Nazlı Peker:
Odada öylece durmuş tekerlekli sandalyede oturuyordum. Aldığım fizik tedavi sayesinde günden güne daha iyi oluyordum.
Her ne kadar tam yürüyemesem de ufak ufak adım atabiliyordum. Odamda tek ben vardım. Cama doğru biraz yaklaştım.
Dışarısı çok sessizdi. Sadece sokak lambası ve çiseleyen hafif yağmur vardı. O kadar güzeldi ki....
Çalan telefon sesi tüm dikkatimi dağıtmıştı. Kucağımda duran telefonu elime aldım.
Can sizi arıyor
"Can?"
-"Bal Peteğimm"
"Ne oldu neden aradın?"
-"Seni özledim"
Hafifçe gülmüştüm. Sonra duyduğum ses kaşlarımı çatmama neden olmuştu.
"Can sen ağlıyor musun?"
-"Nazlı ben seni çok mu kırdım?
"Can"
İçimde garip bir şeyler olmuştu. Can'ı ilk defa böyle görüyordum. Ağlamasının şiddetlenmesi ile tekrar konuştu.
-" Allah benim belamı versin. Hah gerçi verdi. Bana sensizliği vererek en büyük cezayı verdi. Siktir! Kızım ben seviyorum seni. Cidden bak. Seni gördüğüm an kendimi şey gibi hissettim. Sanki ben bir kitabın kaybolmuş koparılan sayfasıyım ve seni gördüğümde kitabımı bulmuş gibi hissettim. Bilmem anlata bildim mi? Şuan belki ayık değilim ama bu söylediklerimde ciddiyim.Of Nazlı yeminle beni affetmeden rahatlamayacağım ben. Ne olur affet lütfen ,artık sana çıkma teklifi edeceğim o sahneye gelelim. Lütfen!"
Demek içmişti.Hızlanan kalp atışım nefes almamı zorlaştırıyordu. Şuan tam olarak ne demem gerek bilmiyordum. Alabildiğim kadar nefes aldım.
"Can"
Sesim titremişti.
"Ben... Ben ne demem gerek bilmiyorum."
-"Olsun ben senin sessizliğini de dinlerim. Çünkü senin sessizliğin dünyada ki tüm seslerden daha güzel."
"Yarın konuşalım mı?"
-" Yarın bunları hatırlayamam belki ama sen yine de söyle affettin mi beni? Not alacağım"
ŞİMDİ OKUDUĞUN
EVRENİN ANTİ PRENSESLERİ (YARI TEXTİNG)
Kısa HikayeOnlar unutulmaz anlarına birlikte ortak olmuş,çekilmez gibi gelen anları birlikte atlatmış dostlardır.. Onlar birlikte gülmüş,ağlamış,kızmış,küsmüşler....Onlar siz ve dostlarınız gibi sevmişler birbirlerini... Onlar ne prenses gibiler ne değiller o...
