KUSURSUZ 2 (TAMAMLANDI)

YB56

Öncelikle herkese Merhaba.
Bu bölümü kısa yaptım. Aslında asıl bölümü yarın atacağım.
Bir kaç bölüm sonra final yapacağız.

Sevgilerimle❤️

Keyifli Okumalar💚

"Bazı şeyleri, boş vermeyi öğrenin."

"Hayatında ben varım. Var mı bir diyeceğin?" Aras'a çatık kaşlarımla bakıyordum. Nereden çıkmıştı böyle aniden?

"Sen mi varsın?" Ateş gözlerini ondan alıp bana çevirdi. Cevap bekler gibi bir hali vardı.

Kurumuş dudaklarımı yaladım.
"Evet. Ama sana söyleyecektim bende zaten, İnan bana"
Aras yanıma gelip bana ters ters baktı.
"Ne diye açıklama yapıyorsun?" Daha sonra Ateşe döndü.

"Onun hayatında her zaman ben vardım koçum. Sende ayağını denk alsan iyi edersin"
Aras kesinlikle Ateş'i yanlış anlamıştı.
O sadece ona söylemedim diye böyle davranıyor olabilirdi.
Ateş bana anlayamadığım bir şekilde bakıp odadan çıkmıştı. Bende onun peşinden gideceğim sırada Aras kolumdan tutup beni kendine çevirdi.
"Nereye gidiyorsun? Otur oturduğun yerde"

"Ama Aras, Ateş git-" Sözümü kesip bana sert bir ifadeyle baktı.
"İyi! Gitmek istiyorsan git!" Dedikten sonra odamı terk etmişti. Hızlı adımlarla Arasın peşinden gitmeye başladım. Evden çıktığında bende onun peşinden koşmuştum.
"Aras gitme!" Arkasını dönmemiş, bana bir kere bile bakmayıp arabasına bindi. Gözümden bir damla yaş akmıştı. Sevdiğim insan bana kırılıp gitmişti. Ve benim elimden bir şey gelmiyordu.

"Asya?" Ateşin sesini duyunca elimle hemen göz yaşımı silip onun tarafına döndüm. Kapıda bana bakıyordu.
"Onun peşinden git" olumsuz anlamda başımı salladım.
"Şu an sinirli. Merak etme küsmedik. Sadece bana kızıp gitti" Yanına gidip elimi yanağına çıkardım.
"Peki sen? Bana kızgın mısın?" Önümdeki saçımı arkaya itti.
"Sana kızgın değil, kırgınım. Beni abi gibi görüp, her şeyini paylaştığını sanıyordum. Fakat öyle değilmiş. En önemli şeyi bana söylememişsin" Haklıydı. Bunu ona söylemek en baştan beri görevimdi. Onun bana her şeyini anlattığı gibi, benimde ona anlatmam gerekirdi.

Yanımdan gidince içeri girmek istememiştim. Arka bahçeye gidip çimenlerin üzerine oturdum. Son iki aydır yaşadığım şeyler çok güzeldi. Aras.. sevdiğim adamla sevgiliydim. Bazen bir insanın yanına gidince kalbinizin ritmi hızlanır, O an heyecandan ne yapacağınızı bile şaşırırdınız. İşte benim öyle olduğum zaman yanımda sadece Aras olurdu.
Arka cebimden telefonumu çıkarıp Arasın numarasına girdim. Daha sonra kulağıma götürdüm.
"Lütfen aç lütfen aç.." üçüncü çalışta açtığında o an sevinçten oturduğum yerden kalkmıştım.

"Aras?"
"Söyle" Sesi neden bu kadar soğuk geliyordu?
"Aras.. ben özür-" sözümü kesmişti.
"Özür dileme artık kızım! Bir faydası yok,Her şey bitti buraya kadar!" Telefon elimden yere düşerken kalbimin kırılma sesini kulaklarımda hisseder gibi olmuştum. Dünya durmuştu bana. Yaşama hevesim bitmişti. Arasın gittiği gibi, bütün heveslerim beni terk etmişti. Her şey bitmiş miydi iki kelimeyle. Bu kadar basit miydi? Olamazdı, buna izin vermeyecektim. Tekrar numarasını tuşlayıp kulağıma götürdüm. Açmadıkça arıyordum, vazgeçemezdim. 14 Aramamda açmıştı telefonu.
"Beni arama kızım! Bitti dedim. Bilmiyor musun? Bende bittiyse, bitmiştir!" Çaresizce kapatmıştım telefonu. Hareketsiz bir şekilde olduğum yerde duruyordum. Konuşacak mecali kendimde bulamıyordum.

