Sahte Anne

1,6🤕

Eve gelip Simay'ı beklemeye başladım.Kuaförle uğraşmak istemediğim için Simay'ı çağırmıştım.Yaklaşık 10 dakika sonra gelmişti.Simay saçımı yaparken bende makyajımı yapmaya başladım.Simay saçıma şekil verirken fondoteni yüzüme dağıttım.Eyelinerımı çekip rimel sürdüm.Dudaklarıma da kırmızı bir ton tercih ettim.Simayda yüzümü açması için topuz yapmayı tercih etmişti.Makyajım ve saçım bitince elbisemi giydim.Ayaklarıma da topuklularımı geçirip aynadan kendimi süzdüm.Çok güzel gözüküyordum.Aynadan bir resim çekip Koray'a yolladım.Telefonumu çantama atıp merdivenlerden aşağıya indim.
———————————————————————————
Davet çok şık bir mekandaydı.Her yer altın kaplamalardan oluşuyordu.Miraç'ı aramaya koyuldum.Davete beni şöförü getirmişti.Ve hiç bir şey demeden gitmişti.Belimde hissettiğim el irkilmeme sebep oldu.
"Bu üstündeki ne?"
"Elbise."
"Daha çok abazaların yemi gibi duruyor,yanımdan ayrılma."
Bu dediğine göz devirip Miraç'ın beni yönlendirdiği yere ilerledim.Tanıdıklarına selam veriyor,bazılarıyla da konuşup eski günleri anıyordu.Bende etrafı inceliyordum.İçimden insanların kıyafetlerini eleştirirken tanıdık bir çift gözle buluştu gözlerim.O da beni burda bulmayı beklemiyordu.
"Ben lavaboya gidip geliyorum."
Başımla Miraç'ın yanındaki iş adamlarına selam verip Yasin'e doğru ilerledim.O da ilerlemeye başlamıştı.Yasin kuytu koridorlara girerken bedenimin korkudan titrediğini hissettim.Bir odanın kapısını açıp beklemeye başladı.Odaya girdiğim an kapı kapandı.
"Burda ne işin var!"
"Miraç önemli bir davet olduğunu ve benimde gelmem gerektiğini söyledi."
Yasin sıkıntıyla iç çekip elini saçlarına geçirdi.
"Yasin noluyor?"
"Bak beni iyi dinle.Miraçı da al çık burdan.Bu bir tuzak.Yaklaşık 10 dakika sonra burda çatışma çıkacak be çatışmadan sağ çıkmanız imkansız.Git ve hemen çıkın burdan!"
"Na-nasıl?"
"Sana miraçı da al çık dedim ölmek mi istiyorsun!"
Elim ayağıma dolaşırken kapı kolunu indirdim.Kendimi koridora atıp koşmaya başladım.Ayağımın bir kaç kez bırakılmasını önemsemeyip ana salona geldim.Miraç bıraktığım yerde değildi.Gözlerimden yaşlar boşalırken Miraçı aramaya devam ettim.Herkese onu soruyordum ama ne gören vardı ne de bilen.Belimde hissettiğim elle aniden arkamı döndüm.
"Ada?Ne bu halin?"
"Mi-miraç"
Hıçkırıklarım boğazımda düğümlenirken zor da olsa konuşmaya çalıştım.
"Burdan çıkmamız lazım Miraç hadi!"
Miraç ne dediğime anlam verememişti.Onu çekmeme rağmen kıpırdamıyordu.
"Miraç hadi dedim lütfen!"
Miraç gözümün içine bakmayı sürdürdü.Sonra elimi tutup çıkışa ilerlemeye başladık.Ben koşuyordum ama onun büyük adımların eşdeğerdi.Çıkışa geldiğimizde valeden arabayı istedi.Ve tam o an ilk kurşun sesi duyuldu.İçerden gelen çığlık sesleri ağlamamı arttırmıştı.Arkamdaki adım seslerini duyup arkamı döndüm.Bir adam elindeki silahla bana bakıp gülümsedi.Miraç adamı farketmemişti bile.
"Miraç..."
Adam Miraç'ı hedef aldı.Miraç'ın sırtıyla kendi sırtımı birleştirip kurşunun bana gelmesini sağladım.Kurşun karnımın biraz altına gelmişti.Miraç ne ara belimi tuttu,ne ara adamı vurdu bilmiyordum.Zaman kavramı durmuştu.Miraç bedenimi kavrayıp arka koltuğa yatırdı beni.Sürücü koltuğuna geçip arabayı çalıştırdı.
"Gözlerini kapama tamam mı?Yağızı düşün bizi düşün..."
Hastaneye gelene kadar gözümü kapamadım.

