What does it takes to be a flower - (Flower Series No. 1)

2

***

Kabanata 2

Isang hapon, mahangin at nakaupo ako sa isang bench na nasisilungan ng isang malaking puno. Hindi naman alintana saakin ang init dahil mahangin at mas masarap panoorin ang mga sumasayaw na mga sanga ng puno.

I love enjoying nature. I find being comfortable within the loneliness.

A freedom from thinking at ang napapangiti lang sayo ay ang magandang berdeng tanawin.

I dont know how I found myself seating in here. Kanina lang ay nasa room ako at ngayon andito na.

Mas lumakas ang hangin at napatingala ako sa mga naghuhulugang mga dahon sa punong aking kinagagalingan. They were falling magically that I cannot fanthom its beauty.

Nag aantay na tumama sa akin ang mga tuyong dahon na alam ko ay magaspang at matigas. Malakas ang silaw ng langit kaya ang nasilaw kong mata ay napapapikit. Napatawa ako sa sarili kung kalokohan.

Ganon siguro pag ikaw lang mag isa? Nababaliw ka dahil wala kang kausap.

Today is monday. It is October the 1st. Mauris and Maulen set me up and didn't even tell me na aabsent ang mga gaga.

That's why I was all alone by myself today. Di naman din bago saakin na di nag sasalita. Pero nakakapanibago na walang madaldal sa paligid mo.

"Alone?" Agad na naagaw ang tingin ko sa tumabi. at napairap kung mapag sino ito.

"Leave me alone." Napasinghap ako. Ngunit tawa lang niya ang narinig kong nakakaasar.

"I dont wanna." sagot nya saakin na agad akong nairita. Inis akong sumulyap sa kanya at sinamaan sya ng tingin ngunit di gumana ang mapag warning kung boses ng di man lang ako nito tinignan.

Sumandal sa sa bench at komportableng tumingin sa itaas at pumikit. Because of that his face was totally exposed, contrasting by the rays of the sun na nakakawala sa puno at tumatama sa mukha nya. A perfect sun kissed it is by his white and poreless face.

"You know the famous saying that 'it is rude to stare on someone without its permission'?" biglang bumukas ang mga mata nya at nagtama ang mga mata namin. Napangiti ako sa mungkahi nya.

"You should be ashamed first rather." Without breaking the eye contact umayos sya uli ng upo at humalupkipkip. At nababasa ko na ang mapaglarong ngisi sa mukha.

"Yeah, right..." bigla itong tumawa ng mahina na tila ba na bistado ko nga isang sekreto nya.

Hindi man lang sya gumawa ng alibi at inaamin nya. psh..

Tumatawa ito. Isang bagay na di ko minsan o kailanman nakita at ngayon lang.. ngayon lang.

look how happy this grumpy shit is.

"Bakit ka ba andito?" marami syang pwedi kausap at ka tripan sa room. bat ba sya andito sa field at kinakausap ako?

"Because... I'm here?" di nya pa siguradong sagot. Ano yun? Ako pa ata ang papahanapin ng sagot sa ka weirduhan.

napasipat ako ng maalala ko ang sabihin saakin nitong nakaraan.

Kaya ba andito sya? Dahil gusto nya malaman ang buhay ko dahil interesado sya saakin. hah! pinapatawa nya ako.