lose me in the sight of you || clifford

i've been living in the future

Chapter 7: The One With Best Friend Stuff

Rachel'a el sallayıp Matt'in arabasına yürüdüm. Bugünkü çekimler hepimizi yormuştu ama onunla konuşmalıydım, ona sinirliydim.

Beni umursuyordu ama pek de mantıklı davranmıyordu.

Arabasına bindiğimde sakince sürmeye başladı. Sessizliği iyice sinirlerimi gerdiğinde dayanamayıp konuşmaya başladım. "Dünkü mesajların için bir açıklaman var mı Matt? Neredeyse emir verdiğin yetmiyormuş gibi-"

"Bunu konuşmuştuk Maeve. Ona kapılamazsın." Lafımı kesmesiyle daha da sinirlendim. Tamamen ona dönüp konuşmaya devam ettim.

"Birincisi, bunu önceden konuştuğumuzda bana sadece umutlanmamamı söylemiştin, ki o mantıklı bir tavsiyeydi. Ama şimdi gelmiş bana emir veriyorsun? Yetmezmiş gibi ona 'kalp kıran' falan demişsin. Sürekli kalbi kırılan taraf oysaki o. Bunu sen de çok iyi biliyorsun ben de. Amacın ne?" Michael'a öyle demesi beni niye bu kadar sinirlendirmişti kestiremiyordum ama sinirlenmekte haklıydım. Yanlıştı çünkü.

Bir süre bir şey demeden sadece sürdü. Gözlerinde üzgün bir ifade görüyordum ama beyninde neler döndüğüne dair hiçbir fikrim yoktu. En iyi arkadaşımı anlamak için ne düşündüğünü bilmem gerekiyordu. O yüzden konuşması için koluna dokundum. Beni tanıyordu, konuşmasını istediğimi anlıyordu. Lakin tekrar konuşmaya başlaması zaman aldı.

"Daha önce aşkla ilgili hiçbir şey, daha doğrusu ciddi bir şey, yaşamadın. Eğer kalbin kırılırsa sana nasıl yardım edebileceğim hakkında en ufak bir fikrim yok." İtirafı karşısında bir an donduğumu hissettim. Gerçekten kalbimin kırılmasını istemiyordu. Gözlerimi ellerime çevirdim, o da devam etti. "Ona olan bakışlarını görüyorum. Ya da son günlerdeki mutluluğunu. Geçen sete geldiğinde cennette gibiydin Maeve. Dün onu araman da çok belirgin bir şey değil mi sence? O an herhangi birini arayabilirdin, ki geçen yıla kadar beni arıyordun. O zamanlar bile acınla çok zor yüzleşiyordun, çok derinden hissediyorsun çünkü. Bir özlem acısında öyle oluyorsan kalp acısında ne olacağını düşünmek bile istemiyorum." O acıma 'özlem acısı' demesi kalbimi kırmış olsa da bir şey demedim. Kendince haklı olduğunu görebiliyordum. Ben de onun kalbinin kırılmasını istemezdim. Ama sevgisini yaşamasına da engel olmazdım.

Evimin olduğu caddeye girdiğimizde son kez ona baktım. "Canımın yanmasını istemediğin için teşekkür ederim ama zaman beni nereye götürüyorsa oraya gideceğim Matt. Ondan kaçmayacağım. Ve eğer kalbim kırılırsa da söz, bana bakman için sana gelmeyeceğim-"

"Maeve, bunu demek istemedim-"

"Kesme artık sözümü." Sinirle ona baktım. Hatasını anladığında yerine sindi. Ben de derin bir nefes alıp devam ettim. "Dün onu aramamın sebebi de ona 'kendimi kaptırmış'" Ellerimle tırnak yaparak onun kullanmış olduğu kelimelere dikkat çektim. "Olmam değil. Belki başka birisi beni kendi de inandığı kelimelerle yatıştırabilir diye düşündüm, ki öyle de oldu. Bana kendi de inandığı cümleleri kurduktan sonra bir kere bile ağlamadım Matt, nedenini bir düşün. Neden geçen senelerde siz beni aldığınızda uyuyana kadar ağladığımı bir düşün." Demek istediğimi anladığında gözlerine çok ağır bir acının oturduğunu gördüm. Bu pişman olmama yetmişti ama şu an özür dileyecek değildim. "Belki de sadece hayatımda başka bir insana ihtiyacım vardır. Benim için ağır torbaları taşıyan, Roxy ile insanmış gibi konuşan, ben ağladığımda bunun insancıl olduğunu söyleyen birine. Ve o insanın hayatımın aşkı olmasına da gerek yoktur belki de. Arkadaşım olsa bile yeter çünkü ben aşk için değil, yaşamak için yaşıyorum." Eldivenlerimi ellerime geçirdim, bir şey demeden beni izliyordu. Sözlerimin onda üzücü bir etki yaptığının farkındaydım ama elimde değildi. Doğruyu söylüyordum. Bunun için asla beni suçlayamazdı. "İyi geceler." Gözlerine bir daha bakarsam ağlayacağımı bildiğimden yüzüne bakmadan arabadan indim. Ellerim anında üşümeye başladığında neredeyse koşar adımlarla kapıya ulaştım. Üşümekten gittikçe nefret ediyordum ama şanslıydım ki bahar geliyordu.