Merhaba güzellerimm 💕
Şu ana kadar yanımda olan #AsAr ailesine teşekkür ediyorum. Benim için gerçekten hepiniz önemlisiniz. Kitabı yazmak benim için zamanla keyifli oldu. Bu sizin sayenizde❤️
Medyadaki müzikle beraber okuyun.
"Dilerim herkes bir gün susturduğu sesi arar."
İYİ OKUMALAR
7 yıl sonra
Zaman...nasıl da bir kavram. Gözlerimizi açıp kapattığımızda bile geçen bir saniye bir hiçmiş gibi gelir bize. Oysaki hayatımız için geçen bir saniye bile ne kadar önemlidir. Sahi..insanlar zamanı fark etmeden, nasıl yaşayabiliyordu?
Bir söz vardı; "Zaman her şeyin ilacıdır." diye. Gerçekten öyle miydi? Bence değildi. Ben yaşadığım kötü olayı yada iyi bir olayı elli yıl geçse bile unutmam. Yaralar zamanla kabuklaşır. Ama tamamen geçmez. Ufacık da olsa bir iz kalırdı bizde. Zihnimize yerleşen düşünceler, her gün beynimizi kemirmez mi? Her gün daha da olgunlaşmaz mıyız? İnsan hayatı boyunca her zaman bir beklenti içindeydi. Her zaman hayattan bir isteği vardı. İnsan dediğimiz varlık doyumsuzdur. Onda bir sınır yoktur. İçi arzuyla, istekle doludur.
Yedi yıl geçmişti. Hayatım kesinlikle eskisi gibi değildi. Artık hayatta kalmam için daha çok nedenim vardı. Hayat gerçekten Arastan sonra yüzüme gülmeye başlamıştı. Onunla büyüdükten sonra tekrar bir araya gelmiştik. Asla böyle olacağımızı düşünmemiştim aslında. Fakat hayat böyle değil miydi? Neye imkansız dersen, o gerçekleşirdi. Neye bu olur ya, dersen o şey olmazdı. Arasla üç yıl önce evlenmiştik. Yani üniversite biter bitmez.
Hukuk fakültesini bitirmiştim. Oldukça iyi, güçlü bir kariyerim vardı. Arasta benimle beraber üniversite okumuştu. Ama o daha sonra tekrar şirketin başına geçmişti. Yani sadece benimle beraber olabilmek için, benim için üniversite okumuştu. Evlendikten bir yıl sonra hamile kalmıştım. Bu haber hem Arası, hemde beni sevindirmişti. Bu duygu o kadar güzeldi ki.. Hamileliğim beni sevindirdiği kadar bana acı da vermişti. Özellikle son aylarda sancılarım çok sıklıklaydı. Aras ile beraber kaç ay üst üste sabahlamıştık. Ben ağrılarımdan dolayı ağlarken, Aras göz yaşlarımı silip elinden ne geliyorsa yapıyordu. Bir ara doktorun elinden bir şey gelmediği için doktoru öldürmeye kalkmıştı. Acı çektiğimi gördükçe sinirini başkalarından çıkarıyordu.
Ben uyuduğumda ise beni izlerdi. Bunu biliyordum çünkü uyumuyordum. Sadece uyumuş gibi yapıyordum. Sırf üzülmesin, acı çektiğimi anlamasın diye ona belli etmemeye çalışıyordum. Neyse.. Daha sonra sabah o uykusuzlukla işe gider, her yarım saatte bir beni arardı. Hamilelik döneminde Gece, annem, babam, Mert.. hepsi bana bakmıştı. Hiç kimse beni yalnız bırakmıyordu. Çünkü hamilelik dönemim sıkıntılıydı. İlk aylarda da zaten sürekli kusuyordum. Yemek yeme isteğim hiç yoktu. Ama sonra Arasında yemediğini gördüğümde mecbur yiyordum.
Yağız Ve Gecenin kızı Elzem, yedi yaşındaydı. Gece ise şu an da dört aylık hamileydi. İkinci çocuklarını bekliyorlardı.
Alev ile Mert iki yıl önce evlenmişti. Mert her ne kadar çocuk istese de Alev şu an için düşünmüyordu.
Aras ve ben... iki tane çocuğumuz vardı. İkizlerdi. Ayla ve Rüzgar. Ayla tıpkı bana benziyordu. Gözleri maviydi. Ve oldukça dikkat çekiyordu. Rüzgar ise babasına benzemişti. İki yaşındaydılar. İkisi de daha çok küçüktü. Aralarında bir dakika fark vardı. Rüzgar önce doğmuştu.
