Tears: A sign of frustration.
-BLARE VILLACORTA-
Maaga akong pumasok dala na rin ng kalituhan. And for shit's sake? I'm sure, mukha na naman akong drug addict ngayon.
I can't even eat and sleep. Tapos lalo pa ngang nadagdagan ang mga iniisip ko dahil kay Blake.
He kept on telling me that they saw Nathan. Ramdam kong naguguluhan at natatakot siya, pero hindi ko talaga alam kung ano ba ang dapat kong sabihin sa kaniya kasi maging ako ay parang masisiraan na rin yata ng bait dahil sa mga nangyayari.
Sa totoo lang, gusto ko na talagang makalimutan ang lahat. Pero bakit nakakaputangina na talaga 'tong si tadhana?
While I'm still maintaining my pre-occupied self, I just found myself inside the library. Patuloy na umandar ang oras, hanggang sa namalayan ko na lang na umiiyak na naman ako.
All those happenings from the past started to rush in my head, and I really hate myself because I can't stop thinking about it.
Back then, we're always here. Nathan is always at my side. Studying together. Laughing together. Crying together. But now, they are just part of my memories.
I bit my lower lip before I wiped my tears. Damn it. Siguro kailangan ko na lang munang magbasa para makalimot ako kahit paano? Oh crap. I hope so.
Dahil doon ay mabilis kong sinuyod ang kabuuan nitong library, hanggang sa tumama ang atensiyon ko sa isang libro na nasa pinakamataas na bahagi ng bookshelf na medyo may kalumaan na.
Sinubukan kong tumingkayad para makuha 'yon, pero hindi ko talaga maabot. Tumalon-talon pa nga ako kaso wala pa din. Letse talaga. Pati ba naman sa simpleng bagay ay hindi umaayon sa'kin si tadhana? Heckin' fudge.
I cursed mentally because I don't want to get scold by the librarian. I'm still struggling to get that book, until someone's hand took it. Walang kahirap-hirap niyang kinuha yung libro bago niya ito iniabot sa'kin, ngunit imbes na kunin ko 'yon ay bahagya na lamang akong napatitig sa kaniya, kasabay ng muling pag-agos ng aking mga luha.
"W-Wait, w-why are you crying---"
"Please tell me that you're Nathan" I quickly cut off his words, while my eyes are still sweating like there's no tomorrow.
"B-But---"
"Ikaw si Nathan diba?" I added in a fit of desperation.
"I-I'm s-sorry. Pero hindi ako si Nathan---" For the shitty time, I didn't let him to finish his words. Agad ko siyang niyakap habang patuloy pa rin ako sa pag-iyak. Kahit na ramdam kong gulat na gulat siya dahil sa aking ginawa ay hindi pa din ako natinag. Para bang wala akong pakielam. Para bang ayokong mawala siya sa tabi ko.
-THIRD PERSON'S POINT OF VIEW-
Aligagang tinalunton nila Zerine at Stacy ang mahaba at maingay na pasilyo ng unibersidad. Kasalukuyan kasi nilang hinahanap sila Blare, Dave at Trevor, sa kadahilanang pare-pareho itong mga hindi nagsipasok sa pang-umaga nilang klase.
"I'm effin' sure, nandito lang din sa school yung tatlo na 'yon. Baka tumatambay lang sa tabi-tabi---Oh? Sabi na e. Ayun si Trevor oh" Sa gitna ng kanilang paglalakad ay bigla na lamang narinig ni Stacy ang sinabi ni Zerine, kung kaya't dali-dali na nga nilang nilapitan ang direksiyon ng binata.
"Hoy" Sabay na pagtawag ng dalawang dalaga, na siyang naging dahilan naman ng mabilis na paglingon sa kanila ni Trevor.
"Oh?" Sambit nito.
