This is our love story

Chapter 36: Crying out LOUD😭

Medyo makulim-lim🌫 ang weather parang uulan☁️ na parang hindi -parang ang lungkot ng kulay - madilim...

Walang pinag kaiba sa nararamdaman ko. 😫😫
Ano ba naman eto, pati panahon nakikisali pa sa pinagdadaanan ko. Andito ako sa terrace ng condo habang nag iisip.

Time flies soo fast when you are having fun, when you are happy... pero bakit kabaliktaran eto ng nararamdaman ko. Almost one year na, pero bakit ang sakit pa din... bakit ang bigat pa din. Bakit nasasaktan pa din ako, ako naman ang humingi nito.

-----------------Flashback:

I can't do this anymore.....
I need a break.

Nakatingin ako sa kanyang mga mata habang sinasabi ko ang mga salitang yun.

Napatigil si Donny sa kanyang pagkain, at umupo ng derecho.

What are you talking about? Ayaw mo na ba sa work mo? Gusto mong mag quit? Babe, you know naman na I will support you in every decision na gagawin mo, right? I may not be there physically kasi alam mo naman yung work ko, but know that I'm always here.

No, Donny!! It's not about my career, it's about us. I. Need. A. Break from this relationship.

Walang nagsalita. Tumingala sa Donny sa ceiling ng restaurant sabay bumuga ng hininga. When he return to his senses, "excuse me, washroom lang ako" yung lang sinabi nya.

Few minutes later "let's go, ihahatid na kita" malamig pa sa yelo nyang boses.

On the way home, walang nagsasalita. Nakakabinging katahimikan......

Ayaw ko din naman syang kulitin na mag-usap kami while driving🚘 baka kung ano pa ang mangyari sa amin.

Sumandal na lang ako at ipinikit ko ang aking mga mata. Hindi ko namalayan na nakarating na pala kami sa parking ng condo ko.

"What's wrong" tanung nya. "Pagod ka na ba sa set-up natin" tanung ulit nito.

I don't know anymore.
I feel like we're drifting apart.
Palagi na lang akong nag-aantay ng tirang oras mo kung kailan ka available or available ka ba. Magkikita tayo, mag-aantay ako, wala ka.... hindi ka darating.
May biglaang kang appointment
Tatawag ako, hindi ka available.

You made me feel I'm not important anymore at nararamdaman ko na hindi na ako part ng mga plans mo napapagod na akong mag adjust sa yo.

Umiiling-iling sya habang nakikinig sa sinasabi ko...

Tsss, that's not true... you are important to me. Akala ko lang kasi naiintindihan mo.

Donny, I really don't know anymore kung anong meron tayo....this time i need space.

"Ooh -Kay" habang nakatingin lang sa windshield ng kanyang sasakyan.

Ok, yan lang ang sasabihin mo, pabalik kong tanung.

What do you want me to say then? You already made a decision. You put me in a situation na wala akong option, coz again the DECISION HAS BEEN MADE.
So now tell me, anong gusto mong sabihin ko? - Donny

Nothing..... pinipigil kong umiyak sa harap nya. Kasi ako nanghingi nito. Masakit pala kahit.... ako... ang umayaw!

Goodbye, mabilis ko syang hinalikan sa cheeks nya at mabilis din akong bumababa ng car.

Walang lingon-lingon mabilis kong nilakad ang papunta sa elevator ng aking unit. Kasabay nun ang mabilis na pag alis ng sasakyan ni Donny.

--------- End of flashback

Tama pa ba eto? Normal pa ba ako. Bakit may pain pa din?

Bakit ang daling sabihin ng salitang move on, kung tutuusin two words lang naman sya, pero bakit isa sya sa pinaka mahirap gawin.

Hindi ko namalayan, nakarating na pala si Sofie. Normally, pag weekend maaga syang gumigising para mag jog.

Yes, magkasama kami sa unit ko. From time na nag work, since sa Ortigas area ang work nag decide akong lumipat ng Ortigas area din para malapit. Alam nyo namam ang traffic sa Pinas. Anyway back to reality...

Sofie: Beshy, anong bago? Baka gusto mong mag iba ng style? Why don't you go out instead na nagmumuk-mok ka. Have a life!!!
Ako: I'm good Sofie... really i am good!??!!
Sofie: sa akin mo ba yan sinasabi or sa sarili mo?
Ako: Girl, friend tayo... actually more than friend you are like my sister. Pero tama na. In the first place, ikaw ang naglagay ng period, ending sa inyo. Soo, i don't get you. Tell me ano ba ang arte mo sa buhay.

Take note ganyan magsalita si Sophie - no restriction kaya love ko sya... kaya di maiwasan may pitik.

Sophie: Alam mo girl, gusto kitang sampalin... magpakatotoo ka. Iba mo yung pride mo. Ako lang eto....
Ako: Tssskk, ano ka ba... daming alam eh no.
Sophie: oh cge, since you can't put it into words ako na.
A) nahihiya kang aminin na nagkamali ka sa decision mo.
B) Mahal mo at di mo talaga nakalimutan
C) Gusto mo sanang balikan ka nya
D) all of the above

Ako: excuse me, nagugutom na ako at tumayo na para iwanan ko sya sa terrace.

Sofie: Beshy, ako lang to.... ibaba mo yang pride mo. Di kabawasan ng pagkatao natin ang pag amin sa totoo nating nararamdaman.

Hindi ko na pinigilan ang mga luhang nag uunahan sa pagbagsak. Well di ko sila masisi, ngayon na lang ako ulit umiyak pagkatapos namin na huling magkita.

I've cried and cried my eyes out.... 😭😭

------------------ End of chapter 36

Note: 
1.  typing on the go, so please pardon  typo / grammatical errors.

2.  Sorry if i failed to develop coherent story... imagine nyo na lang... muna ha.