THE TRUTH

18

Ilse:
Hanna komt binnen. Snel leg ik haar boek gewoon ergens onder haar deken. "Mam?!" Vraagt Hanna geschrokken. "Wat doe jij hier?" "Dit is mijn huis, weet je nog?" "Dit is MIJN kamer weet je nog?" Bart liep langs en zei: "hee, niet zo tegen je moeder praten!" "bemoei je er niet mee!" Zei Hanna vel terug. "HANNA?! Doe even normaal." "Ja, wat? Hij is toch niet mijn vader?" "Oké, Hanna nu doe je even normaal, hoor je dat?!" Zei Ilse snel terwijl ze Hanna haar hand vast pakte. "NEE!" Zei Hanna terug terwijl ze haar hand los rukte en op haar bed ging zitten. "Wij zijn nog niet uitgepraat jonge dame!" Zei Ilse terwijl ze de kamer verliet. Bart liep achter Ilse aan. We zaten met z'n tweeën aan tafel en wisten even niet wat we moesten doen. "Wat is er toch met haar?!" Vroeg ik aan Bart terwijl ik mijn handen voor mijn gezicht sloeg." Bart kwam naast me zitten en hield mijn handen weg. "Schatje, kom eens hier jij." Bart duwde mij tegen zijn borst en probeerde me te troosten. "Ze zit gewoon in de puberteit." Nee, er is meer ik voel het. Ik blijf nog even zo tegen Bart aan liggen. Gewoon, omdat ik mij dicht bij Bart veilig voel. Plots hoorde ik de koelkast deur met een ruk open gaan. Ik kwam van Bart af en draaide me om. "Mag ik nog wel drinken pakken?" Vraagt Hanna met een sarcastische toon. "Hanna....." zegt Ilse zachtjes terwijl ze een traan weg veegt. "Hormonen zeker?!" Zegt Hanna terug. "Wat bedoel je daar nou mee?" Vraagt Bart. "Bemoei jij er niet mee!" "HANNA DOE EVEN NORMAAL!" Zegt Ilse streng terwijl ze van de stoel af komt. "Ja, Jezus ik doe ook alles fout!" "hee, let even op je taalgebruik die je tegen je moeder gebruikt!" Zegt Bart. "KAN JIJ ALSJEBLIEFT JE MOND HOUDEN?! JE BENT MIJN VADER NAMELIJK NIET!!!" Ilse sloeg haar hand op de tafel en zei: "BART HEEFT JE ALTIJD GESTEUND, OF TOEN IK IN HET ZIEKENHUIS LAG, WIE STOND ER DAN ALTIJD VOOR JE KLAAR?! EN STRAKS IS HIJ WEL DE VADER VAN JE BROERTJE OF ZUSJE!"

Dat was de druppel voor Hanna. "IK GA WEG!" "Wat, waar naar toe?" "MIJN EIGEN VADER!" "Ik heb je van je vader gered, omdat hij je sloeg!" "DUS? WAAR WAS JE 14 JAAR GELEDEN?!" Bart kon het niet uitstaan hoe Hanna tegen Ilse praatte, dus greep hij in. "HANNA, PRAAT NORMAAL TEGEN JE MOEDER EN HOE DURF JE DIT ER WEER BIJ JE HALEN? ILSE HEEFT JE DAT PRECIES UITGELEGD!" Hanna gaf geen antwoord terug en rende via de voordeur naar buiten. Ilse rende erachter aan. Als dit maar goed gaat, want de arts heeft gezegd dat door de situatie waar Ilse voor haar zwangerschap in zat, totaal geen stress mag oplopen......