Yaptığımdan pişman değildim.Eğer bana gelmeseydi ona gelecekti.Sedyeye yatırıldım.Miraç elimi tutarken aynı zamanda bir şeyler söylüyordu.
"Özür dilerim..."
"Sen çok güçlüsün bunu da atlatacaksın..."
"Ben senin yanındayım..."
Tarzı şeyler.Miraç elimi bıraktığında,elimin düşmesine izin verdim.Doktorların başımda bağırmasını izlerken gözlerimi kapamamak için çaba sarf ediyordum.Ve sonunda bilincimi kaybettim.
———————————————————————————
Miraçtan...
Bütün duyguları aynı anda yaşarken Ada'nın ameliyattan çıkmasını bekliyordum.Daha erken çıksaydım salondan şuan Ada canıyla cebelleşiyor olmayacaktı.Hepsini ödetecektim!
Amcamın telefonunu tuşladım.
Bir kaç kez çaldıktan sonra açıldı.
-nerdesin lan şerefsiz!
-Amcanla böyle konuşmaya utanmıyor musun?
-sen bana suikast düzenlerken utandın mı?
-Ben hiç bir şey yapmadım.
-Davete gitmemizi sen istedin! Ve ne oldu biliyor musun çatışma başladı!
-Haberim yoktu.
-Bu burda bitmedi!Görüşücez seninle.
Telefonu kapatıp çantama attım.Amcamın benden şuan haz almadığını biliyordum.Babam abimin hisselerini bana devrettiği için beni de rakip olarak görmeye başlamıştı.
———————————————————————————
Ada'nın ameliyatının üstünden 3 gün geçmişti.Ada bu sabah uyanmıştı ama hiç bir şey yapmak istemiyordu.Ne yemek yiyordu ne konuşuyordu.Doktordan öğrendiği şeylerin onu çok yıktığıma emindim.Belki de hiç bebeği olmayacaktı...
(Miraçın bu konuda sessiz kalmasına bakmayın içinde fırtınalar koptuğuna eminim :) )
"Ada hadi güzelim yemen lazım."
"Aç değilim."
"Ada-"
"Aç değilim diyorum rahat bırak beni!"
Elimdeki tepsiyi sehpanın üzerine bıraktım.Ada'ya son kez bakıp evin yolunu tuttum.
——————————————————————————
"Ayşe Yağız'ı hazırla."
Ayşe başıyla onaylayıp Yağız'ın odasına ilerledi.Bende yatak odasına ilerleyip Ada'ya bir kaç parça kıyafet aldım.Üstümü çıkarıp hızlıca bir duş aldım.Gri eşofmanımla düz beyaz tişörtümü üstüme geçirdim.Ada için yaptığım küçük valizi alıp aşağıya indim.Ayşe yağız'ı giydirip pusete koymuştu.Yağız'ı alıp arabaya bindim.
———————————————————————————
Hastaneye gelince Yağız huzursunlanmaya başlamıştı.Ada'ya en iyi gelecek şeyin Yağız olduğunu düşünmüştüm.Odaya girdiğimde Ada'nın bakışları bana dönmedi.Dışarıda bir yere bakıyordu.Yağızı pusetten çıkarıp dikkatlice tuttum.
"Ada bak Yağız'ı getirdim."
Ada bakışlarını Yağız'a çevirdi.Yağız ellerini ve ayaklarını sallamaya başlamıştı.Ada bir tebessümle Yağız'ı kucağına aldı.Gözlerinin dolduğunu gördüm.Kendime bininci küfrüde ettikten sonra onları odada yanlız bırakarak aşağıya indim.
———————————————————————————
Baran'ın numarasını çevirdim.
"Efendim kardeşim?"
"Baran geçen gün düzenlenen davetteki suikastı kimin yaptığını öğrenmeni istiyorum."
"Abi na-"
"Öğren kardeşim kolay gelsin."
Elim kolum bağlı oturmak beni çileden çıkarıyordu.Babamı arayıp olayları anlatmaya karar verdim.Aileme bu mevzuları yansıtmayı sevmezdim.
———————————————————————————
Adadan...
Doktorun dedikleri zihnimde yankılanıyordu.
"Bir daha çocuk sahibi olman çok zor..."
Bunun suçlusu Miraç değildi.Ama Miraç'ın suçlu olduğunu hissediyordum.Yağız bacaklarımın üstünde yatarken gülümsüyor ve ellerini sallıyordu.Gözümden akan yaşları farkedip elimin tersiyle sildim.Yağız parmağımı kavrayıp uykuya daldı.Bende Yağız'ı izlerken uykuya daldım...
———————————————————————————
Selammmm👋.Biliyorum kim iyi kim kötü karıştı ama bir kaç bölüme her şey ortaya çıkacak.Öpüyorım ballarım❤️❤️💋