Οι Επίλεκτοι του Πλάακχ.

V

Τα τελευταία δρόμωνα άφησαν τους χωρικούς του Άντερχιλ απορημένους και τρομαγμένους. Αν και στην μεγαλούπολη δεν έγινε αναφορά για το φρικτό έγκλημα. Μοναχά ένα άρθρο σε μια εβδομαδιαία εφημερίδα που ανέλυε επίκαιρα θέματα που είχαν να κάνουν με όσα γίνονταν εκτός της Σμολ Τάουν. Η ατμόσφαιρα στο παραλιακό χωριό βάραινε όχι μόνο από την κακοκαιρία αλλά και από την θλίψη καθώς η κηδεία της Μάρθας Μάργκους πραγματοποιήθηκε κανονικά χωρίς επιπλοκές. Όσοι ήρθαν να τιμήσουν και να θρηνήσουν την μνήμη της άτυχης αυτής γυναίκας αισθάνονταν στα σωθικά τους τρόμο. Έναν ανεξήγητο και ανατριχιαστικό τρόμο. Αρκετοί προσπάθησαν να δικαιολογήσουν την ανεξήγητη ανησυχία τους στο περιστατικό, κάποιοι άλλοι απλά δεν έδωσαν σημασία στην προαίσθηση τους. Άλλοι καθησύχαζαν τις γυναίκες τους δίνοντας ενθαρρυντικούς λόγους. Στην πραγματικότητα καμία κουβέντα ενθάρρυνσης και καθησυχασμού δεν θα απέτρεπε ότι έμελλε να συμβεί.

Με το τέλος της κηδείας ο Φιλ Σμιθ επικοινώνησε με τον Κ. Κέβιν Γουίλινγκτον σχετικά με τις ανακαλύψεις της αστυνομίας στην έρευνα τους. Τα λεγόμενα τους ήταν σημαντικής αξίας, οπότε αποσύρθηκαν στην έπαυλη του Κ. Γουίλινγκτον όπου θα μπορούσαν να μιλήσουν με μεγαλύτερη ελευθερία. Κλείστηκαν στο γραφείο, εκεί οι δυο τους ήρθαν σε έντονη αντιπαράθεση. Ο Φιλ υποστήριζε την εκδοχή της ληστείας, ενώ ο Κ. Γουίλινγκτον και σύμφωνα με τα λεγόμενα της ασφάλειας υποστήριζε ότι ο έγκλειστος στην ψυχιατρική κλινική Τζερόμ Μάργκους ήταν υπεύθυνος για τον φόνο. Η συζήτηση τους κράτησε για αρκετές ώρες και σίγουρα υπήρχαν εντάσεις που ανησυχούσαν την Κ. Γουίλινγκτον που τους διέκοπτε με την παρουσία της. Τα στοιχεία που είχε συλλέξει η αστυνομία ήταν βάσιμα, αυτό μπορεί να εξακριβωθεί από το ότι δεν υπήρχαν ίχνη παραβίασης καθώς και το ότι δεν έλλειπε κανένα αντικείμενο αξίας από την οικία των Μάργκους. Εκτός αυτού, γινόταν λόγος για τον Φιλ Σμιθ ο οποίος θεωρούνταν αρχικά από την αστυνομία ως ύποπτος. Ο ίδιος ανακρίθηκε εξονυχιστικά και στην συνέχεια αποδείχθηκε αθώος χωρίς να αφήσει περαιτέρω υποψίες, μια μικρή μερίδα χωρικών όμως δεν δέχονταν αυτές τις δηλώσεις.

Ο Κ. Κέβιν Γουίλινγκτον ωστόσο θεώρησε παραλογισμό όλη αυτή την συζήτηση, δηλαδή ότι ο Φιλ είχε κάποια σχέση με τον φόνο. Πίστευε ότι το πιο εύλογο ήταν να συζητήσουν με τον ίδιο τον Τζέρομ. Προσπάθησε να καθησυχάσει τον αναστατωμένο Φιλ ο οποίος δεν ήθελε να πιστέψει ότι ο φίλος του θα δολοφονούσε την ίδια του την μητέρα. Το θεωρούσε αδύνατο κυρίως γιατί της είχε ιδιαίτερη αδυναμία, ήταν ο μοναδικός άνθρωπος που βρισκόταν κοντά του μετά τον θάνατο του πατέρα του. Κατέληξαν στο συμπέρασμα να επισκεφτούν την ψυχιατρική κλινική στην οποία νοσηλευόταν ο δύσμοιρος συγχωριανός τους. Ο Φιλ αν και σταθερός και αμετάκλητος στην άποψη του, συζητούσε ανοιχτά σχετικά με την αθωότητα του και του φίλου του, κάπου όμως βαθιά μέσα του ένιωθε ότι έκανε λάθος. Κανένας από τους υπόλοιπους δεν ήταν μάρτυρας της κρίσης που παρουσίασε ο Τζερόμ και την πάλη που είχαν στο σπίτι εκείνο το βράδυ. Κάτι παράλογο συνέβαινε και μόνο όταν θα συζητούσαν θα μπορούσαν να εξακριβώσουν τον λόγο αυτής της συμπεριφοράς. Μια συζήτηση που θα πραγματοποιούνταν πολύ συντομότερα από όσο περίμεναν.