Οι Επίλεκτοι του Πλάακχ.

I

Το πέρασμα του χρόνου αφήνει παντού το στίγμα του, διαβρώνοντας τα πάντα στο πέρασμα του. Εξαίρεση δεν αποτελεί το μικρό χωριουδάκι του Άντερχιλ το οποίο διαβρώθηκε όχι μόνο από τον χρόνο, αλλά από μια σειρά αλλόκοτων και δυσοίωνων γεγονότων. Τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν εκείνη την περίοδο της καθόδου του χωρίου, συγκλόνισε όχι μόνο το έθνος αλλά ακούστικε παγκοσμίως σπέρνοντας το πανικό. Δεν υπήρχε εφημερίδα που να μην το ανέφερε και άνθρωπο που να μην συζητούσε γι αυτό. Οι φήμες που κυκλοφορούν είναι παραποιημένες διότι δεν υπάρχει αληθινή πηγή από την οποία κάποιος θα μπορούσε να αντλήσει την πραγματική εκείνη ιστορία. Όσα λέγονταν από στόμα σε στόμα χάθηκαν στις φρικτές αναμνήσεις που κουβαλούσαν σαν αβάσταχτο φορτίο οι παλαιότεροι και τις πήραν μαζί τους στον άλλο κόσμο. Αποκόμματα των εφημερίδων που σχετίζονταν με το περιστατικό έχουν αρχειοθετηθεί και είναι για πάντα κλειδωμένα από κοινή θέα. Οι καρποί των αποτρόπαιων συμβάντων δεν πρόλαβαν να ανθήσουν, αντί αυτού ρίζωσαν για πάντα στο χωριό αυτό και μόνο ο χρόνος μπορεί να ξεπλύνει την ανόσια ιστορία του. Το υπέροχο αυτό χωριό του Άντερχιλ όμως δεν ήταν πάντα αυτό που θυμούνται σήμερα οι άνθρωποι.

Πολλοί θα αμφισβητήσουν το γεγονός ότι η απαρχή όλων ήταν τότε που οι ελεύθεροι ψαράδες της Σμολ Τάουν μετακόμισαν εκεί. Αίτια αυτής της αποδημίας ενός μικρού μεριδίου του πληθυσμού ήταν το μονοπώλιο που προκάλεσαν οι αλιευτικές εταιρίες. Εξαναγκασμένοι να δουλεύουν υπό την επίβλεψη των δυο εταιριών κολοσσών της Σμολ Τάουν και τα ποσοστά επί του κέρδους ανά ψαρά ήταν πολύ μικρό καθώς και οι συνθήκες ήταν απάνθρωπες. Η καθημερινότητα πήρε σύντομα γρήγορους και για μερικούς ακατάπαυστους ρυθμούς. Η διαφθορά και οι πλεκτάνες που υπήρχαν μεταξύ των ιδιοκτητών των εταιριών και των πολιτικών της πόλης δεν άφηναν περιθώρια διαμαρτυρίας. Ως αποτέλεσμα είχε την παραίτηση αρκετών ψαράδων και η αλλαγή επαγγέλματος. Άλλοι παρέμειναν παρά τις δύσκολες συνθήκες ανεχόμενοι κάθε μέτρου και αλλαγής των μεθόδων στην λειτουργία και των λιγοστών πληρωμών. Η αντιμετώπιση που δέχονταν οι εργαζόμενοι συζητιόταν συχνά στα τοπικά πανδοχεία εκεί όπου οι ταλαίπωροι έβρισκαν μιαν ανάπαυση, συντροφιά με ένα Μπράντι και τζόγο. Μια δραστική αλλαγή όμως σημειώθηκε τον επόμενο χρόνο.

