The Lost Heiresses: Truth Behind The Past [On Going]

Kabanata 10

Jerym Lei P.O.V

Tapos na ang kasiyahan  at lumipas na ang gabi at araw panahon na para ako ay umuwi nasa tarangkahan ako ngayon at nagpapaalam na kay zacar wala akong dala bigo ako sa pinapagawa ng aking ama dahil lahat yon sa babaing yon hindi ko nagawa ang aking misyon

“Mauna na ko” walang emosyong wika ko Kay zacar na ngayon ay nakangisi

“Sige”sang ayon nito “ sa muli nating pagkikita sanay mas marami pa ang oras na tayoy magkausap” ngingisi ngising wika nito

“Sanay hindi na” - bulong ko naman na hindi nya narinig

“Ano”- tanong naman nito sa akin

“wala” pagsisinungaling ko “mauna na ako” wika ko atsaka sumakay sa aking kabayo hindi ko na hinintay ang muling pagsangayon ni Zacar wala na akong pakiaalam sa kanyang mga sasabihin sinumulan ko na ang aking paglalakbay hindi ko pa rin lubos na maisip na dahil sa babaing yon hindi ko nagawa ang aking misyon anong gagawin ko? nakakahiya naman na syay aking pagbuntunan ng galit ginawan ko sya ng mali hindi ko alam kung anong  pumasok sa isip ko pero ang alam ko lang yun lang ang tanging paraan para tumahimik sya at hindi kami mahuli mas mabuti na iyon kaysa mahuli kami at masira lahat ang aming plano sa gitna ng aking pagiisip at paglalakbay sa di kalayuan nakita ko ang isang dilag na naglalakad sa kagubatan hindi ko maaninag ang kanyang mukha o ni makilala man lang nilapitan ko sya upang mamukaan parang kilala ko ang dilag na Ito ng makalapit akoy tinanong ko sya at tinawag

“Binibini” maginoong wika ko at unti unti naman itong lumingon ng paglingon nitoy laking gulat ko kung sino Ito ........... Si cleivireign ngunit bakit sya naglalakad wala man Lang ba syang sasakyan malayo pa ang kanyang uuwian base sa una naming pagkikita sa kagubatan napakalayo pa kung gayoy lalakarin nya iyon mula dito hanggang don Di kapanipaniwala sira sira ang itong paa Kung tutuusin

“Ano iyon” walang ganang tanong nito at hindi naman ako nakasagot “ ano ba yon daliaan mo” parang naiinip na wika nito sa halip na humingi ng tulong ay parang disedidong maglakad na lang sa  napakahabang lakbayin

“Bakit wala kang kawrahe?” paunang tanong ko “o kabayo man Lang?  tanong Kong muli na medyo maalala pa ang nangyari sa kasiyahan namula naman ng konti ang pisngi ko dahil nakaramdam ako ng init sa aking mukha

“Nawala” maikling tugon nito na parang tinatamad sumagot

“Ano?” naguguluhang tanong ko dahil hindi ko lubos maisip na ganyan ang kanyang isasagot maaari naman syang maghintay na lamang bg kanyang masasakyang karwahe o kayay magpahatid na lamang sa mga kawal ng Fiorioene bat pinili nyang maglakad walang matinong nilalang ang maglalakad kung malayo ang kanyang paroronan

“Nawala” pag uulit nya sa kanina nyang sinabi

“Bakit hindi  Ka nalang nagpahatid sa Fiorioene” nakakunot noong wika ko “ o kayay hintayin mo na lang ang inyong karwahe” dag dag ko pa

“Wala kaming karwahe” biglang singit nito “at wala rin akong maaasahan” dag dag pa nito “kaya wala akong maaasahan kundi ang aking sarili ang akin lang namang magagawa ay maglakad at wala ng iba wala akong pagpipilian” sambit nito na parang walang ganang magkwento

“Hindi man lang ba  nagaalala ang iyong pamilya?” pauna Kong tanong “atsaka Bakit mawawaln ng karwahe ang marangyang pamilya” dag dag na tanong ko