Λουτσία.

Κεφάλαιο 5

Η Λουτσία είχε βγάλει το συμπέρασμα ότι ο Βίκτορας της έλεγε ψέματα για τον θάνατο του παιδιού της και έτσι δεν πήρε στα σοβαρά την προειδοποίηση του, ούτε και σκέφτηκε την πρόταση που της έκανε, να τον δεχτεί για άντρα της. Έτσι περνούσε ο καιρός και το μωράκι μεγάλωνε μέσα στην κοιλιά της γυναίκας. Η Λουτσία ζούσε μέσα στην γαλήνη και την ηρεμία, καθώς δεν γνώριζε τίποτα για το τι περνάει ο πατέρας του παιδιού της.

Ο Ηλιόμορφος και ο Ραφαήλ ήταν ακόμα κλεισμένοι μέσα στην φυλακή. Η Ανακτάς δεν μιλούσε στον άντρα της καθώς έβλεπε τους δύο γιούς της να ''λιώνουν'' μέσα στην φυλακή και να ''γλιστράει'' από μέσα τους όλη ζωντάνια και η υγεία τους. Ο άντρας της, της έλεγε συχνά ότι το έκανε μόνο για το καλό των γιων τους. Προσπαθούσε να της εξηγήσει ότι δεν ήξερε πως να λύσει τα μάγια που είχαν μολυνθεί τα δύο τους αγόρια και ότι μόνο αυτή την λύση βρήκε. Έτσι, καθώς ο Ηλιόμορφος δεν γνώριζε ότι σύντομα θα γινόταν πατέρας και ο Ραφαήλ δεν ήξερε ότι η γυναίκα που αγάπησε πιο πολύ από οτιδήποτε στον κόσμο θα γεννήσει το παιδί του αδελφού του, περνούσε ο χρόνος αργά και βασανιστικά για τους δύο άντρες. Είχαν αποφασίσει από κοινού να θυσιάσουν και οι δύο τους την ελευθερία τους για χάρη της Λουτσίας, για όσο χρειαστεί.

Για την Λουτσία ο χρόνος περνούσε αβίαστα και ήσυχα. Κάθε μέρα ένιωθε το μωρό της να σκιρτάει μέσα της όλο και πιο έντονα και αυτό ήταν η μεγαλύτερη ευτυχία γι' αυτήν. Μπορεί να μην είχε καταφέρει να κρατήσει τον άντρα που αγαπούσε στην αγκαλιά της για παραπάνω από ένα βραδύ, αλλά είχε μέσα της ριζωμένο τον καρπό του ερωτά τους. Θα μεγάλωνε αυτό το παιδί με αγάπη και κάποια στιγμή θα μιλούσε σε αυτό για τον πατέρα του. Θα έλεγε στο παιδί της ότι ο πατέρας του είναι ένας γενναίος ιππότης και ότι δεν έφταιγε εκείνος που δεν είναι κοντά τους. Ότι αγαπούσε πολύ την ίδια και αν ήξερε για το παιδί θα το λάτρευε και εκείνο. Θα το αγαπούσε περισσότερο και από την ίδια του την ζωή. Κάποιες φορές την έπιανε μοναξιά και έκλαιγε απαρηγόρητη καθώς δεν μπορούσε να έχει δίπλα της εκείνος για να νιώσει το παιδί τους να μεγαλώνει. Να νιώσει και εκείνος αυτό το θαύμα που συνέβαινε μέσα στο σώμα της. Άλλες φορές αναριγούσε από ευτυχία και χαρά γιατί θα έφερνε στον κόσμο αυτό το πλάσμα... Και έτσι περνούσε ο καιρός για την γυναίκα. Η στιγμή της γέννας ήρθε και η γυναίκα ήταν μόνη της. Γέννησε μέσα στο σπιτάκι της χωρίς βοήθεια. Ούρλιαξε με όλη της την δύναμη, τόσο πολύ που το σπιτάκι της έτρεμε αντηχώντας την φωνή της... ούρλιαζε αρκετή ώρα και κάποια στιγμή ένα κλάμα μωρού πλημμύρισε το σπιτάκι. Πήρε το παιδί της και το κράτησε σφιχτά στην αγκαλιά της με δάκρυα στα μάτια. Το φίλησε γλύκα και το καλωσόρισε στην ζωή της. Το περιποιήθηκε και το έπλυνε. Καθάρισε τα σεντόνια της που είχε γεννήσει πάνω και έβαλε το μωρό της να ξαπλώσει μέσα σε μια ξύλινη κούνια που είχε κάνει η ίδια από ξύλα που έκοψε μόνη της από το δάσος. Το παιδί της ήταν ένα πανέμορφο αγοράκι. Στην αρχή είχε λίγο ξαφνιαστεί γιατί ο Βίκτορας είχε προβλέψει σωστά το φύλλο του παιδιού της. Σύντομα έπεισε τον εαυτό της ότι ήταν σύμπτωση αυτό και ησύχασε.