What about now? (Rules Breaker Series 1)

Chapter 7

Miles

MALILIIT ang mga hakbang ko habang tuluyan kong nililisan ang aming paaralan. Masyado pa rin akong gulo sa mga nangyari, 'ni hindi ko magawang mag salita, o kahit umiyak.

I really wanted to cry—to cry hard but I don't have someone to cry on. Feeling ko ang unfair. Bakit pakiramdam ko kasalanan ko? Pero bakit ako?

I'm torn between saying the truth and saving them from pain. But I guess it is somehow the same. Truth sometimes comes with pain. Anong gusto nilang gawin ko? Kung mangunguna ako, malamang ay pareho kong masisira ang tiwala nila para sa'kin.

Ayoko namang masira ang tiwala ni Maj dahil nangako akong hindi ito sasabihin sa aming mga kaibigan. Kahit pa nga tama si Lyssa na dapat ay sinabi ko sa kanila. But I don't think Ly can do something about their parents.

Tama si Maj. The relationship is made by the both of them, no one to blame but their parents. Ngunit hindi na mabubuong muli ang isang basong nabasag na, kahit anong pilit ay may lamat na ito. At ang mga lamat na iyon ay maaring maging sanhi lamang ulit ng panibago na namang basag pagka lipas.

I still have an hour before heading to my part time job. Hindi na ako nag abala pang umuwi dahil sa pang hihina ng mga tuhod ko. Hindi pa rin bukas ang shop dahil wala pa si Kuya Jonathan. Minabuti ko na lamang mag hintay na muna sa labas ng school at mag palipas ng oras 'don.

(Beep)

Mattaba♡:

Hi, babe! Naka uwi ka na? Sorry, can't catch you up rn :( our practice is still extended an hour or two. Take care!

Tumitig lamang ako sa text niyang iyon at saka ipinag sigawan sa isip ko ang mga bagay na gusto kong sabihin sa kanya.

I need you right now, Matt. Kahit na kanina'y ayaw kitang makita o maka usap man lamang. Ngunit ngayon, kailangan kita. I need someone to comfort me, at least. Halos sampung minuto akong naka busangot at walang ginagawa kundi ang lumingon-lingon sa aking paligid. See? I don't have someone to talk to. Nakaka bagot at mas pinatitindi nito ang lungkot ko.

Can someone make me happy? Ugh! Damn it!

Nasapo ko ang ulo ko sa sobrang frustration. I can't help my self of thinking about my friends. No one texted me, until now. Perhaps, they are still shocked. Ga'non rin ako. Masyado pa rin akong gulat.

I knew it! That strange feeling when Maj said that she'll going to lose her friends. Ito pala iyon. But she'll not lose me, of course. Sana nga lang ay hindi siya galit o may sama ng loob sa'kin.

Maya-maya pa, bumuhos na ang ulan. Kanina pa madilim, animo'y nakikiramay sa'kin at dumadalo sa aking kalungkutan. I hate you! Sinabi ng ayaw ko ng madilim tsss! Paano pa ako makaka pasok nito sa shop? Wala akong payong, madilim pa ang paligid! Hasyt! Ganoon ba ako kasama?

I never do something bad as far as I remember, bukod sa pambabara kay Zhara at pag singhal kay Nikko—damn! What the hell is he doing here? Of all people? Naman! Kainis!

He is currently parking his car near my location. Lumabas siya 'don at saka sumilong sa isang vending machine na malapit lamang sa'kin. Bakit lumabas pa siya? Tsss! Hairhead! Maari naman siyang manatili sa loob ng kotse niya, at least duo'y hindi siya mababasa. Why do I care, anyway? Napairap ako.