Arden diğerlerinden farklıydı. Farklı şeyler görüp farklı şeyler biliyordu. Bir şeylerin farkındaydı.
İşte Arden tarafından öte çağdan bizlere gönderilmiş mektuplar: bizi uyarması yanında öte çağdan olağanüstü bir maceraya davet ediyor. Buyrunuz.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İşte size aqrabuameluların bir çizimini gönderiyorum. Gözlerinizin önüne getirin. Koca bir demir yığınına benziyor. Ayrıca resimde görmediğiniz çelikten bir öfkeleri var. Bir zamanlar dostumuz olan bu varlıklar artık aman vermez birer düşman olup bizleri yok ediyorlar.
Aqumar: bir aqrabuamelu. Benim arkadaşım. Bazen ormana gidip gezintiye bile çıkardık. Her aqrabuamelu gibi büyüyüp güçleniyordu. Oysa bize olan dostluğu hiç değişmiyordu. İyice büyüdükten sonra sevgilimle beraber Aqumar'ın üzerine çıkar, koca ormanı baştan başa dolaşırdık. Ezgi'yi çok severdi Aqumar. Bazen ikisi bir olup bana sulu şakalar yaparlardı. Böyle zamanlarda çirkin bir şekilde gülerdi. Aqumar büyüdükçe diğerleri gibi farklı gülmeye ve daha az konuşmaya başlamıştı. Sanki onu zorlayan bir gülüştü. O güldükçe ben de onunla alay ederdim. O zaman da, ciddi bir tavır alır, alınganlık yapardı.
Onu son gördüğümde bana biraz nefret ve biraz da ihanete uğramış gibi umutsuzca bakmıştı. O bakışı beni çok incitmişti. Unutamıyorum. Belli ki ormanın yakılmasından beni de sorumlu tutuyordu.
