Execrable happenings.
-BLARE VILLACORTA-
Tinatamad at pupungas-pungas akong bumangon mula sa pagkakahiga sa aking kama. Alas-diyes na ng gabi ngunit bigla akong naalimpungatan dahil sa labis na pagkauhaw.
My eyes widened when I already opened the door of my bedroom. Bumungad sa'kin ang duguang sila Adrian at Travis kaya naman agad akong napaatras. I tried to scream, pero walang boses na lumalabas mula sa bibig ko.
Biglang nawala sa tapat ng pinto yung dalawa kaya't lalo akong umatras, habang dala pa rin ang matinding kaba sa aking sistema.
Balak ko na lang sanang magtalukbong ngunit bigla na lamang akong nanlambot dahil sa takot, matapos kong makita sila Ayesha, Sharen, Wendy, Athena at Daphne.
Duguan silang lahat habang diretsong nakatingin sa'kin. For damn's sake! Wake up Blare!
I tried to pinch myself, hoping that this is just a bad dream, but nothing happened! Tatakbo na sana ako palabas ngunit bigla na lang akong may nabunggo. Nawalan ako ng balanse at mabilis na napaupo sa sahig. Sa sobrang takot ay wala akong nagawa kundi ang maiyak, kasabay ng patuloy nilang paglapit sa aking direksiyon.
It was Kyle, Kean, Kenneth and Drake. They are also covered with wounds and blood, which causes me to cry harder. Halos kapusin na ako ng hininga, lalo na ngayong dumikit sila sa'kin.
Nabahidan ng dugo nila ang damit ko kaya agad akong nagpumiglas. They are still holding me tightly, which causes me to feel pain.
"Tama na!" Para bang nakahinga ako ng maluwag, matapos kong makabangon mula sa pagkakahiga.
Sweat is still falling in my forehead, so I let out a deep sigh before crying for the shitty time.
It was just a dream, pero bakit sobrang sakit?
Bakit mga kaibigan ko pa?
***
I stared blankly at my reflection in the huge mirror. Parang ayokong pumasok. From my messy hair, pale lips and not so good condition in my eyes which is my freaking eyebags. Shit. I looked like a drug addict. Damn it. I'm a total mess to be exact.
"Ate, kakain na daw" Sa kabila nito ay agad din naman akong napatigil sa panglalait ng aking sarili, dahil sa boses ni Blake.
I bit my lower lip, while some crappy thoughts is still attacking me. Hindi ko makalimutan yung punyeta kong panaginip kagabi. That freaking shit almost kill me.
"Ate, tara na dito!" Blake called me again for the second time so I just open the door of my bedroom, and started to go outside.
My breakfast doesn't really went well. Wala talaga akong ganang kumain pero hindi ko na lang pinahalata kila Mama.
Natapos ang pagkain namin ng wala akong imik. I think my mind will going to explode anytime so I quickly fixed myself and started to left our house. Hindi na ako sumabay kay Blake dahil gusto ko munang tumambay sa coffee shop nila Dave, tutal at maaga pa din naman.
Walking distance lang 'yon, ngunit bago pa man ako makarating doon ay may nahagip muli ang aking paningin.
Tinapik-tapik ko pa ang aking mukha dahil pakiramdam ko'y nagha-hallucinate na naman ako, pero hindi e!
It's him. It's Nathan!
I pinched my arm, which causes me to feel pain. Wait, what?! Shit! Hindi ako nananaginip! This is damn real! Si Nathan talaga yung nakatayo doon sa sidewalk!
It's him. W-Wait. H-Hindi naman kaya multo...
Tila ba nablangko na ako at hindi ko na nagawang matapos pa ang gusto kong isipin, dahil tuluyan na akong binalot ng kadiliman.
