Οι Επίλεκτοι του Πλάακχ.

II

Η άνοιξη έκανε την εμφάνιση της πολύ ευγενικά, παίρνοντας την σκυτάλη του χειμώνα και ξεκίνησε να πρασινίζει την άγρια πλάση. Ανάμεσα στα δυο βουνά Ντίον και Τρόντζα των οποίων οι κορυφές ακόμα χιονισμένες έκαναν μια όμορφη αντίθεση με τον καταγάλανο ουρανό. Οι χρόνιες διαβρώσεις και με την βοήθεια της μητέρας φύσης έπλασαν αυτό που αντίκριζαν οι ψαράδες φτάνοντας στην κόψη που χώριζε τα δυο βουνά. Τα άλση ακόμα μουσκεμένα από τις πρωινές δροσοσταλιές έκπεμπαν τις πρώτες ανοιξιάτικες μυρωδιές. Μια ποικιλία από ευχάριστα συναισθήματα γέμιζαν τους πνεύμονες των ταξιδιωτών όπως και μια έντονη αισιοδοξία για τον προορισμό τους. Μπροστά από το κάρο των ψαράδων απλωνόταν ένας στενός χωματόδρομος που οδηγούσε μέσα από τα πυκνά δέντρα στην κόψη των δυο βουνών εκεί που οριζόταν και η κατεύθυνση τους. Το κάρο πέρασε μέσα από το βραχώδες φαράγγι και σε μερικά λεπτά είχαν φτάσει στο χωριό για το οποίο συζητούσαν ακατάπαυστα τις τελευταίες μέρες πριν την άφιξη τους.

Εάν κάποιος μελετούσε την γεωλογική διαμόρφωση του χωρίου θα έβλεπε ότι η περιοχή ήταν ένας μικρός κόλπος. Βόρεια του χωρίου βρισκόταν οι εκβολές του ποταμού Τάρου, τα ορμητικά νερά που ξεχύνονταν όμως, συγκρούονταν με το μεγάλης έκτασης δέλτα. Το δέλτα αυτό του ποταμού εκτός από πυκνή βλάστηση όπως και μια πληθώρα από κυπαρίσσια λειτουργούσε ως το νεκροταφείο του χωρίου. Συνεχίζοντας πιο νότια στην παράλια που κάλυπτε ημικυκλικά τα σημεία που βρέχονταν από την θάλασσα. Στην παραλία απλωνόταν χοντρή ασημένια άμμος κάτι που την έκανε ξεχωριστή στα μάτια των ψαράδων. Όσο το βλέμμα τους ταξίδευε από τον απέραντο ορίζοντα έως την παραλία, στο οριζόντιο κομμάτι γης και στην συνεχεία στον ορμίσκο, μπορούσαν να δουν το διακριτικό σβήσιμο της άμμου. Σε απόσταση πενήντα περίπου μέτρων (σε μερικά σημεία και λιγότερων) γης και παράλληλα με την παραλία υψωνόταν ο απότομος ορμίσκος με μεγάλη περιεκτικότητα σε ασβεστόλιθο. Ο ορμίσκος συνόρευε με την πίσω απότομη πλαγία των βουνών και έδινε την αίσθηση τοιχώματος οχυρωμένου κάστρου. Το νοτιοδυτικό τμήμα του χωρίου ήταν άδειο εκτός από μερικούς βράχους που βρίσκονταν εκεί αμετακίνητοι πιθανόν αποτέλεσμα κάποιας κατολίσθησης. Διάσπαρτα φυτρωμένα αγριόχορτα ξετρύπωναν από το έδαφος χαρίζοντας το πράσινο χρώμα στο ήσυχο αυτό χωριουδάκι.

Κάπου στην μέση του βόρειου τμήματος του κόλπου πάνω σε ένα λόφο, οι χωρικοί κατασκεύασαν μιαν εκκλησία. Αξίζει να σημειωθεί ότι η αρχιτεκτονική του κτηρίου ήταν κάπως αλλόκοτη με αυτήν που είχαν συνηθίσει οι ψαράδες της πόλης. Η κατασκευή φαινόταν να πληροί τις βασικές παραμέτρους ωστόσο δεν φαινόταν να χτίσθηκε από γνώστη στην αρχιτεκτονική εκκλησιών. Αυτό μπορεί να οφείλετε στην ανωμαλία του εδάφους του επίπεδου στην κορυφή του λόφου. Γύρω από τον μικρό λόφο ήταν κτισμένες οι λιγοστές ξύλινες κατοικίες των χωρικών. Στην παραλία στο ύψος της εκκλησίας βρισκόταν μια μικρή προβλήτα. Δυο βάρκες που ήταν αραγμένες εκεί, ανεβοκατέβαιναν ρυθμικά στα μικρά κύματα της θάλασσας. Κουβάρια από δίχτυα ήταν προσεκτικά ακουμπισμένα κοντά στα δοκάρια της προβλήτας.