TANRI'NIN VARİSİ

1.TARAFSIZ BÖLGE

Selam Meleklerim ve Şeytanlarım...

Çoğunuzun heyecanla beklemiş olduğu ilk bölümle karşınızdayım :))

Öncelikle... Kurgumu bir oyunla bağdaştırıyorsunuz... Bunu buradan ilk ve son kez açıklayacağım. Kurgumun oyunda geçmekte olan olaylarla alakası olmayacak. Benimde severek oynadığım bir oyun ve evet oyundan ilham alarak bu tür bir kurguya başladım. Hepsi bu. Ve önyargılı olmak yerine kurguma bir şans vermeyi deneyebilirsiniz.

Şimdi gelelim bölüme...

Oy ve yorumlarınızı eksik etmeyin lütfen :)

İyi Okumalar :)

🧚🏻‍♀️🧚🏻‍♀️🧚🏻‍♀️

Olduğum yerde şaşkın ve donuk bir ifadeyle Kristopher'a bakıyordum. Başımı hafifçe iki yana sallayıp bütün bu karmaşayı dağıtmaya çalıştım.

"Gitmemiz gerek."

Dikkatimi dağıtmaya çalışırken gözüme takılan heykeli incelemeye başladım. Eş zamanda "Nereye?" diye sordum.

"Kalacağın yere, yani akademiye."

Cevabıyla gözlerim ona döndü. Tek kaşımı kaldırıp "Akademide mi kalacağım?" diye irdeledim. Başını olumlu anlamda sallarken uzun saçları dalgalandı.

"Evet."

Kısa ve net yanıtının ardından arkasını dönerek ilerlemeye başladı. Bakışlarım istemsizce, az önce dikkatimi çeken heykele kaydı. Biraz daha incelemek istedim heykeli. Ancak Kristopher buna izin vermeyerek tekrar seslendi.

"Hey! Geliyor musun?"

Gözlerimi yarı melek yarı şeytan şeklinde ki devasa heykelden çekerek az ilerimde olan Kristopher'ı baktım. Yüzünde hafif bir gülümseme vardı ve mavi gözleri bana ilgiyle bakıyordu. Son kez heykele bakıp Kristopher'a doğru ilerledim.

"İlgi dolu olan gözlerini üzerimden çek!"

Cevabım onu şaşırtmış olacak ki kaşları havalandı. Dudaklarından hafif bir sırıtış geçerken önüne düşen bir kaç tutam uzun saçını geriye doğru attı.

"İlgi dolu gözlere alışman gerekecek."

Tek kaşımı kaldırarak ona baktım.

"Hiç bir şeye alışmam gerekmiyor." Gözlerimle karşımızda ki devasa binaya baktım. "Buraya alışmam gerekmediği gibi."

Sıkıntılı bir şekilde derin nefes alıp verdiğinde gözlerim anında ona döndü.

"Başka seçeneğin yok Atlas. Alışman gerekecek. En önemlisi de buraya alışman. Çünkü artık buraya aitsin, istesen de istemesen de."

Kollarımı önümde birleştirerek sakince ona bakmayı sürdürdüm.

"Zorunluluklardan oldum olası nefret ediyorum."

Cevabım onu güldürdü.

"Bunu zorunluluk gibi düşünmemeye çalış. Yeni bir ortama ayak uydurmak gibi düşün. Ortamda yenisin ve çevrendekilere ayak uydurman gerek değil mi?"