Możesz zostać... (Levi x Oc)

Rozdział 10

*4 dni później.*

^Zostały tylko 2 dni do wyprawy...^
Stresowałam się coraz bardziej. Czułam, że zdarzy się coś złego.

Wracałam właśnie z Petrą z porannego treningu. Mimo moich wcześniejszych zastrzeżeń Bardzo polubiłam dziewczynę. Gdy tylko przekroczyłyśmy próg pokoju rzuciłam się na łóżko.

-Ahh... Jesten tak bardzo zmęczona.- Powiedziałam rozciągając się.

-Co prawda, to prawda.- Rudowłosa poszła w moje ślady i też się położyła.- Wszyskie kości mnie bolą.

Mikasa, z którą równiez dzieliłyśmy pokój czytała książkę. Jako iż miała łóżko nademną, wychyliłam się i uderzyłam lekko w jej materac.

-Yo Mikasa.

Wychiliłam głowę by móc jej spojrzeć w oczy. Miał tak samo obojęne spojrzenie jak on.

-Powiedz mi.- Ciągnęłam.- Czy wszyscy Ackerman'owie są tacy wkurzający?

-Nie.- Odpowiedziała szorstko.

Odłożyła książkę i ruszyła w stronę drzwi.

-Idę do Erena.- To powiedziawszy zamknęła za sobą drzwi.

Ja i Petra eksplodowałyśmy śmiechem.

-Serio jest dziwna. Ciągle tylko lata za tym Erenem jak piesek... - Przerwałam wyczuwając wzrok dziewczyny na sobie.- Co?- Zmarszczyłam brwi.

-Powiesz mi co się dzieje?- Zapytała poważnie.

Patrzyłam się na nią jak na głupią. Nie rozumiałam. Rudowłosa chyba to zauważyła i kontynuowała:

-Od pewnego czasu wiercisz się i budzisz w środku nocy, a potem wyskakujesz przez okno.

^Więc zauważyła.^

Podniosłam się do siadu i spuściłam wzrok na podłogę.

^Powiedziec jej czy nie powiedzieć?^ Biłam się z myślami.
Petra chyba zauważyła moją niepewność, bo też się podniosła.

-Mi możesz powiedzieć. Nikomu nie wygadam, obiecuje.

^Niby jest moją jedyną przyjaciółką, ale czy mogę jej ufać? A jebać.^

-Przygotuj się na długą opowieść.- Uśmiechnęłam się ponuro.

^Do czego to doszło, że zaczęłam tak bardzo ufać ludziom? Wojsko mnie zmienia.^

*Time skip*

Opowiedziałam jej o wszystkim. O przeszłości, o rodzinie i o snach. Oczywiście pominęłam fakt o rozmowach z tajemniczym nieznajomym. Dziewczyna patrzyła się na mnie lekko przerażona. W jej oczach można było dostrzec łzy.

-Ja nie wiedziałam... przep...

-Nie masz za co.- Przerwałam jej.- To chyba nawet lepiej, że komuś jeszcze się wygadałam.- Uśmiechnęłam się.

-Jeszcze? To ktos jeszcze wie?- Petra wzrokiem wierciła mi dziurę w głowie.

^Cholera. Przecież jej nie powiem, że zwierzyłam się jakiemuś gostkowi, którego niecały tydzień temu poznałam na dachu.^

Wstałam i podeszłam do drzwi.

-Nie ważne.- Odwróciłam się w jej stronę.- Chodź, czas na obiad.

Reszta dnia przebiegła... zwyczajnie. Mimo naszej wcześniejszej rozmowy, Petra zachowywała się normalnie. Bałam się, że zacznie mnie jakoś inaczej traktować. Bałam się, że uzna mnie za dziwną i się odemnie odwróci. Ulżyło mi. Traktowałam ją jak przyjaciółkę. Nie chciałam jej stracić.

Wieczorem byłam naprawdę zmęczona. Wymieniłam spojrzenia z Petrą i poszłam spać.

*3 os.*

Mała dziewczynka ubrana w białą sukienkę siedziała przy biurku. Rysowała coś ołówkiem. W pewnym momencie podniosła się i zabierając ze sobą kartkę, ruszyła do kuchni. Przy stole stała podobna do niej kobieta. Kroiła warzywa. Nagle poczuła, jak coś ciągnie ją za suknie. Odwróciła się i spostrzegła swoją córkę.

-Spójrz mamusiu.- Powiedziała zadowolona pokazująć jej krzywy rysunek.

Kobieta obojętnym wzrokiem spojrzała na kartę i bez słowa wróciła do krojenia warzyw. Dziewczynce zszedł uśmiech z twarzy. Przytuliła się do matki mówiąc:

-Maaaamo.

-Nie dotykaj mnie!- Wykrzyczała kobieta gwałtownie odkręcając się w stronę dziecka i uderzyła ją z otwartej ręki w twarz...

*1 os.*

Tym razem nie podniosłam się gwałtownie. Otworzyłam szeroko oczy, z których strumieniami zaczęły lecieć łzy.

^Do tej pory nigdy nie śniła mi się matka.^

Bez słowa wstała i otworzyła okno.

-Gdzie idziesz?- Usłyszałam zaspany głos Petry za plecami.

-Przewietrzyć się. Idź spać.-
Powiedziałam stanowczym toniem i wyskoczyłam przez okno.

Hej hej~

Mam nadzieje, że komukolwiek podoba się ta książka. Planuję zacząć pisać jeszcze jedną. Może w najbliższy czasie ujrzy światło dzienne.