Yll i shndritshem

part 14

Arnold pov
Fola me mamin ne telefon. Ajo me kishte thene se do bente gjithcka per ndare babin nga Maria.
Une kisha rene dakort ta ndihmoja. 
U kisha thene qe sdo rrija ne shtepi per dreke sepse do ikja ne vlore me disa shoke.
Aty gjendej edhe Anisa. Epo ne fund te fundit nuk do humbisja kohe me Mabelin.
Tani ndjeja vetem urrejtje per te dhe doja vetem te kaloja mire me Anisen dhe cunat. Shyqyr qe nuk fillova te ndjej me shume per te. Edhe ajo doli te ishte nje mashtruese.

M- Sot do gatuajme ne zgare.
Eduart ti me Abelin merruni me mishin. Une me mamin me sallaten. Dhe te tjerat.
Doja ti lija pak vetem eduartin dhe abelin.
Hapa edhe muzike ne telefon dhe u krijua nje atmosfere e bukur.
M-abel si thua te na besh nje kercim te bukur tani..
A- nuk besoj se do e pelqenin babi me Marian...
Maria-jo na pelqen...
Abeli po kercente dhe ne e duartrokitem.
Maria- bravo...je fantastik. Mua me pelqeu shume.
Eduarti kishte mbetur i shtangur.
Ti je shume i afte...dhe une kam humbur kaq shume...
Bir dua te te kerkoj falje qe nuk te jam gjendur.
Mabel-dhe ka fituar cmim te pare per here te trete tek konkursi i shkolles.
E- bir jam krenar per ty bir. Uroj qe ne gjermani te te ec sa me mbare.
Abeli ishte mallengjyer nga ato qe kishte folur.
A- faleminderit baba. Ti gjithmone je munduar per ne. Tani e kuptoj qe mundimi jot ka qene qe ne mos na mungoje asgje. Qe ti ke menduar per mire. E pranoj asgje nga ana monetare sna ka munguar. Dhe e shof qe njohja me Marian te ka bere me te dashur. Epo Maria mireserdhe ne familje. Uroj te jeni te lumtur. U perqafuam te tere dhe ndjeja se nje gjysem pune ishte realizuar.
Tani mungonte vetem te Arnoldi por me dukej mision i veshtire.

Nderkohe kishim kaluar bukur ate dite kur ne me Abelin vendosem te shkonim ne qytet per te pire dicka. 
Ishte nje si tip clubi veror.
Aty u ulem ne banak te dy dhe po bisedonim. Nderkohe syte me shkuan tek Arnoldi dhe Anisa. Te cilet na u afruan.
Anisa- hej Mabel. Edhe ti ketu.
M-anisa sna u ndave mi goc.
Ar- anisa ky eshte vellai im Abeli.
Ab- ckemi.
An- mabel po cpaske qene sa e shkathet mi...me gjithe familjen.
M-mos filloi kjo tjetra. E di qe jeni fiks per njeri tjetrin ju te dy.
Ab-lere mos e degjo. Si thua ikim kercejme.

Anisa dhe arnoldi u larguan drejt plazhit.
Une po kerceja me Abelin. Kur pashe qe Arnoldi me shikonte me inat dhe Anisa po bente veprime te shpifura.
Kercyem me Abelin dhe u ulem. Aty vura re sesi nje vajze shikonte Abelin.
U ndjeva pak xheloze. Por abeli e kishte te miren qe nuk flirtonte me te tjera. 
Por vura re se edhe nje djale dy tavolina me siper po me shikonte. Une nuk ia vazhdova shikimin. Ne ate moment vjen vajza dhe i kerkon Abelit te kercejne. Se ku e gjente guximin. Ai me pa dhe une nuk reagova. Ai iku te kerceje me vajzen. 
Une mbeta vetem dhe po rrija duke pire pijen time. As nuk ngrita koken te shikoja njerez te tjere se me fatin tim ku i dihej ndonje djale tjeter dilte kushuriri i abelit dhe arnoldit. Hodha syte nga abeli dhe ai po kercente me vajzen e cila i qepej. U ndjeva pak xheloze.
Ne ate moment disa cuna afrohen drejt Abelit dhe njeri i thote se cbente ai me motren e tij.
U cova dhe une pasi dukeshin te rrezikshem.
Nderkohe abeli i tha qe vetem po kercenim.
Ej zot vetem telashe.
Njeri kapi nga bluza abelin. 
M-ej...cfare po beni...thjesht po kercenin .
Djali- po ti kush je?
M- une jam shoqja e ktij personit qe ju po ngacmoni..
Djali-ua sa e forte...po ti djale mamaje do fshihesh pas asaj..
Abeli ishte gjithe nerva.
M-ej ishte motra jote ajo qe e ftoi ne kercim. Nese ke dicka sqaroje me motren tende. More vesh ti trimi me shoket me vete. Tani na falni ne. 
Abeli kishte mbetur si i hutuar dhe e kapa per dore te iknim.
Djali mori te motren dhe iken. Fjalet e mia e kishin bere te kuptonte qe ishte e motra fajtorja.
A- mabel...nuk kam nevoje te me mbrosh ti...
M-nuk po te mbroja..thjesht doja te evitoja probleme.
A-po por mbase i hape goces se huaj.
M- seriozisht e ke ti mo. Halli tek goca eshte..po ik ore te goca pra...
Ai me pa cuditshem.
Ne po rrinim me inat dhe u beme gati te iknim.
Hipem ne makine dhe ishim rruges per te shtepia.
A- se ceshte nje makine qe po na ndjek..
M- po me kujdes hapi krahun te kaloje..
A-skam ku ti hap krah ketu sepse rruga eshte e ngushte ..
Ne ate moment ndjeva sesi makina na perplasi...dhe sesi Abel humbi kontrollin dhe u rrokullisem disa here dhe u perplasem duke rene ne nje si gremine jo shume te thelle.

