𝐖𝐞𝐥𝐜𝐨𝐦𝐞 𝐓𝐨 𝐌𝐲 𝐃𝐚𝐫𝐤 𝐒𝐢𝐝𝐞

22• 𝐖𝐡𝐚𝐭 𝐭𝐡𝐞 𝐡𝐞𝐥𝐥?

Έχεις νιώσει ποτέ πόσο ηλίθιος υπήρξες στις σκέψεις σου το προηγούμενο βράδυ; Να ντρέπεσαι ακόμη και για την παραμικρή τους λεπτομέρεια;

Δεν νομίζω να είμαι η μόνη που αισθάνεται έτσι.

Εδώ και σχεδόν δύο ολόκληρες ώρες κάθομαι εδώ και κοιτάω έξω από το παράθυρο του δωματίου μου βρίζοντας τον εαυτό μου μέχρι και που δέχτηκα να αφήσω τον μαλάκα να με φιλήσει για εκείνον τον ηλίθιο λόγο που μου είπε.

«Καλημέραα» ακούγεται η χαρούμενη φωνή της Μελωδίας από πίσω μου.

Υποθέτω πως μόλις ξύπνησε.

«Καλημέρα» απαντάω κάπως κακοκεφα αλλά δεν φαίνεται να το προσέχει. Ευτυχώς δηλαδή γιατί δεν έχω καμία όρεξη να απαντάω σε ερωτήσεις.

«Αισθάνομαι πολύ περίεργα αυτές τις μέρες, ξέρεις»

«Πως κι έτσι;»

«Δεν ξέρω. Ίσως το ότι δεν έχω μιλήσει ούτε λίγο ακόμη με τον Μάιλς με κάνει να τον σκέφτομαι συνέχεια» λέει και στριφογυρίζω τα μάτια μου αφού δεν μπορεί να με δει έτσι κι αλλιώς.

«Ναι, μπορεί» λέω αδιάφορα.

Κάποια στιγμή θα κάνει το λάθος να έρθει κοντά του και θα καταλάβει με τι μαλάκα έχουμε να κάνουμε εδώ πέρα.

«Δεν σε ακούω και τόσο σίγουρη. Συμβαίνει κάτι;» να και αυτό που ήθελα να αποφύγω.

Ηλίθιες ερωτήσεις που έτσι κι αλλιώς δεν θα απαντήσω με ειλικρίνεια.

«Όχι, απλά δεν κοιμήθηκα καλά χθες το βράδυ και είμαι κάπως κουρασμένη»

«Και γιατί δεν κοιμάσαι τώρα;»

«Δεν πειράζει. Πάω κάτω, έρχεσαι;» λέω προσπαθώντας να την κάνω να το ξεχάσει.

«Πήγαινε εσύ κι έρχομαι» λέει και γνέφω.

Κατεβαίνω τις σκάλες και όταν φτάνω στο σαλόνι βλέπω μόνο την Φλόρα να κάθεται στον καναπέ και να κοιτάει κάτι αόριστο. Συνεχίζω να προχωράω αλλά τότε σκέφτομαι ότι μπορεί να είναι και ο Μάιλς εδώ με την Φλόρα και δεν θέλω να τον δω ούτε λίγο αυτήν την στιγμή.

Είναι φορές σαν κι αυτή που εύχομαι να μπορούσα να εξαφανιστώ από προσώπου γης.

«Y/n;» γαμώτο με είδε.

«Γεια σου, Φλόρα» λέω και συνεχίζω κανονικά προς το σαλόνι παρατηρώντας πως ευτυχώς ο Μάιλς δεν είναι εδώ.

«Γιατί φέρεσαι περίεργα;»

Τι κάνω;

«Δεν φέρομαι περίεργα, έτσι είμαι πάντα» σηκώνω αδιάφορα τους ώμους μου.