Malfoy's Memory ~ Lucjusz Malfoy

Rozdział 13

Lucjusza obudziły ciche głosy, które ewidentnie nie chciały zakłócić jego snu. Najwyraźniej ich cel się nie spełnił. Blondyn dopiero po kilku sekundach przypomniał sobie zdarzenia sprzed jego omdlenia. Drugie spotkanie z Voldemortem... Pierwszy raz to imię wzbudziło w nim strach. Dotąd czuł wobec niego jedynie obrzydzenie, ale teraz... to nie było to samo. Dopiero kolejny atak spowodował w nim zmianę.

- Panie dyrektorze, co z nim? - usłyszał bardzo dobrze sobie znany głos.

- Narcyza? - zapytał słabym głosem, a następnie zakaszlał parę razy. 

- Jestem, jestem - odpowiedziała. Na widok swojego ukochanego, który leżał pod ciepłym kocem z bladą twarzą, sińcami pod oczami i raną na dolnej wardze, poczuła, jak łzy napływają jej do oczu. Już za wiele razy widziała go w takim stanie.

- Hej, kochanie, nie płacz, proszę - zwrócił się do niej ciepłym głosem i złapał za dłoń. - Jestem tutaj, nic mi nie jest - zapewniał. Dziewczyna jednak nie potrafiła się uspokoić, dlatego mimowolnie wtuliła się w ramię chłopaka, nie chcąc, aby ktokolwiek widział ją w takim stanie. Co prawda, łóżko Lucjusza stało w dosyć dużej odległości od innych uczniów przebywających w skrzydle szpitalnym, ale i tak wolała nie ryzykować.

- Tak bardzo się o ciebie bałam - zaszlochała. - Kiedy zobaczyłam cię leżącego na śniegu, nie wiedziałam, co zrobić. - Widziałam cię, jak wybiegałeś z zamku, strasznie krzyczałeś i...

- Już dobrze, nic mi nie jest - powiedział spokojnym głosem, gładząc powoli plecy dziewczyny. Nigdy nie chciał, aby z jego powodu Narcyza musiała przeżywać takie sytuacje.

Nie minęła chwila, a do łóżka Lucjusza podszedł Dumbledore. Wpatrywał się w załzawioną Ślizgonkę, aż się uspokoiła i odsunęła od chłopaka. Zawstydzona otarła twarz rękawem szaty i usiadła na krześle obok. 

- Lucjuszu, muszę z tobą poważnie porozmawiać - zaczął, sugestywnie zerkając na młodą Black.

- Ufam Narcyzie, proszę mówić.

- Powiedz mi dokładnie, co stało się podczas twojego spotkania z Sam-Wiesz-Kim - poprosił mężyczyzna.

Blondyn starał się jak najdokładniej opowiedzieć dyrektorowi całe zdarzenie. Z trudem przypominał sobie wszystkie obrazy poprzedniego dnia. Wspomnienia były dla niego niczym mgła, przez którą za każdym razem musiał się przedzierać, aby dotrzeć do dalszej części swoich wspomnień. W końcu udało mu się streścić tamto spotkanie. Razem z obietnicą, którą pod przymusem złożył Voldemortem. Dumbledore nie wydawał się wielce zaskoczony oświadczeniem chłopaka. Najwidoczniej przewidział jego działania.

- Lucjuszu, rozumiesz chyba, na co się skazałeś? 

- Myśli Pan, że sam tego chciałem?! - uniósł się gwałtownie Lucjusz. Nie spodziewał się takich słów ze strony dyrektora. 

- Nie, Lucjuszu, ale od teraz musisz dotrzymać swoich słów - wyjaśnił poważnym tonem. - Konsekwencje niezrobienia tego mogą być bardzo poważne.

***

Malfoy godzinę później został już wypuszczony ze skrzydła szpitalnego. Miał serdecznie dosyć tych sterylnie białych ścian. Zresztą Mistrzostwa Quidditch'a zbliżały się wielkimi krokami, a jego nie było już na dwóch treningach. Nie mógł pozwolić sobie na więcej nieobecności. Turniej był dla niego czymś ważnym, a możliwość zwycięstwa z innymi domami była wystarczającą motywacją do działania. Przy okazji mógł przywrócić swoje dobre imię wśród uczniów, ponieważ ci zdążyli już wyrobić sobie zdanie o Ślizgonie. Oczywiście wśród popleczników Voldemorta chłopak był znany jako zdrajca i tchórz. Inni uważali Lucjusza za ofiarę, który był za słaby, aby przeciwstawić się czarnoksiężnikowi. Nie mniej jednak żadna z tych plotek nie odpowiadała Malfoy'owi. Stanowiło to dodatkową motywację.