𝐖𝐞𝐥𝐜𝐨𝐦𝐞 𝐓𝐨 𝐌𝐲 𝐃𝐚𝐫𝐤 𝐒𝐢𝐝𝐞

23• 𝐆𝐨 𝐚𝐰𝐚𝐲

«Δεν μπορώ να το πιστέψω ότι δεν μου έριξε ούτε μια ματιά! Εγώ για εκείνον τα έκανα όλα»

«Ναι, Μελωδία μου. Απλά σου έχω ήδη πει ότι ο Μάιλς είναι παράξενος. Δεν είναι σαν τους άλλους που βλέπουν κώλο και τρέχουν. Είναι χειρότερος αλλά με τον τρόπο του»

«Y/n, πρέπει να με βοηθήσεις. Είσαι παραπάνω καιρό από εμένα σε αυτό το σπίτι, κάτι θα έχει πάρει το αυτί σου ότι του αρέσει. Ας πούμε, τι ενδιαφέροντα έχει; Τι χρώματα του αρέσουν; Τι μουσική ακούει; Υπάρχουν φαγητά που μισεί;»

«Κοίτα. Ο κοινός θνητός δεν ρωτάει κάποιον που δεν συμπαθεί καν όλα αυτά τα πράγματα, αλλά ξέρω ότι του αρέσει η ιππασία»

«Αλήθεια;»

«Ναι, νόμιζα ότι είχες δει τα άλογα στον σταύλο»

«Όχι, αλλά είναι ευκαιρία να τα δω. Πάμε» λέει και με τραβάει έξω από το δωμάτιο.

«Περίμενε» την σταματάω «Πρώτα ρίξε κάτι ακόμη πάνω σου»

«Μα, μια χαρά είναι κι έτσι» λέει.

Δεν θα βάλει μυαλό ποτέ...

«Ναι, δεν διαφωνώ, αλλά στον σταύλο υπάρχουν μύγες και δεν νομίζω να θέλεις να περπατάνε πάνω σου»

«Ναι, έχεις δίκιο» λέει επιτέλους και γυρίζει στο δωμάτιο. Όταν επιστρέφει η μόνη αλλαγή πάνω της είναι ότι έχει φορέσει μια μακριά ζακέτα που μπορεί να είναι μόνο καμιά δεκαριά νούμερα παραπάνω από ότι πρέπει.

Το αγνοώ και της κάνω νόημα να με ακολουθήσει.

Πηγαίνουμε μέχρι τον σταύλο και ανοίγω την βαριά διπλή πόρτα.

«Τι όμορφο που είναι!» λέει απευθείας με το που μπαίνει μέσα και πηγαίνει γρήγορα προς το λευκό άλογο.

Πηγαίνω αναγκαστικά από πίσω της.

«Ναι» λέω απλά. Γυρίζω να κοιτάξω γύρω μας και βλέπω το άλογο του Μάιλς να έχει σκύψει μέσα στο δικό του μέρος του σταύλου και να τρώει άχυρα. Ξαφνικά σηκώνει το κεφάλι του προς το μέρος μας και με κοιτάζει. Για να είμαι ειλικρινής δεν είμαι σίγουρη ότι κοιτάζει εμένα επειδή τα μάτια του είναι υπερβολικά μαύρα για να τα διακρίνω, αλλά μπορώ να αισθανθώ το βλέμμα του.

Πλησιάζω προς το μέρος του αλλά δεν το αγγίζω, απλά το κοιτάω κι εγώ.

«Ποιο από τα δύο είναι του Μάιλς;»

«Αυτό εδώ» λέω και ακούω τα βήματα της να πλησιάζουν. Με προσπερνάει αλλά τότε θυμάμαι τι μου είχε πει η κυρία Κάρεν.

«Μελωδία μη!» της φωνάζω και την τραβάω οριακά προς τα πίσω όταν ο Άρθουρ σηκώνεται επιθετικά στα δύο του πόδια.

