easier | tsukiyama

bir

"hemen bakma ama sağ çaprazında acayip yakışıklı, sarışın bir çocuk var ve bu sana doğru beşinci bakışı falan sanırım." shoyo'nun ağzındaki pipeti çıkartmadan söylediği sözlerin üzerine kocaman olmuş gözleriyle etrafa bakındı tadashi. hemen kafasını çevirip bunun bir şaka olup olmadığını öğrenmek istiyordu. arkadaşı ise her zaman olduğu gibi konuya olan ilgisini çabucak kaybetmiş ve içeceğiyle ilgilenmeye başlamıştı. içeceğini yudumlarken bir yandan da şarkı söylediği için içtiği şey boğazına kaçınca tadashi bunu fırsat bilerek peçete almak için ayağa kalktı.

ayağa kalktığı gibi arkasını dönüp sağ çaprazındaki (artık soldu) masaya baktı ve orada arkadaşının bahsettiği sarışın çocuğu gördü. yüzünde küçük bir gülümseme ile karşısında oturan kişinin anlattıklarını dinliyordu ve onu görür görmez tadashi'nin aklından geçen ilk şey 'bu çocuk bana niye baksın?' olmuştu. sakin olmaya çalışarak yanlarından geçip boş bir masadaki peçeteliği aldı ve yerine geri döndü. bütün bunlar olurken öksürüğü çoktan geçmiş olan shoyo kocaman bir gülümsemeyle arkadaşını seyrediyordu.

beş dakika sonra oturdukları kafeden kalkacaklardı ve yüksek ihtimalle bu o çocuğu ilk ve son görüşü olacaktı tadashi'nin. ama bunun üzerine düşünmesine fırsat kalmadan ev arkadaşı tobio onu arayıp bir işi çıktığını ve arabayı bulunduğu alışveriş merkezinin otoparkına bıraktığını söylemişti. sıkıldığı için bacağını kontrolsüzce sallamaya başlayan shoyo meraklı gözlerle arkadaşını seyrediyordu.

"arabayı benim almam gerektiğini söylüyor." bunun üzerine shoyo gülümsemişti.

"ne güzel işte! sen çok dikkatli bir şoförsün." bu dediğinde kısmen haklı olabilirdi shoyo ama bu dikkatli olma durumunun tadashi'yi hiç olumlu etkilemediği apaçık ortadaydı. daha şimdiden stresten titremeye başlamıştı çünkü en büyük korkusu arabayı park esnasında bir yere çarpmaktı. bunu çok iyi bilen ev arkadaşının arabayı ona bırakması ise gerçekten önemli bir işi olduğu anlamına geliyordu. yani tadashi'nin hiç kaçışı yoktu.

shoyo ile vedalaşıp neredeyse bomboş kalmış otoparka indi tadashi. zaten böylesine güzel bir günde kim alışveriş merkezine kapanırdı ki? arabaların üzerinde hızla gözlerini gezdiren tadashi sonunda ev arkadaşınınkini gördüğünde sırt çantasından arabanın yedek anahtarını çıkarttı. daha şimdiden terden su gibi olmuş ellerini üzerine sürdükten sonra arabaya ilerledi, kapıyı açtı ve sakince oturdu. titreyen elleriyle anahtarı takmaya çalışırken bir yandan da kendini ikna etmeye çalışıyordu. sonuçta otopark bomboştu ve buradan çıktıktan sonra arabayı sorunsuz kullanabileceğini biliyordu.

elini yüzüne bastırıp ovuşturduktan sonra derin bir nefes aldı ve arabayı geriye doğru çıkartmaya başladı. bunu yaparken arkasını kontrol etmeyi unutmuş olduğunu yumuşak bir yere çarptığında fark etti. korkuyla kocaman açılan gözleriyle eş zamanlı olarak otoparkta bir inleme sesi yankılanmıştı. telaşla arabadan inip yerde yatan kişiye baktığında o günün hayatının en şanssız günü olduğundan emin olmuştu.

—

ithaf tabii ki kageyolo için.