EFSUNLU AŞK

"Emanet"

"BULUT'UN AĞZINDAN "

Efsun kollarıma yığılırken, bende bitmiştim. Onun o hali beni paramparça etmeye yetmişti. Hemen kucağıma alıp odasına taşıdım. Sedef denen o kadın çok telaşlıydı.

Sedef:Efsun hanım!Efsun hanım uyanın lütfen!

Yatağına yatırdıktan sonra hemen benim evimden kolonya getirip burnuna yaklaştırdım. Ellerine ve kollarına sürdüm. Öylece ifadesiz bir şekilde yatıyordu. Sessizdim , konuşmuyordum ama içim gitmişti.

Biraz sonra ayılmaya başladı.

Efsun:Baba.. Babam.

Gözlerini açınca hızla yerinden doğruldu.

- Efsun dur sakin ol. Biraz dinlen iyi değilsin.

Sedef hemen Efsunun elini tuttu. Ama Efsun yerinde duracağa benzemiyordu. Zaten Efsun bu. İnatçının teki. Yerinden kalktı.

Efsun:Benim babamın yanına gitmem lazım. Onun yanında olmam lazım. Herşey benim yüzümden!

Sonucunu bildiğim için ısrar etmedim.Yanına gidip,
- Tamam , peki gel ozaman beraber hastaneye gidiyoruz.

Evden çıkıp Meriç'in arabasına bindik. Bardan beri bendeydi. Arabayı hastaneye sürdüm. Arada bir Efsuna bakıyordum. Tek kelime etmeden ağlıyordu. Hastaneye vardığımızda Efsun koşarak hastane kapısından içeri girdi. Bende arabayı park edip gittim. Sedef bir yere oturmuş ağlayarak telefonda biriyle konuşuyordu.
Babası yoğun bakımda öylece yatıyordu. Efsun'da camdan ona bakarak birşeyler mırıldanıyordu.

Onu böyle ağlarken ilk kumsalda görmüştüm. Aptalım diye bağırıp ağlıyordu. Ama bu seferki yıkılış resmiydi adeta. Şimdi tek istediğim ve içimden tek gelen birşey var. O da Efsun'un yanında olup ona teselli vermek.
Çünkü onu daha fazla bu halde görmeye dayanamazdım.

●●●●●●●●●●●●●♡♡♡●●●●●●●●●●●●

"EfSUN'UN AĞZINDAN "

Babam... Belkide beni düşünerek çok hatalar yapmıştı. Hiç dinlemeden çekip gitmiştim. Annemden sonra babam benim tek hayat kaynağım olmuştu. Benim nefesim annemdi, dünyamda babam. Şimdi o öylece yatıyor ve canıyla cebelleşiyor. Eğer benim yüzümden babama kötü birşey olursa asla ama asla kendimi affedemezdim. Ve hayatım boyunca bu pişmanlıkla nefes alırdım. Belkide nefes almazdım. Kafam o kadar karışık ki şimdi... Yaklaşık 3 saattir camda onu izliyorum. Gece saat 4 . Bulut bugün yanımdan hiç ayrılmamıştı. Yanıma gelip sürekli birşeye ihtiyacım olup olmadığını soruyordu. Kızlarda gelmişti. Ama gece olunca onların eve gitmesini istedim. Bulut asla eve gitmeyecegini ve beni yalnız bırakmayacağını söylemişti. Oda hastanenin boş odalarından birine kıvrılmış uyuyordu.
Lavaboya gidip yüzüme su çarptım. Gözlerim ağlamaktan şişmişti ve kapanmaya yüz tutuyordu. Yüzüm solmuştu. Camdan son kez babama bakıp Bulut'un kaldığı odaya girdim. Bacaklarını toplamış,üstüne hiçbirşey örtmemişti. Oda benim için çok yorgundu . Ayaklarının ucundaki ince pikeyi üstüne yavaşça örttüm.
Arkadaki koltuğa oturacakken sesiyle irkilmiştim.

Bulut : Efsun. Geldin mi sen? Saat kaç?

-Saat 4. Bende şimdi uyurum zaten.

Doğrulup yüzüme dikkatlice bakmaya başladı.

Bulut:İyisin değil mi? Bir sorun yok?

Kafamı sağa sola salladım. Ve koltuğa oturdum. Ayağa kalkıp önüme geldi ve kolumdan tuttu.

Bulut:Hadi kalk . Yatağa geç uyu biraz. Ben burda yatarım.

-Gerek yok bende yatabilirim burada. Sen zaten benim için çok yoruldun bugün.