𝔉𝔦𝔬𝔠𝔞𝔩𝔢𝔲𝔰 - 𝔖𝔷𝔨𝔬ł𝔞 𝔐𝔞𝔤𝔦𝔦 𝔦 ℭ𝔷𝔞𝔯𝔬𝔡𝔷𝔦𝔢𝔧𝔰𝔱𝔴𝔞

Dzień 32 || Lekcja 16

Lekcja prof. Niraquil - Alchemia

Temat: Eliksir

Witam!

Tak to jest alchemia i tak znowu musicie zrobić własne eliksiry!

Składniki:

- rdest ptasi,

- piołun,

- proszek z ośmiornicy,

- figa abisyńska,

- skacząca cebulka,

- skrzydła elfa.

Zadania domowe ->

(imię, nazwisko i dom)

Lekcja prof. Niraquil - Latanie

Temat: Miotły część druga

Początkowo latające miotły wykonywane były samodzielnie przez czarodziejów, którzy ich potem używali, lub przez rzemieślników. Ci drudzy wykonywali pojedyncze egzemplarze mioteł, zwykle na zamówienie. Jednakże już w XII wieku czarodzieje nauczyli się wymiany usług, co sprawiło, że produkujący miotły rzemieślnicy zaczęli wykonywać miotły już nie tylko dla siebie lub na zamówienie, ale także na handel. Wymieniali je na inne potrzebne im produkty, np. na eliksiry, a nawet po prostu sprzedawali. To sprawiło, że pojawiło się więcej mioteł produkowanych przez zręcznych rzemieślników, a co za tym idzie, znacznie lepszych od produkowanych samodzielnie przez czarodziejów. Ponieważ naturalną cechą wolnego rynku jest konkurencja, produkowane przez rzemieślników miotły były coraz lepszej jakości - przede wszystkim wygodniejsze i coraz ładniejsze. Latanie na nich już nie było tak bardzo nieprzyjemne jak wcześniej, i wielu czarodziejów zaczęło latać nie tylko po to, by dotrzeć w jakieś konkretne miejsce, ale także dla przyjemności. A jedną z przyjemności, do których mogła posłużyć latająca miotła, była rywalizacja.

Już w X wieku rozgrywano w Szwecji doroczny wyścig na miotłach, którego trasa wynosiła nieco ponad 300 mil i wiodła z miejscowości Kopparberg do Ajreplog, częściowo nad rezerwatem smoków. Wyścig ten jest odbywany do dzisiaj, i ma już rangę zawodów międzynarodowych. Skoro czarodzieje decydowali się na odbycie tak długiego lotu, i to w warunkach współzawodnictwa, oznacza to, że przynajmniej niektóre z mioteł produkowanych w tamtych czasach musiały mieć parametry lotu wyższe, niż zwykłe miotły, używane przez czarodziejów na co dzień.

Słynne malowidło „Günther der Gewalttätige ist der Gewinne" (Gunther Gwałtownik jest zwycięzcą) z 1105 r. ukazuje wczesnośredniowieczną niemiecką grę miotlarską zwaną stichstock. Zasady tej gry wymagały od zawodników dość dużej sprawności, a przede wszystkim precyzyjnego kierowania miotłami (należało zaostrzonym końcem rączki miotły, przebić smoczy pęcherz, którego bronił obrońca), tak więc nie byłoby możliwe jej rozgrywanie na prymitywnych miotłach, które latały jedynie do przodu, i to ze stałą prędkością.

Również inne średniowieczne gry miotlarskie, takie jak irlandzki aingingein, angielski shuntbumps czy szkocki creaothceann, wymagały od uprawiających je zawodników precyzyjnego latania na miotłach, tak więc prawdopodobnie miotły, na których latali gracze uprawiający te dyscypliny, różniły się co do jakości wykonania oraz parametrów lotu w sposób znaczący od mioteł używanych jedynie do podróży. Musiały być szybsze, zwrotniejsze i być może nawet wygodniejsze od nich, inaczej nie byłoby możliwie uprawianie na nich tak dynamicznych sportów. Dlatego też to właśnie średniowieczne sporty miotlarskie przyczyniły się w znaczący sposób do postępu w konstrukcji mioteł, przy czym należny zaznaczyć, że nadal były to zwykłe, a jedynie ulepszone, miotły, które nie mogły być nazwane miotłami sportowymi czy też wyścigowymi w dzisiejszym rozumieniu. To pojęcie narodziło się wraz z rozwojem najbardziej obecnie popularnej na świecie gry miotlarskiej, jaką jest Quidditch.