Oppa and Me

Chapter Twelve

The Sad Reality

Nagising siya dahil sa mahihinang huni ng ibon sa labas ng kwarto ng binata. She checked her phone for the time.

Mag-aala sais na ng umaga. Napatingin siya sa isang text message galing sa binata. Ano bang naisip nito at nagtext pa sa kanya kaninang madaling araw habang natutulog na siya?

Dali-dali niyang binasa ang text.

Text message: Sorry, Love. I have to go while you are still asleep. Something came up out of hand and I need to be there early today. I don't want to disturb you while you are asleep. I will try to see you in the farm next weekend. I already told the driver to pick you up after breakfast. I love you. Take care. I miss you already.

Nalungkot bigla ang puso niya. Kaya pala wala na ito sa tabi niya ng magising siya.

Nanghinayang siya sa oras na sana ay magkasama pa sila. No matter how short it is, if it is to be spent with him, it is very valuable.

Nagreply siya rito. I just wake up and just read your text. Call me if you are available. I love you. I miss you.

Mabigat sa dibdib na ibinaba niya ang kanyang cellphone.

Napabuntong-hininga siya. Ilang araw na naman kaya itong mawawala ngayon?

Ang dami pa naman sana niyang gustong gawin na kasama ito.

Lumabas siya ng kwarto. Dumako siya sa Veranda ng bahay. Napa-unat siya ng katawan sabay hikab.

What a nice view to look at in the morning. Nakakatanggal ng pagod. Nakakatanggal ng sama ng loob.

Oo. Masama ang loob niya na umalis ng hindi nagpaalam ang binata.

Masama ang loob niya na hindi man lang niya ito nakasama sa agahan at hindi siya nito naihatid sa farm. Ang mga simpleng mga bagay na iyon ay malaking bagay na para sa kanya.

Naalala niya ang proposal nito sa kanya kahapon habang pinagmamasdan ang bahagi ng veranda kung saan ito nagpropose sa kanya. Kahit ngayon ay hindi pa niya iyon mapaniwalaan. Napakabilis ng mga pangyayari.

Although limang taon na siya nitong hinanap at minahal ayon rito, for her, it is still not enough for him to propose.

Dapat siguro ay makilala muna nila ng lubusan ang isa't isa. Marriage is not just a simple commitment but it is a lifetime one. Hindi nila pwedeng subukan muna tapos kapag hindi sila compatible ay bigla nalang silang lalabas na para bang choice iyon. Naniniwala pa rin siya sa 'till death do us part na vow sa pagpapakasal.

She loves him. That is for sure. But is love enough? Would it be enough to bind them together? Would it be enough to survive the tough trials of marriage?

In her age, she saw a lot of marriage which is full of love in the beginning but was shattered in a span of one, two and even longer years of being together.

Paano niya masasabi na ang sa kanila ni Tae-Min ay magtatagal?

She hates herself for being like this. Being so negative about marriage and relationship but she is just being cautious. Being cautious is the right thing to do for now.

Ayaw niyang magpakasal ng madalian. She wants to think about it a million or even billion times. And she wants him to do it as well. Gusto niya na kapag nagdesisyon siya, it will be well calculated and well weighed.

Iwinaksi niya muna sa isip ang proposal nito. Lalo lang kasi siyang malulungkot kung iisipin niya iyon ngayon.

Napatanaw siya sa nagagandahang halaman sa ibaba ng mapansin ang Mama ng binata at si Alma na maagang nag-aalaga sa mga bulaklak. Napangiti siya sa nakita. Tila naibsan ang pangungulila niya sa binata.