Bu hastalığı öğrendikten sonra kendimi bu konuda hep yalnız hissettim. Beni kimse anlamıyordu. Biraz aileme, bir kaç akrabama ve bazı arkadaşlarıma bu durumu açmıştım. Bu bilenlerinde çok umursadığını söyleyemem. Yalnızlığı bu durumda biraz farklı yaşıyorsunuz. Çünkü çevrenizde belki de bu durumu yaşayan kimse yoktur olsa bile kabullenmiyorlardır. Üstesinden kendim tek başına gelmeliydim ve bu baya uzun zaman aldı ama sanki değişen bir şeyler vardı. Yalnızlığım sanki geçiyordu. Sanki yanımda bir şey vardı. Zamanla eskisine göre daha iyi olduğumu farkettim. Yenilenmiş gibi mi bilmiyorum. Çok özgürlükçü biriydim normalde, bunu engelleyen sebepleri bulmuş gibi oldum. Kendimi iyi ve çok cesur hissettim. Sanırım başarıyordum.