«Θεέ μου. Τι το έπιασε;» λέει εκείνη τρομαγμένη.

«Μπορεί να μην του αρέσουν οι τσούλες» μια ενοχλητική φωνή ακούγεται από την πόρτα του σταύλου.

Πως τολμάει να της μιλάει έτσι;

«Φύγε, Μάιλς» του λέω με νεύρα.

«Δεν βρίσκω τον λόγο για να το κάνω αυτό»

«Τότε μείνε. Πάμε, Μελωδία» λέω και την παίρνω από το χέρι. Τώρα ήμαστε ξανά μόνες μας.

«Γιατί τον αφήνεις να σου μιλάει έτσι; Το ότι τον αγαπάς δεν είναι δικαιολογία» της λέω προσπαθώντας να καταλάβω τι σκεφτόταν.

«Δεν ξέρω, y/n. Απλά δεν μπορώ. Δεν μπορώ να του πηγαίνω κόντρα» κάνει μια παύση «Από ότι έχω καταλάβει, εσύ τσακώνεσαι συχνά μαζί του, αλλά εγώ δεν είμαι έτσι. Όχι με εκείνον»

«Δεν μπορώ να καταλάβω τι του βρήκες» παραδέχομαι εν τέλει καθώς ξεκινάμε να πηγαίνουμε ξανά προς την έπαυλη.

«Δεν ξέρω ούτε εγώ... Ήταν κάτι σαν έρωτας με την πρώτη ματιά» λέει και ξαφνικά ακούγεται ένα σφύριγμα.

Γυρίζω πίσω μας για να δω τι συμβαίνει και βλέπω τον Μάιλς στην πλάτη του Άρθουρ να τρέχει προς εκείνον τον πολύπλοκο λαβύρινθο από ψηλούς θάμνους και δέντρα.

«Πρέπει να μάθω να ιππεύω έτσι» ακούω την φωνή της Μελωδίας από δίπλα μου και στριφογυρίζω τα μάτια μου.

«Νόμιζα ότι σιχαινοσουν τα άλογα. Πάντα έλεγες ότι μυρίζουν άσχημα»

«Ναι, αλλά τώρα άλλαξα γνώμη. Κοίτα τον Μάιλς. Φαίνεται να του αρέσει τόσο πολύ αυτό που κάνει»

Γυρνάω να τον κοιτάξω και ναι, η αλήθεια είναι ότι φαίνεται να το διασκεδάζει πραγματικά.

«Σταμάτα να με παρακολουθείς και ετοιμάσου! Πάμε βόλτα με τα ποδήλατα σε λίγο» τον ακούω να μου φωνάζει.

Το είχα ξεχάσει εντελώς αυτό.

«Δεν έχω όρεξη σήμερα!» του φωνάζω για να με ακούσει από εκεί που είναι.

«Δεν ήταν ερώτηση»

«Ωραία, τράβα μόνος σου τότε!»

«Σταμάτα να είσαι τόσο σπαστικια»

«Σταμάτα να είσαι τόσο μαλάκας» λέω και πηγαίνω επιτέλους πίσω στο σαλόνι με την Μελωδία να με ακολουθεί.

«Εμ, γιατί θέλει να πάτε για ποδήλατο;» με ρωτάει όπως περίμενα ότι θα κάνει.

«Είναι μια κάλυψη για να πηγαίνουμε στην πόλη. Εκείνος δεν έχω ιδέα που πηγαίνει, εγώ την προηγούμενη φορά είχα έρθει για να σε βρω»

«Ω» λέει και φαίνεται κάπως μετανιωμένη.

Και τότε που έρχεται η καλύτερη ιδέα που είχα εδώ και μέρες.

Χωρίς να πω τίποτα τρέχω ξανά έξω προς το μέρος που είναι ο Μάιλς.

«Μάιλς! Θα έρθει η Μελωδία μαζί σου»