Üç saat sonra

Geceye sadede ifadesiz bir şekilde bakıyordum. Göz yaşlarım kurumuştu. Artık ağlayamıyordum bile.
"Asya kalk ve üstünü giy diyorum! Seni bir yere götürmeliyim" sinirle ona bakıp ayağa kalktım.
"Sevdiğim adam beni boş yere bırakıp siktir olup gitti! Sen hala bana kalk benimle dışarı gel diyorsun! Acı çekiyorum anlamıyor musunuz?!" Hıçkırıklarımın arasından zorlukla bağırmıştım. Boğazım yanıyordu.
"Sana sadece benimle gel diyorum! Acıların eğer geçmezse benimle bir daha asla konuşma!" Nasıl böyle kararlı konuşabiliyordu. Göz devirdim. Odamdan çıkıp salonda onu beklemeye başladım. Bir kaç dakika sonra gelmişti.

*

Taksi durduğunda hiç bir yeri göremiyordum. Gece gözlerimi bandajla kapatmıştı.
"Gece yeter artık, oyun oynamayı kes! Beni eve götür, gerçekten çok halsizliğim, acı çekiyorum neden anlamak istemiyorsun?"
Bana birşey demediğinde yürümeye başlamıştık. Daha doğrusu o yürüyordu, bende tişörtünün eteklerinden tutmuş onu takip ediyordum.
Durduğumuzda tişörtü elimden kaymıştı.
"Gece nereye gittin? Çok karanlık. Gözlerimi açmak istiyorum"
"Bekle, ben açıyorum" Bandaj gözümden düştüğünde gözlerim şaşkınlıkla etrafta geziniyordu. Her yer mumlarla kaplanmış, bir sürü renkli renkli balonlar vardı.

Odayı aydınlatan mavi ışıklar vardı. Birden bir sürü beyaz ışık açıldığında karşımdaki manzarayla gözlerim dolmuştu.
Annem, babam, Alev, Mert,Ateş, Yağız, Anıl Gece ve Arasın anne, babası bana gülümseyerek bakıyorlardı. Tek anlamadığım şey burası neden böyleydi?
"Güzelim?" Arkamı dönüp bana seslenen Arasa döndüm. Üstündeki takım elbiseyle oldukça şık duruyordu. Bana doğru gelip tam önümde durdu.

"Senin akıllı davranacağını düşünmüş, bana kanmayacağını sanıyordum. Ama gerçekten seni bırakacağımı sandın. Asya, bunu aklına sok kızım; bizi ancak ölüm ayırır bundan sonra. Bak seni seviyorum. Sen her şeyden, herkesten değerlisin. Senden bu kadar kolay vazgeçeceğimi mi sandın anasını satayım? Her neyse. Ben artık sürekli yanımda olmanı istiyorum" Ağlıyordum ama mutluluktandı. Beni bırakmamıştı, bırakmazdı da. Ben nasıl ona inanabilmiştin ki? Cebinden çıkardığı küçük kutuyla kalbim yerinden çıkacakmış gibi hissettim.

"Benimle evlenir misin güzelim?" Bugün zaman tekrardan durmuştu benim için. Dört saat önce her şeyin bittiğini sanarken, şu an ise her şeyin asıl şimdi başladığını görüyordum. Benden bir cevap bekliyordu. Başımı salladım.
"Evet!" Herkes alkışlamaya başlarken heyecandan nutkum tutulmuştu. Aras belimden tutup beni kendine çektikten sonra kulağıma fısıldamıştı.
"Benden kaçışın yok, benimsin"

Ondan kaçmak istemiyordum zaten. Ben onundum. Gülümseyip dudaklarını öpmeye başlamıştım. Ve ben bu anın hiç bitmemesini diliyordum.