Ve 60. Bölüm♥︎
Biz çok güzel bir aileyiz. Tşk 370k
Ee Nasılsınız ponçiklerimm?
Bölüm şarkısıyla beraber okuyun:)
"Zaman hiç bir şeyin ilacı değildir. Sen sadece gün geçtikçe alışırsın. Olay budur."
İYİ OKUMALAR
Yatağımdan kalkıp, odamdaki küçük balkona doğru yürüdüm. Kapıyı açtıktan sonra, derin bir nefes aldım. Hava oldukça güzeldi. İnsanlara baktıkça, herkesin normal bir şekilde hayat sürdürdüğünü görebiliyordum. Fakat hepsinin bir derdi de vardı. Sahi, insanı insan yapan dertleriydi belki de. Üç gün sonra sömestr tatili olacaktı. Yani, üç gün sonra karne alıyordum. Babam sayesinde, daha doğrusu babamın tehditleri sayesinde oldukça çalışmıştım. Bütün derslerim iyiydi. Karnem bana yakışan bir karneydi. Zaman su gibi geçip gidiyordu. Arasla her zamankinden daha iyiydik. Gün geçtikçe o bana, bende ona bağlanıyordum. Daha sene sonu tatiline çok vardı ama tatilde hep birlikte Antalya'ya gidecektik. Sömestr tatilinde buradaydık. Zaten Arasında işleri vardı. Yavaş adımlarla odama geçip yatağıma oturdum. Alevde dün gece ailesinin yanına dönmüştü. Ancak bu kısa bir süreliğineydi. Buraya tekrar dönüp bir ev kiralamak istiyordu. Arada bende yanına gidecektim. Telefonuma gelen bildirim sesiyle düşünmeyi bıraktım.
Ardından telefonu elime aldım.
Gönderen, Gece
Birazdan Yağızla seni almaya geleceğiz. Çok heyecanlıyımmm.
Attığı mesaja sırıttım. Ardından da cevap yazmaya başladım.
Gönderilen, Gece
Heyecanlanman normal. Tamam, hazırlanıyorum.
Telefonu tekrar yatağıma bırakıp, odamdaki banyoya geçtim. Yüzümü yıkayıp dişlerimi fırçaladıktan sonra saçlarımı düzleştirdim. Ancak uzun olduğu için beni rahatsız ediyordu. Oflayarak komodinin üstündeki siyah lastik tokayı alıp saçımı tepeden bir at kuyruğu yaptım. Öndeki ufak saçlarımı hafifçe çıkarıp doğal bir görüntü elde ettim. Makyaj masama geçip kapatıcıyı göz altlarıma uygulayıp, kirpiklerime maskara sürdüm. Son olarak rengi gül kurusuna kaçan rujumu alıp, dudaklarıma sürdüm. Sanırım makyaj işi tamamlanmıştı. Telefonumu elime alıp, rehbere girdim. Kusursuz ismine tıkladıktan sonra kulağıma götürdüm. Üçüncü çalışta açmıştı.
"Söyle?" Kaşlarımı çatıp, odamda bir ileri, bir geri gitmeye başladım.
"Söyle ne ya? Fazla odunsun," diye mırıldandım. Sesimi duyduktan sonra arkadan bir kaç hışırtı sesi gelmişti.
"Güzelim sen miydin? Arayana bakmadan açtım," diyerek açıklama yaptı.
"Birazdan Yağız ve Geceyle bebeklerinin cinsiyetini öğrenmek için hastaneye gideceğim. Sende geleceksin, değil mi?" Gelmeyeceğini biliyordum. Ama onu ikna etmem gerektiğini düşünüyordum.
"Banane amına koyayım onun bebeğinden. Beni karıştırma," diye konuştu. Görmese de göz devirdim.
"Yağız senin arkadaşın. Eğer biz gitmiş olsaydık o gelirdi. Benim için gelemez misin?" sesimi bilerek tatlı çıkarmaya çalışıyordum. Belki işe yarardı.
"Hayır," dediğinde sinirle gözlerimi kapatıp.
"Tamam," dedim. Fazla ters bir şekilde söylemiştim. Telefonu kapatıp yatağa attım. Dolabımdan siyah yüksek bel dar pantolonumu alıp, kırmızı bir tişört giydim. Üstünde parlak bir şekilde yazılmış ingilizce bir söz baskısı vardı.
Küçük çantama bir kaç şey koyarken gelen bildirim sesiyle telefonu elime aldım. Mesaj Gecedendi.
Gönderen, Gece
Kapıdayız.
Hızlı adımlarla odamdan çıkıp, merdivenlerden inmeye başladım. Ben bile bu kadar heyecanlıyken, Gece'nin hissettiklerini düşünemiyordum. Bu eminim farklı bir duyguydu. Kimse yaşamadan bunu bilemezdi. Ancak bir yandan kolay da değildi. Hamileyken çektiğin sıkıntılar, doğurduktan sonra da bitmiyordu. Sanırım ben buna hiç bir zaman hazır olmayacaktım. Çocukları sevmiyordum. Arasta sevmiyordu. Geceye keşke engel olabilseydim. Ama bebeği öğrendiğimizde aldırmak gibi bir vicdansızlık yapamamıştık. Olan olmuştu, bedelini o bebek çekemezdi. Gece'nin karnı ikinci dönemin sonlarına doğru tam anlamıyla kendini belli edecekti. Bu yüzden o sıralar okulu donduracaktı. Zaten o doğum yapana kadar okul tamamen bitmiş olacaktı. Spor ayakkabılarımı ayağıma geçirip, evden çıktım.
