Artık o kadar alıştım ki kaygılarıma. Bütünleştim ve onlarla birlikte yaşıyorum. Sıkan boğan duygular hala oluyor ama eskisi gibi delirtmiyor, zorluğunu hala görebiliyorum, kısıtlamasını hala görebiliyorum ama artık hissizleştim. Onlarla yaşamaya alıştım ya da artık çoğundan kurtuldum. Gerçekten kurtulmuş olabilir miydim ? Tamamen kurtulmuş zaten olamam ama azaltabilmişmiydim ? Ya da daha fazla mı takıntılıyım ? Yoksa tüm hayatımı kapladı da farkında mı değilim ? Özgürlüğümü ne kadar kısıtlıyor ? veya özgürlük nedir ? Beni yoran takıntılarım mı yoksa üstüne eklediklerim mi? Takıntılarım beni tam olarak neyden korkutuyor ? kendimden mi ? Birden içime düşen o korkunun sebebi neydi? ölüm müydü ? Ya da yaşamak mı ? Acaba en büyük başarı bunu yenmek miydi? Bunun altından kalksan gücünü kendine ispatlamış olur muydun ? Ya da bunu yendiğinde bu mutluluğunu kimle paylaşabilirdin ? Kimseyle . Hızlı yaşam mutluluk muydu ? Ya da depresyonlaştıran mı buydu? Yaşamayı bu kadar severken doğum gününde neden üzülür ki insan ?
~sevgiyi sadece kendinden bekle
