Mr kidnapper and me

20

Άρης

Φευγω από το δωμάτιο της κοπανώντας πίσω μου την πόρτα.

Τι την έπιασε γαμω τώρα;Σκεφτομαι και ανοίγω την πόρτα του γραφείου μου και έπειτα βαζω ένα ποτήρι ουίσκι.

Δεν μπορώ να την καταλάβω ώρες ώρες.

Ειναι τόσο διαφορετική από όλες τις γκόμενες που έχω γνωρίσει και αυτό είναι που μου την δίνει περισσότερο.Που δεν μπορώ να την καταλαβω ούτε στο ελάχιστο.

Σταματά να την σκέφτεσαι μαλακα.Ειναι εδώ ως κρατούμενη και ως μελλοντική γκομενα σου.Λεω στον εαυτό μου και τότε σηκώνομαι για να πάω ξανά στο δωμάτιο της να δω αν είναι καλά.

Περπατάω στο διάδρομο και τότε ακούω τον συναγερμό της εξωτερικής πύλης.

Γαμω την πουτανα μου.Λεω φωναχτά και καλώ όλους όσους βρίσκονται μέσα έξω και γύρω από το σπίτι αλλά καλώ και ενισχύσεις.Τρεχω προς το δωμάτιο της και όταν ανοίγω την πόρτα δεν την βρίσκω πουθενά.

Στο δωμάτιο επικρατεί ένα χάος από ξεστρωμένα σεντόνια και ρούχα.

Γαμω.Γαμω.Γαμω.Λεω στον εαυτό μου και ξεκινάω να τρέχω προς την εξώπορτα.Πρεπει να την βρω γαμωτο.

Ίρις

Τρέχω όσο πιο γρήγορα μπορώ μα το γόνατο μου,που τελικά μάλλον δεν χτύπησα λίγο πονάει πολύ.
Γαμωτο.Σταματα να το σκέφτεσαι και τρέχα ηλίθια.

Λεω στον εαυτό μου και συνεχιζω να τρέχω όταν ξαφνικά ακούω σε μεγάλη-νομίζω-απόσταση από εμένα πυροβολισμούς και ανθρώπους να τρέχουν προς πολλές κατευθύνσεις.

Τώρα κατάλαβαν σίγουρα πως λείπω.

Συνεχιζω να τρέχω λίγο πιο αργά πλέον αφού το γόνατο μου με πεθαίνει και στέκομαι για λίγο σε έρμα δέντρο.

Γαμωτο πρέπει να συνεχίσω.
Θέλω την οικογένεια μου,την κολλητή μου...Ακόμη και εκείνος μου λείπει λίγο.

Ακούω ξαφνικά μια φωνή αρκετά κοντά μου να φωνάζει,μάλλον να τσιρίζει το όνομα μου και τότε συνειδητοποιώ πως πρέπει να κάνω πιο γρήγορα.

Συνεχιζω να τρέχω στο σκοτάδι όσο πιο γρήγορα μπορώ,χωρίς καν να σκέφτομαι το γόνατο μου ή το χτυπημένο μου χέρι.

"Ίρις"ακούω κάποιον να φωνάζει από πίσω μου και γυρνάω το κεφάλι μου για να δω εκεινον.

Μα δεν σταματάω και αυξάνω τον ρυθμό της ταχύτητας μου.

Προσπάθησε γαμω την πουτανα σου Ίρις.Λέω στον εαυτό μου και συνεχίζω.

"Αμαρυλλίς" ξανά φωνάζει και τότε νιώθω κάποιον να με τραβάει δυνατά από το μπράτσο.

Η ανάσα μου σταματάει.Τα πόδια μου λυγίζουν.Ποναω αρκετά.

Το πρόσωπο μου βρίσκεται χιλιοστά μακρυά από το δικό του.

"Σου έχω πει ποτέ ότι δεν μπορείς να μου ξεφύγεις μικρή ηλιαχτίδα;"

Χαμογελάω ειρωνικά.

Και τότε τα πάντα σβήνουν γύρω μου.

[...]

Ανοίγω τα μάτια μου και τον βλέπω δίπλα μου ενώ ξεφυσαει.

"Δεν τα κατάφερα τελικά ε;"Λέω γελώντας και εκείνος γυρνάει να με κοιτάξει νευριασμένος.

"Πως σκατα κατάφερες να το σκάσεις μου λες;"Λέει και πλησιάζει προς το μέρος μου στο κρεβάτι όπου βρισκόμουν.

"Πουφ.Μαγικο."Λέω και γελαω μόνη μου.

"Μην με προκαλείς ηλιαχτίδα,δεν το θέλεις."

"Και άμα το θέλω;Κοιτά με τα κατάφερα μια,μπορώ να το ξανά κάνω."

"Είπα.Μην.Με.Προκαλεις."Λέει και έρχεται χιλιοστά μακρυά από το πρόσωπο μου.

"Ξέρεις μου έχει γίνει χόμπι τώρα τελευταία."Χαμογελάω και τότε νιώθω έναν δυνατό πόνο στο πόδι μου και ξαπλώνω πίσω ενώ τα χαρακτηριστικά του προσώπου μου σαρώνουν από τον πόνο.

"Γαμωτο."Λέω και τότε θυμάμαι πόλης χτύπησα και τραβάω την κουβέρτα μου για να δω το γόνατο μου τυλιγμένο με έναν λευκό επίδεσμο.

"Ράμματα."Λέει και το κοιτάει.

"16 στο γόνατο και ραγισμένος αγκώνας."Συνεχίζει."Μα πως τα κατάφερες τέλος πάντων;Αναρωτιέμαι πραγματικά."

"Μυστικό."Λέω και χαμογελάω.Ξερω πως τον νευριάζει.Και ειλικρινά τρελενομαι να τον νευριάζω.

"Δεν θα μπεις καν στην προσπάθεια να το κανεις ξανά.Το κατάλαβες;"Ανεβάζει τώρα την φωνή του.

"Αλλιώς τι;"Τώρα τον πλησιάζω εγώ με ένα στραβό χαμόγελο στο πρόσωπο μου.

"Θα σε σκοτώσω ηλιαχτίδα."

Oops😌