PAPATYA

》PAPATYA'NIN AĞZINDAN《

Umudun olurum eğer bana inanırsan' diyerek başlamıştı herşey..Bir şey içindeki acıyı hafifletiyorsa ona inanırsın.İnandım sana,umudum oldun.Kaç güneş battı o gökyüzünde bilmiyorum.Kaç geceyi güne çıkardı o umutlar bilmiyorum..Hani bazen olurda herşey seni çok zorlar ya herşeye bi son vermek istersin iki jilet darbesiyle..Bilekleri kesmek falan hikaye.Sen hiç umudunu kestin mi?Ben kestim.Sanki kanaması durmak bilmeyen hayat damarlarından birini kesmişsin gibi.Kanaması durmuyor ve her geçen saniye daha da acıtıyor.Daha kötü olan ne biliyor musun?Ölmüyorsun.Ya sonra?Sonrası çaresizlik. Sonrası tükenmişlik.Sonrası ne biliyor musun?Sonrası bitmişlik.Bazen öyle sanıyor ki insan, eskisi gibi olabilir herşey.Olamaz halbuki.Olmaz.Tüketip de geçtiğimiz onca şey eskisi gibi olamaz.Ben sadece denemek istedim her defasında.Farkındaydım olmayacağının.Kabullendim seninle'biz' olamayacağımızı, sen geceydin,ben gündüz,sen siyahtın ben beyaz.Belki birbirmize çok terstik ama ikimiz de biliyorduk siyahın beyazsız,geceninse gündüzsüz hiçbir anlam ifade etmedigini..Çok karışığım.Bir yanım olabildiğince huzursuz ve yorgun.Diğer yanımsa mucizelere ve hayallerin gerçek olabileceğine hâlâ inanıyor ve heyecanını koruyor.Bu iki yan arasında ben, eziliyorum.İçimde paramparça olup ufacık kırıntılarına kadar bölünmüşken hayat,içimdeki okyanusların en derininde boğulmuşken umutlar,içimdeki yangınlar acımasızca alev almışken,içimdeki tüm parçalar,tüm inandıklarım,tüm direndiklerim,tüm dayanaklarım,tüm çocukça ümitlerim paramparça olmuşken,içim yıkık bi savaş yerini andırırken,içim bomboş terkedilmiş bi şehirken,içim rüzgarlıyken,içim sessizken,içimdeki depremler ve kıyametlerden sonra en ufak bi canlı belirtisi yokken nasıl oluyorda ruhum hâlâ içimde?Nasıl oluyorda hâlâ atıyor kalbim?Hâlâ nasıl nefes alıp direniyorum hayata?Bakma sen gülümsediğime,bakma sen ayakta durduğuma,bakma öyle dışarıdan normal göründüğüme,ben paramparçayım.Ben,yenilgiyim.En iyi sen bilirsin papatyaların ne kadar özel olduklarını.Önce kökünden, sonra yapraklarından bencilce koparılmış papatyalara bakıyorum..Papatyalar ölmez bayım,Papatyaları öldürürler..Bilmiyorum kimde çiçek açar artık gülüşlerin,kimde zil çalar eteklerin..Kim seni benim kadar sevebilir,sarılır,öperken koklar yada incitmekten korkar..İnan artık hiç önemli değil!Ne semtime uğra,ne de aklıma gel. Ne geceme ay ol, ne gündüzüme güneş. Çok üzüldüm,çok özledim,çok bekledim..Ama şu saatten sonra hiçbir pişmanlık,hiçbir özlem,hiçbir anı seni bana döndürmesin.Bende sana yanacak bir can daha kalmadı,bilesin..
İnsan çok sevmekten kızamamaktan,kıyamamaktan,üzememekten ve hep alttan almaktan kaybediyor.Hayat,ilk önce kendini yok sayanları harcıyor.Bir yol düşün.Ne başındasın ne sonunda,üzerinde bile değilsin ama içinden çıkamıyorsun.O ilk güne götür beni.Seni tanıdığım güne bırak.Gülüşün ukde kalsın içimde.Keşkelerim güzel olsun sana dair.Bir daha hiç karşılaşmayalım.Tanıştığımıza memnun olalım ve ötesine geçmeyelim.Sen yoluna git,ben yoluma..Tanımak hayal kırıklığı.Ne demiş şair:"Fazla yakınlığın getirdiği uzaklıktayız.Ben senin gönül kalabalığınla baş edemem.Bazen sevgine ve verdiğin değere acırsın.İnsanın canını da en çok bu acıtır.Bazen vazgeçersin.Herkesten ve herşeyden.Uzaklara gitmek istersin,başka yerlere kaçmak.Kimseyle konuşmak,kimseyi görmek istemezsin.Kurduğun hayallerden,verdiğin sözlerden vazgeçersin.Ne başarmaya gücün kalır ne de oldurmaya.Bir iki defa kendini kandırır yeniden denersin.Çok geçmeden anlarsın olmayacağını,olduramayacağını."Keşke bende herkes gibi olabilsem.Otursam hi köşeye insanları izlesem.Hiçbir şey düşünmeden,hayal kurmadan,olur mu diye umit etmeden."Yorulursun.Birşeyleri beklemekten,'acaba değişir mi?'diye sorgulamaktan.Bir mucize olsun diye inanmaktan yorulursun.Kendini suçlamaya başlarsın,umut ettiğin için,emek verdiğin için.Gerçekleşmemesine rağmen hayallerinin peşinden koştuğun için.Bütün rüyalardan,bütün sözlerinden.Biriktirdiğin bütün hayallerinden tek tek vazgeçersin.Hikayem senle başladı senle devam etsin isterdim.Gel gör ki iki kişilik bir hikayede tek başına savaştığını fark ettiği zaman vazgeçiyormuş insan.Dünyayı karşına alsan da seni yalnız bırakanla savaşamazsın çünkü.Bazı vazgeçişler tercihtir,benimki mecburiyet.Bazı vazgeçişler tepkidir,benimki tamamen umutsuzluk.Dilimin vedalaşıp,gönlümüm veda edememesiymiş benimkisi.
İnsanlar iştee...
Sahip olduklarının değerini bir türlü bilmezler.
Güllere koşarken ayaklarının altında ezilen papatyadan habersizler...
Gülün büyüsüne kapılıp hep onu severler ama bilmezler ki kırların en güzel çiçeği, Papatyalarr...
*Papatyalar aşkına sana söz veriyorum. Papatyaya dönüşünü beraber izleme dileğiyle...
Hoşçakal...