Το βράδυ μιας βροχερής Κυριακής που τα σοκάκια της πολύβουης Σμολ Τάουν είχαν αδειάσει και κάπου κάπου ακούγονταν τα μακρινά γαβγίσματα σκύλων, πραγματοποιήθηκε ένα κρυφό συμβούλιο στο πανδοχείο ¨Η Χαριτωμένη Γοργόνα ¨. Μαζεύτηκαν όλοι οι πρώην ελεύθεροι ψαράδες και οι πλέον εργαζόμενοι στην ιχθυόσκαλα και στα αλιευτικά των δυο εταιριών. Γύρο από μια λάμπα πετρελαίου με μερικά μπουκάλια ρούμι και Μπράντι που τριγύριζε από χέρι σε χέρι και δρόσιζε τους ουρανίσκους και έκαιγε τις γλώσσες αυτών που είχαν κάτι να πουν. Γινόταν λόγος για σαμποτάζ και εγκλήματα μικρού μεγέθους που είχαν σκοπό να μειώσουν την αποδοτικότητα των μηχανημάτων και της παράδοσης των ψαριών. Αυτό αποσκοπούσε σε πρώτο πλάνο στην αλλαγή της πολιτικής των εταιριών και στην συνέχεια την καλύτερη μεταχείριση των εργαζομένων. Αν και η πρόταση ήταν δελεαστική απορρίφτηκε από την πλειοψηφία των παρευρισκομένων, ήταν πολύ ριψοκίνδυνη. Κάποιοι άλλοι υποστήριζαν ότι δεν υπήρχε διέξοδος και η παραμονή και ανοχή των συγκυριών τους ήταν απαραίτητη λόγο των οικογενειών τους. Η απάντηση όμως ήρθε από έναν μεσήλικα άντρα ονόματι Τζερόμ Μάργκους που σύμφωνα με τα λεγόμενα του υπήρχε λύση. Ταξιδεύοντας πρόσφατα στην πατρική του οικία στα βορειοανατολικά για μια επίσκεψη στην ηλικιωμένη μητέρα του είδε το πολλά υποσχόμενο χωριουδάκι του Άντερχιλ. Η τοποθεσία του οποίου ήταν αρκετά σημαντική καθώς βρισκόταν παραλιακά και μπροστά στις εκβολές ενός μεγάλου ποταμού. Μπροστά και μέχρι τον απέραντο ορίζοντα εκτεινόταν η γαλάζια θάλασσα που θα τους προσέφερε μια νέα αρχή. Το μόνο που χρειαζόταν ήταν η ανοικοδόμηση αυτού του χωρίου και η επέκταση του, κάτι που θα γινόταν μόνο με την συνεισφορά όσων είχαν την θέληση και το στομάχι να το κάνουν. Αρκετοί άναψαν τις πίπες τους και ξεφύσησαν τον καπνό με πολύ βαθύ συλλογισμό, κάποιοι άλλοι γέλασαν διστακτικά ξύνοντας το κεφάλι τους κάτω από την τραγιάσκα γεμάτο με τα ασημόγκριζα μαλλιά τους. Ήταν κατανοητό ότι αυτό που πρότεινε ο Τζερόμ δεν ήταν εφικτό για τους περισσότερους και πολλοί το θεώρησαν ριψοκίνδυνο ακόμα και τρελό. Παρ' όλ' αυτά μερικοί έβλεπαν μια σπίθα ελπίδας στα λεγόμενα του. Οι τρεις συνάδελφοι και παιδικοί φίλοι του Τζερόμ και δυο πιο νέοι ψαράδες συμφώνησαν σχεδόν αμέσως για αυτό το μεγάλο βήμα, οι υπόλοιποι όμως χρειαστήκαν τον χρόνο τους για να δώσουν την απάντηση τους. Το τέλος του συμβουλίου άφησε τους περισσότερους σκεπτικούς ωστόσο σε μια εβδομάδα, στο ίδιο πανδοχείο, την ίδια ώρα μπορούσαν να δώσουν την απάντηση τους και να πράξουν ελεύθερα με την βούληση τους.