Hanna:
"LAAT ME MET RUST MAM!" "NEE, ik wil dat je met met praat. Wat is er toch met je?" Bart stond inmiddels achter Ilse, maar zei even niks. "Wil je echt weten wat er is?!" "Ja, natuurlijk!" "IK WIL GEEN BROERTJE OF ZUSJE! WAT DENKEN JULLIE NOU, OH, WE HEBBEN 'DE VERLOREN DOCHTER', DUS NU KAN ER WEL EEN NIEUW KIND BIJ, DIE JE WEL VANAF BABY GAAT OPVOEDEN?" "WAT?! HANNA LUISYER NAAR ME, ik ben er altijd voor je en dat zal nooit veranderen, ook niet als de baby er zo is." "Tuurlijk...... je kiest maar: ik of de baby!" "Hanna, doe even normaal!" Zei Bart. Natuurlijk zegt hij dat. Ik ben niet zijn dochter en die ongeboren baby is wel zijn kind. "Snappen jullie het dan echt niet? IK HEB EINDELIJK MIJN MOEDER TERUG EN DAN KRIJG IK ER METEEN EEN NIEUW BROERTJE OF ZUSJE BIJ en mam ik hou zoveel van je en ik wil je echt niet kwijt, maar zodra de baby er is, is de focus honderd procent op de baby en val ik weg." Bart deed een stap naar voren en zei: " Als je echt van je moeder houd, laat je haar niet kiezen, tussen haar twee kinderen." Waar slaat dat nou op? Dat kind is geeneens geboren. "WAT BOEIT MIJ DAT FUCKING KIND NOU WEER!?" Bart kon mij niet langer aan horen en wou tegen mij ingaan, maar plots zag ik mama in elkaar krimpen......

Ilse:
Ik merkte dat deze discussie niet lang door moest gaan...... bij die laatste woorden van Hanna trok ik het niet meer en voelde ik een steek door mijn buik gaan. Ik kromp ineen en Bart kwam meteen naar mij toe. "Ilse? Gaat het wat is er?" Het deed zoveel pijn dat ik niet uit mijn woorden kwam. Ik keek naar beneden en er stroomde allemaal bloed naar beneden...... "Dit is niet goed......" Zei Bart. Hij tilde mij op en we gingen snel met de auto naar het ziekenhuis. Hanna stond met haar hand voor de mond nog steeds waar wij ruzie hadden. "En Hanna dan?" Zei ik moeizaam. "Die moet even afkoelen. Het gaat er nu om dat jij en de baby gezond zijn!" Zei Bart terwijl hij door rood heen reed. Het feit dat Bart hier geen goed gevoel over heeft, kan al niet goed zijn. "Bart, ik ben bang...." Bart zei niks terug, maar hield mijn hand met één hand vast, terwijl hij met zijn andere hand aan het sturen was.

Samen zaten we in de wachtkamer en gelukkig konden we in één keer door. Ik verloor nog steeds bloed en had nog steeds last van steken in mijn buik. Daar lag ik dan op bed met Bart die met zweet handen mij vast hield. "Gaat het nog?" "Nee, het doet echt heel veel pijn." Zei ik terug terwijl er een traan langs mijn wang liep. "Wat als er iets mis is met de baby?" Huilde ik. "Mevrouw DeLange, wij weten wat er is gebeurd. Het spijt ons heel erg, maar u heeft een miskraam gehad." Ik voelde een traan van Bart op mijn schouder vallen. Hij trok mij tegen zijn borst en we huilden het samen uit. Na een paar tellen vroeg Bart aan de arts wat eventueel de oorzaak zou kunnen zijn. "Dat kan door te veel stress of een té hoge hartslag." "Die ruzie......" zei Ilse zachtjes.

Bart:
We zaten in de auto onderweg naar huis. Allebei konden we niks van woorden uitbrengen. "Als ik niet achter Hanna aan was gegaan, hadden we nooit ruzie gemaakt en waren we de baby ook niet kwijt......" "lieverd, het is jou schuld niet!"

Ik deed de voordeur open en samen liepen we naar binnen. Hanna zat op bank en we zagen aan haar dat ze had gehuild. "En?" Vroeg ze terwijl ze snel haar tranen wegveegde. Ilse was zo verdrietig dat ze het niet kon uitleggen, maar ook ik weet niet hoe ik dit moet vertellen. "Mam?" "De baby is...." "heb je een miskraam gehad?" Ilse knikte en liep naar boven. Ik wist niet wat ik tegen Hanna moest zeggen, dus besloot ik achter Ilse aan te gaan. Ik deed de slaapkamerdeur open en trof daar een huilende Ilse.......

Komen ze hier nog doorheen?