးဝင္လာတဲ့ အလင္းေရာင္ေၾကာင့္ သူၿပံဳးလုိက္တယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ လြတ္ေျမာက္ခ်င္ကို သူခံစားရေတာ့မယ္။ သူ၏ တင္းထားသမွ် အင္အား ေျဖေလွ်ာ့သည္ႏွင့္ အေမွာင္အတိက်ေလၿပီး။

-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
-
တိမ္ေပၚေရာက္ေနသလို ခံစားခ်က္က ဒီလိုလား။ သိပ္ ဇိမ္ရိွတယ္။ သူ႕ေနာက္ေက်ာက ေပ်ာ့အိအိေလးနဲ႔ ေနလို႔ေကာင္းေနတယ္။ အနံ႔ေမႊးေမႊးေလးေတြလည္း ႏွာေခါင္းဝ ထိုးေပါက္လို။ သူ နတ္ျပည္ေရာက္ေနၿပီးလား။ မ်က္လံုးေတြက စပ္စုကာ ဖြင့္ဟေတာ့ အလင္းေရာင္ႀကီးက သူမ်က္လံုးကို က်ီစယ္ပါ၏။

"ကေလးမ သတိရလာၿပီးထင္တယ္ ေဒါက္တာ"

အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္အသံက သူနားထဲ ခပ္တိုးတိုး။

ငါ ငါ ဘယ္မွာလဲ... ဟိုလူေတြ!!

"ငါမလိုက္ဘူး မလိုက္ဘူး...သြား!! သြား!!"

"ကေလး အရမ္းမလုပ္နဲ႔ေလ။ နာကုန္ေတာ့မွာပဲ"

အားနဲ႔ ႐ုန္းေနတဲ့ သူအား လက္ေမာင္းမွတစ္ဆင့္ ထိန္းခ်ဳပ္လိုက္သည့္ လက္။ အားမမ်ားေသာ္လည္း သူမေလး၏ လႈပ္ရွားမႈအားလံုးကိုေတာ့ ၿငိမ္သက္သြားေစသည္။

"ၾကည့္ ေသြးေတာင္ထြက္ေနျပီး"

မ်က္ခံုးတန္းက ထိစပ္လ်က္ ဂ႐ုဏာေဒါသျဖစ္ ဆိုေနသူ အမ်ဳိးသမီး။ သူ႕မ်က္လံုးေရွ႕ ကုတ္အက်ႌအျဖဴအား ဝတ္ဆင္ထားလ်က္ ဆံပင္အေျပာင္ သိမ္းက်ံဳးစည္းေႏွာင္ထားေသာ ထိုအမ်ဳိးသမီးသည္ အဘယ့္ေၾကာင့္ ဤမွ် လွရက္လြန္းေနသနည္း။ သူတကယ္ပင္ နတ္ျပည့္ေရာက္သြားၿပီ ထင္၏။