𝐖𝐞𝐥𝐜𝐨𝐦𝐞 𝐓𝐨 𝐌𝐲 𝐃𝐚𝐫𝐤 𝐒𝐢𝐝𝐞

24• 𝐁𝐥𝐨𝐧𝐝𝐞 𝐡𝐚𝐢𝐫 𝐛𝐨𝐲

«Τι πράγμα;» λέει ο Μάιλς και με πλησιάζει καβάλα στο άλογο σαν να εύχεται να μην έχει ακούσει καλά.

«Τι δεν κατάλαβες; Θα έρθει η Μελωδία μαζί σου, αφού εγώ δεν έχω όρεξη» λέω και αισθάνομαι πάνω μου το ανήσυχο βλέμμα της Μελωδίας.

«Προτιμώ να πάω μόνος μου» λέει και γελάει ειρωνικά. Τον αγριοκοιτάζω, αλλά ξέρω πως δεν πρόκειται να του αλλάξω γνώμη έτσι κι αλλιώς, οπότε μόνο ένα πράγμα μου μένει για να κάνω.

«Αν έρθω κι εγώ μαζί;» προτείνω. Ίσως αν δεν είναι μόνος του με την Μελωδία να συμφωνήσει να πάμε τελικά.

«Να κάνω τόσο δρόμο μαζί με δύο τρελές; Ου, ναι. Πάντα το ονειρευόμουν» λέει ειρωνικά.

«Κόψε τις μαλακίες ρε Μάιλς» λέω με νεύρα αλλά δεν φαίνεται να αντιδράει όπως περίμενα. Ίσως τελικά να έχουμε συνηθίσει τις προσβολές ο ένας από τον άλλον περισσότερο απ' όσο πίστευα ότι έχουμε. Ιδικά εκείνος.

«Και πως θέλεις να πάμε και οι τρεις μας, ε; Αφού έχουμε μόνο ένα ποδήλατο» λέει εκείνος και το σκέφτομαι. Σιχαίνομαι που το παραδέχομαι, αλλά για πρώτη φορά στην ζωή του έχει δίκιο.

«Γιατί δεν πάμε με τα άλογα;» ακούγεται η φωνή της Μελωδίας και γυρνάω να την κοιτάξω. Κάποιος πρέπει να μου κάνει πλάκα...

«Ναι, έχεις δίκιο. Και μετά να τα παρκάρουμε στο κέντρο μαζί με τα υπόλοιπα» ο Μάιλς ειρωνεύεται ξανά.

«Δεν έχεις να κάνεις τίποτα άλλο;» τον ρωτάω στο ίδιο ύφος με εκείνον.

«Πολλά έχω να κάνω, και για αυτό ας φύγουμε γρήγορα» λέει.

Για λίγο πίστεψα ότι θα με έβριζε πάλι.

«Και πως θα πάμε;» ρωτάω. Αφού έχουμε μόνο ένα ποδήλατο.

«Με τα πόδια. Και δεν με νοιάζει αν δεν έχετε αθλητικά ή αν εσύ» απευθύνεται στην Μελωδία «δεν βολεύεσαι να περπατήσεις με το μαγιό»

Γυρνάω να κοιτάξω την Μελωδία που έχει πάλι κατεβασμένο το κεφάλι. Θα απαντούσα εγώ αντί για εκείνην αλλά δεν έχω καμία όρεξη να σπάσω τα νεύρα μου.

Δεν λέω ότι ο Μάιλς έχει άδικο, αλλά δεν μπορεί να της μιλάει έτσι.

Μετά από τριάντα λεπτά ήμαστε στην πόλη. Μέχρι να φτάσουμε δεν μίλαγε κανείς οπότε δεν μπορώ να πω ότι παραπονιέμαι. Καλύτερα να μην μιλάει κανείς μας από το να τσακωνόμαστε συνέχεια.

Παρατήρησα όμως κάτι...

Ο Μάιλς είχε στην τσέπη του που έμοιαζε με λευκό σακουλάκι ή κάτι τέτοιο. Δεν ξέρω καν γιατί μου φάνηκε περίεργο, για να είμαι ειλικρινής. Ίσως να έχω κι άδικο, αλλά θα μπορούσε να έχει κάτι "ύποπτο" εκεί μέσα;

Μπα, δεν νομίζω.

Εκείνος απομακρύνεται από εμάς χωρίς να πει τίποτα, αλλά προσπαθώ να συνεχίσω να τον αγνοώ.

«Λοιπόν, που θα πάμε;» με ρωτάει η Μελωδία.

Ναι, η αλήθεια είναι ότι αυτό δεν το είχα σκεφτεί.

«Θέλεις να πάμε για καφέ;» προτείνω και γνέφει. Έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχει κάτι πιο ενδιαφέρον από αυτό για να κάνουμε αυτήν την στιγμή.

Η καφετέρια που διαλέξαμε δεν έχει πολύ κόσμο, και διαλέγουμε να καθίσουμε στο πιο απομακρυσμένο τραπεζάκι που υπάρχει εδώ.

«Δεν ξέρω τι άλλο να κάνω» λέει η Μελωδία και στριφογυρίζω τα μάτια μου.

«Πάντως το να ντύνεσαι έτσι για να τον προκαλέσεις δεν είναι λύση. Προσπάθησε να του ζητήσεις να σου μάθει ιππασία. Ίσως αυτό πιάσει» της προτείνω. Ίσως αν δεν είχα τύψεις να μην ασχολούμουν καν με αυτό, αλλά απ' την στιγμή που έχουν γίνει αρκετά με τον Μάιλς που θα τα μετανιώνω για πάντα οφείλω να την βοηθήσω.

«Δεν μου αρέσει η ιππασία...» παραδέχεται και γελάω ελαφρά.

«Το ξέρω, αλλά δεν νομίζω να έχεις άλλη επιλογή» ανασηκώνω τους ώμους μου.

«Είσαι σίγουρη ότι τόσο καιρό που μένετε στο ίδιο σπίτι δεν έχεις ακούσει για κάτι άλλο που του αρέσει»

«Ναι, έχω. Λατρεύει να μου σπάει τα νεύρα»

«Έλα μιλάω σοβαρά»

«Κι εγώ»

«Y/n»

«Καλά, συγνώμη. Απλά δεν ξέρω»

«Κάτι θα υπάρχει»

«Ναι, κάτι θα υπάρχει, αλλά μέχρι να το βρούμε προσπάθησε να κάνεις κάτι με αυτό που ξέρουμε»

Δεν θέλω να συνεχίσουμε να μιλάμε για αυτόν. Με νευριάζει μόνο και μόνο που τον σκέφτομαι.

«Ωπ, και νόμιζα ότι η μέρα δεν μπορεί να πάει καλύτερα. Γεια σας, όμορφες» ακούγεται μια αντρική φωνή και μετά ένα αγόρι έρχεται και κάθεται στην κενή καρέκλα απέναντι μας.

Τον κοιτάω παράξενα προσπαθώντας να θυμηθώ ποιος είναι. Κάπου τα ξέρω αυτά τα ξανθά μαλλιά...

Όχι ρε πούστη μου.