Güz Gülleri

Renkler

Güven..Bir ailenin çocuğuna verebileceği en güzel şeydi sanırım. Her ne yaşarsanız yaşayın bir an gözlerinizi kapattığınızda sırtınızı yaslayabileceğiniz bir ailenizin olması sizi doğuştan güçlü kılıyordu. Sanki uçsuz bucaksız bir dağ vardı arkanızda. Omuzlarınızda onların ellerinin varlığınını hissedebiliyorsanız şanslıydınız.

Ben bu koskoca dünyada sevdiklerimin varlığına tutunanlardandım. Olan biten her şeyi onların yüzündeki içten bir tebessümde bırakabiliyordum. Böyleydim ben.. En değerli şeyin aile olduğu farkındalığını yaşamıştım.  Annem gittiğinden beri her zor anımda hala ona sığınıyordum. Yokluğuna bile sarılabiliyordum. Ama değiştirmek için herşeyi yapabileceğim bir gerçeğim vardı. Annemin elinin sıcaklığını unutmak üzereydim. Herşeyi kafamın içinde yaşıyordum. Kurduğum hayallerde yaşatıyordum onu. Gerçek olmasını ne çok isterdim.. Bu karamsar tarafımın yanında hayata tutunmak için bir sebebim daha vardı. Babamın sevgisini hiç kaybetmemiştim. Onun eli benden hiç gitmemişti. Başımıza her ne gelirse gelsin benimleydi. O benim gözümde harika bir adamdı. Mükemmel bir eş, şefkatli bir baba ve yeri geldiğinde sevgi dolu bir arkadaştı. Aynı zamanda da çok düşünceli biriydi. Bu yüzden olanlar en çok onu yıpratmıştı. Geçen bir buçuk yılda sanki 10 yıl yaşlanmış gibiydi. Gür kıvırcık saçları gittikçe artan üzüntüsüyle beraber her gün daha da beyazlıyordu. Yanağındaki kocaman gamzesini gerçek anlamda görmeyeli o kadar çok zaman olmuştu ki...

Babam konuşmamızın ardından yemek yiyemeyecek duruma gelmiş olmalıydı ki bahçeye çıktı. Bende pek farklı değildim zaten. Tabağıma delicesine doldurduğum domates ve peynire bakıp içimden 'Günahınız yok biliyorum.' deyip kafamı salladım. Derin bir iç çekip öylece masadan kalkmadan babamı izledim. Yavaşça yürüyüp hasır şemsiyesinin altındaki geniş iskemleye oturdu ve kitabına gömüldü. Onunda rahatlama biçimi buydu işte.

Masayı toparlarken gözüm saate ilişti. 9'u biraz geçiyordu. İzinli de olsam bugünkü iç kargaşamı dağıtmak için bir anlık işe gitmeyi aklımdan geçirdim. Çalıştığım fotoğrafçıda tadilat yapıldığı için eve dün gece geç gelmiştim ama şu an bir şeylerle oyalanmaya ihtiyacım vardı. Normal şartlarda evde temizlik yapmayı planlıyordum. Bir elimde süpürge bir elimde toz bezi ile odaları gezmenin yaşattığı terapinin ne demek olduğunu ancak gerçek temizlik ve düzen hastaları bilirdi. En iyi kafa dağıtma yöntemim buydu ama evimizden gitme fikri ile bugün pek iç açıcı bir sonuç alacağımı düşünmüyordum. Tezgaha elimdeki son tabağı bırakırken bir yandan da bahçedeki babama bakıyordum. Düşünceli oluşu öylesine belliydi ki.. Evde kalsam... İşe gitsem Ayça kesin kafamı dağıtırdı. Beynim bu ikilemle patlamak üzereydi. 

Ayça... Benim doğuştan şanssız dostum. Oda hayatın acımasızlığını tattırdığı masum insanlardan biriydi. Daha 7 yaşındayken ailesini trafik kazasında yitirmişti. Hayattaki tek yakını dedesi kalmıştı. Çocuk yaşlarından itibaren yetiştirme yurdunda büyümüştü. Daha sonra belli bir yaşa geldiğinde dedesi onu yanına almış ve bizim mahalleye taşınmışlardı. Çok uzun zamandır arkadaştık. Geçen yıl annemden sonra dedesini kalp krizinden kaybetmiş ve fazlasıyla kötü günler geçirmişti. Onun acısı hepimizden ağırdı. Bazen kendimi onun yerine koyardım ve bu şekilde bile yaşadıklarını kaldıramazdım. O gerçekten çok güçlüydü. Bunca acıya rağmen hala gülebiliyordu. Bizler onun için bu hayatta tutunacak hiç bir dalı olmadığını düşünmüştük ama o hayatın ucundan yakalamıştı. Kederini güzel kahkalarının ardına saklayabilmişti. Dışarıdan çok mutlu görünürdü lakin içi viran olmuş bir şehir gibiydi. Onun eğlenceli kişiliğinin yanında ne kadar hassas biri olduğunu ancak neler yaşadığını bilenler görebilirdi. Kimsesiz olduğu için anne baba sevgisinden mahrum kalmıştı. Bu yüzden hepimiz onu çok severdik. Sevdirirdi de zaten.. Güzel ve fazlasıyla temiz kalpli bir kızdı. Yani bu hayat için yeterince kolay bir yemdi. Ama o hayatla baş etmenin yolunu kendi kendine yetebilmeyi öğrendiğinde bulmuştu. O benim sırdaşım, kardeşimdi.