THE TRUTH

19

Hanna:
Ik zit op mijn kamer en ik weet momenteel niet wat ik met mezelf aan moet. Het is mijn schuld..... Ilse en Bart hebben het niet letterlijk gezegd, maar ook hun weten ook wel dat als ik niet zo boos tegen mama deed, dat ze dan ook geen miskraam had gekregen. Ilse ligt nu al dagen in bed. Niet alleen omdat ze zich niet fysiek slecht voelt, maar ook mentaal. Ze heeft bijna geen woord tegen mensen gezegd. Zelfs met oma niet. De enige die haar nog een beetje kan troosten is Bart. "Hanna, ik wil even met je praten." Dat was Bart. Ik kwam van de trap af en ging tegenover Bart zitten aan tafel. "Mama is erg verdrietig en ik weet dat je het moeilijk vind, maar je moeder is wel onze baby kwijt geraakt. Ik maak me grote zorgen om haar....... ze wil niks meer eten en komt haar bed niet meer uit zoals je gemerkt hebt. Ik wil dat jij met je moeder gaat praten en haar goede mood geeft." "Oké." "Hanna, ik ben serieus hè!" "Jaha."

"Mam?" Ik hoorde Ilse snikken in bed. "Wat is er?" Zei ze snel terwijl ze haar tranen wegveegde. Ik ging naast haar zitten en hield haar haren uit der gezicht. "Het spijt me mam. Dit alles is mijn schuld. Ik had nooit zo tekeer mogen gaan dan was je nu misschien nog zwanger." Ilse kwam overeind en legde haar hand op mijn schouder. "Het is niet jou schuld, schat. Als er geen ruzie was geweest, was het misschien wel op een andere manier gebeurd." Er liep een traan over mijn wang en omhelsde mama. "Het spijt me mam. Voor alles." "Het is al goed....." "kom je mee naar beneden?" Vroeg ik. Ilse twijfelde, maar knikte. "Mam?" "Ja?" "Je moet je gevoelens wel delen met Bart. Hij is erg ongerust om je."

Ilse:
Hanna was alvast naar beneden en ik besloot om na 300 jaar ook maar eens naar beneden te gaan. Ik schrok toen ik mezelf in de spiegel zag. Dit kan zo niet langer...... ik liep naar de badkamer en deed de douche aan. Terwijl ik onder het stromende water stond, besefte ik me dat ik niet voor eeuwig depressief kan blijven. Ik moet verder! Met of zonder een kind van mij en Bart we zijn nog steeds hetzelfde en daarbij heb ik al een prachtig (puber) kind.  Ik stapte de douche uit en wikkelde mijn gewassen haren in een handdoek.

Ik zat voor mijn make-up tafel en besloot alleen wat dag crème op te doen en een lipstick. Mijn haren hield ik uit de handdoek en begon het te föhnen. "Klaar!" Ik deed een blauwe spijkerbroek aan en met een wit shirtje. Ik liep de trap af en trof Bart in de keuken met Hanna. Ik liep naar Bart die mij niet hoorde aankomen. "Hey, lieverd!" Geschrokken keek hij achter zich terwijl hij een ei aan het bakken was. "Ilse, huh? Wat zie jij er opeens goed uit!" "En bedankt...." "nee, nee, zo bedoel ik het niet schat." "Weet ik, Bart." Zeg ik terwijl ik hem een kus geef. "We moeten gewoon verder gaan! Ik kan niet eeuwig depressief zijn om ons kindje." "Ik ben trots op je Ilse!" Ik lach en kijk daarna naar Hanna. "Hanna, ik wil wel dat als er voortaan je iets dwars zit dat je naar me toe komt oké?" "Ja, mam."