Me pas cdo gje e zeze...

Pip..pip...pip...

Hapa syte...
Shof mamin e cila ishte e palyer, e zverdhur ne fytyre...dhe me sy te enjtur.

Maria-mabel u zgjove...je mire bija ime.
Ajo mu afrua me perqafoi.
M-ma po Abeli.. 
Mami nuk po me kthente pergjigjie..
Ma abeli te lutem.me thuaj qe eshte mire...dhe po qaja.
M- zemer rendesi ka qe ti hape syte.
Ne ate moment vjen doktori.
Po me kontrollonte. Mabeli eshte mire.
Nuk ka demtime te brendshme. Vetem keto demtimet e jashtme qe do sherohen shpejt.
M- ma me thuaj per Abelin.
M- zemer abeli ndodhet ne koma. Ka patur demtime te renda. Dhe nuk e di nese ka shpresa te cohet.
M-jo nuk ka mundesi. dua ta shof. Zemer jo tani. Pastaj.
Ne ate moment doktori perseri me ben nje qetesues dhe mbaj mend vetem qe mu erresua cdo gje.

Hap syte dhe pashe qe ishte nate.
Spitali ishte qetesi dhe mami po flinte tek kolltuku ngjitur me krevatin tim.
U cova avash avash dhe ika te gjeja Abelin.
Nuk dija ku te kerkoja por vura re se tek zyra e pritjes ishin disa kartela por nuk kishte njeri. 

Pashe Abel..dhoma 303. Ishte pak larg times. Arrita.
Shof nga xhami ishte Abeli.
Ndjeva qe me dhembi zemra.
U futa ne dhomen e tij. Ai nuk reagonte. Ishte i lidhur me shume aparatura dhe mund te degjoheshin vetem zhurmat e tyre.
M- abel te lutem, hapi syte.
Ti ke shume endrra te cilat duhet ti realizosh. 

Per me teper ke shume njerez qe te duan...dhe une jam nje prej tyre.

E di, me ty kam arritur te ndjej flutura ne stomak. E beson dot. Qe diten e pare qe te kam pare. Te dua edhe pse kemi shume pengesa per te ndenjur te dy. 
Por ti vetem hapi syte. Jam gati te bej gjithcka qe ti te hapesh syte e bukura.
Me fal se e di qe te kam merzitur por nuk e kam bere me dashje...
Te lutem Abel...
U shtriva prane tij. 
Me kishte zene gjumi prane tij...
Nuk e pranoja dot qe ai te ishte shtrire ne ate krevat spitali. Me sy mbyllur dhe ne nje gjendje vegjetative.
Me lot ne sy u cova diten tjeter. Mamin qe me kerkonte dhe me tha se do dilnim nga spitali por une doja te rrija afer tij.
Gjithesesi nuk e dhashe shume veten ne  prani te mamit.
Nga ana tjeter mamaja e Abelit sma bente te lehte qendrimin ne spital prane Abelit.
Ajo me ofendonte. Me thoshte qe isha shkaktarja.
Nga ana tjeter ndryshim kisha vene re edhe tek Arnoldi. Sillej cuditshem. Nuk me shikonte ne sy me evitonte.