Bazen kendimi o kadar duygusal ve üzgün hissediyorum ki, bulunduğum durumu anlayabilen hiç kimse olmadığı için. İnsan dolup taşıyor kendini motive etmeye çalışıyor. Her gün kötü bir haber beklemek veya istenmeyen şeylerin yaşanacağı düşünmek hem insanı içselleştiriyor hemde yanlız hissettiriyor. Herkes kolayca öğüt verirken yaşanılan duygu karmaşasını kendi başıma çözmeye çalışıyorum. Üst üstte gelen şeylere en iyi gelen şey uyku oluyor. Farklı çözüm yolları bulmam için düşüncelerim için risk almam gerekiyor.Devam edemeden bir yerlerde takılı kaldıkça sıkıştırılmış hissetmek kişinin diğer insanlar hakkında umursamazlığına sebep oluyor. En zoru da hastalığı hasta bireyler kabul ediyor ama çevreleri kabul etmiyor. Ne acı normalde tam tersi olmalıydı. OKB hastası birey bunu kabul etmek zorunda, yoksa psikoloji iflas eder. Bir Cegıd sözü olan "Şeytan tek bir hamlemi bekliyor" kelimesi o kadar doğru ki gerçekten de öyle çünkü.Önce şeytanı yenmeliyim yoksa devam edemem
