Yll i shndritshem

part 15

Kishin kaluar gati 3 muaj nga dita e aksidentit.

Eduarti e kishte transportuar Abelin ne spitalin privat te nje shokut te tij ne Tirane.

Mami dhe Eduarti po jetonin ne Tirane dhe te dy e kishin zhvendosur punen e tyre ne Tirane.

Une kisha filluar vitin e dyte edhe pse nuk kisha deshire per asgje. Jetoja me mamin, eduartin dhe  arnoldin.
Me arnoldin gjerat nuk ishin si me pare. Ne nuk ishim me shoke por gjerat kishin rene ne qetesi. Sepse edhe ai me evitonte.

Ata qe na shkaktuan perplasjen nuk u kapen asnjehere. Pasi nuk dihej kush e beri. Rruga ku u aksidentuam ishte e erret, e pa rregulluar dhe nuk kishte asnje shans te zbulohej fajtori.

Nuk isha shume mire me mesime si ne vitin e pare pasi akoma kisha pengun qe sduhej te ishte Abeli aty. Ose te pakten sduhej te kisha shpetuar une.

Cdo dite shkoja e vizitoja ne spital. Flisja me te. I tregoja cfare behej. 

M- abel si je sot..une kalova nje dite koti ne shkolle. As nuk shtyhej fare.
E di sdua as te flas me njeri tjeter vec teje. Po ti as nuk me kthen pergjigjie.

Jam distancuar nga grupi..ela ina mundohen te me gjenden prane, por nuk qesh dot me to, nuk lumturohem dot per nje dite te re duke ditur qe ti je ketu...nuk e di pse po nuk gjej nje arsye per te qene e lumtur.
Ndihem fajtore sepse nuk e meritoj jeten me shume se ty.
Duhej te isha edhe une si ty...cfare kam bere une te meritoj jeten dhe ti jo?

Por kam nje lajm te bukur per ty.
Fale gjermanishtes sime fola me shkollen qe te kishin pranuar ne gjermani. U tregova per rastin tend dhe e di cme thane?
Te mirepresin ne cdo kohe qe te hapesh syte.

E beson Abel...tek shkolla ne gjermani ti ke nje vend. Nje mundesi per te shkqelyer...prandaj hapi syte e bukura..te lutem.

Nga Abeli akoma skishte shenje. Ishte fund nentori. 
Abel e di kam kuptuar qe duhet te heq dore nga ndjenjat qe kam per ty.
Ti hapi syte dhe une nuk te trazoj me. Madje as nuk te dal para.
Duhet ti jap vetes mundesi me dike. Qe te te cliroj dhe ty nga ndjenjat...
abel sot do dal me Enon. Ai me ka qendruar afer. Me ka kuptuar ne dhimbjen time. E di. Mbase bej gabim sepse une nuk e pelqej ate...zemra ime eshte e zene. Por nuk e di pse kam nevoje qofte nje dite te harroj cdo gje.

Ishte darke kur u bera te ikja nga spitali...por papritur cdo gje po lekundej. Po binte termet.
Termeti me i fuqishem qe kishte ndjere ndonje here Tirana. Te gjithe infermieret dhe doktoret po tentonin te dilnin jashte. Disa ndenjen aty por une te vetmen gje qe kisha ne mendje ishte te rrija me Abelin.

E kapa fort per dore dhe po rrija afer tij.
Termeti zgjati pak...
Kur termeti pushoi..degjova sesi njera nga aparaturat beri nje zhurme te cuditshme dhe Abel po dridhej...

Therrisja me sa fuqi inferimieret por askush nuk degjonte.
Abel te lutem qetesohu..hapi syte...
Ai nuk po dridhej me por syte e tij ishin mbyllur.
U afrova dhe e putha tek cepi i buzes. Hapi syte te lutem..abel..abel...te dua..te lutem hapi syte..

Ndenja pak duke i thirrur kur ai hapi syte...

Abel ti u zgjove...
Ai ishte i tronditur..
Abel jam une ketu..Mabel...ti u zgjove. Po qaja dhe lotet me rridhnin nga gezimi si ujevara.

Mabel..tha ai si i tronditur dhe me shtrengoi doren...
Sht qetesohu..gjithcka eshte mire. Tani qe ti hape syte gjithcka shkon mire...jam une ketu.
Mbeshteta koken tek ai dhe ai po me ferkonte floket lehtesisht.

Isha shume e lumtur.
Ne ate moment vjen infermieria e cila ishte e tronditur nga termeti por e lumtur qe pa Abelin zgjuar. Ajo thirri doktorin ta kontrollonin.
Dola jashte...mora direkt ne telefon mamin pasi ajo ishte me Edin.
U dhashe lajmin e mire dhe ata po vinin per ne spital.

Mora enon qe ti thoja se nuk kisha mundesi te vija pasi kisha nje pune dhe me mirekuptoi.

Abelin e cuan ne nje dhome tjeter dhe ia hoqen aparaturat.
A- je bere shume e bukur.
M- tani e vetmja gje e rendesishme eshte qe ti hape syte.
A- mabel...nuk ishte faji jot...
M- kush abel?
A- Aksidenti nuk ishte faji jot. Perkundrazi ishte faji im. Dhe nese ty do te ndodhte gje sdo ia falja vetes kurre.
M- rendesi ka qe cdo gje mbaroi. Ti je mire. Une jam mire. Mjafton vetem te rikuperohesh dhe ti kthehemi normalitetit.

A- mabel dua te te them dicka...
M-do flasim dite tjeter. Clodhu tani pasi ke nevoje te mbledhesh veten. Po vijne edhe prinderit.
Dhe keshtu cdo gje dukej sikur kishte ardhur ne terezi.

Abeli kishte demtuar pak kemben dhe kishte nevoje per fizioterapi.

Eduarti do i merrte nje fizioterapiste femer. Por kjo gje me ra rende. 

Nuk doja nje femer afer tij.
Dhe gersi me kishte thene se kishte nje shok fizioterapist dhe i thashe familjes.

Abeli nuk ishte dakort kur thashe se ishte mashkull. Por fjalia ime qe ishte i martuar me femije beri qe ai te pranonte direkt. E kuptova qe as ai sdonte femer. U lehtesova.

Nderkohe po ecte mire procesi i fizioterapise. Shtepia qe Eduarti kishte blere me mamin kishte pishine dhe aty mund te bente ushtrime lehtesisht.
Ishte e djele. Ate dite mami me Edin kishin shkuar ne nje dasem.

Arnoldi ndodhej me shoket jashte shqiperie dhe ishim vetem une me Abelin.
A- ia dhe pushim sot Besit?
M-po.
A- mire bere se gjynah e kam lodh te shkretin.
M-sot cdo gje qe do kesh nevoje do te te asistoj une.  Apo mos doje ndonje pjeshke?
A- haha e bukur kjo por jo si kam qejf pjeshkat. 

M-epo shume mire. 
Hajde se po te ndihmoj te futesh ne pishine. 
A-ok. 
E futa Abelin ne pishine dhe vet po rrija e veshur me fustan.
A-ti nuk do vish? Se nuk i bej dot vet ushtrimet.
M- po sigurisht qe do vij, vetem sa te hap pak muzike. Se vetem ashtu motivohesh ti.
Hapa muziken dhe hoqa fustanin qe te futesha prane tij ne pishine.

Abel pov
Mabel me ishte gjendur prane gjate gjithe kesaj kohe. 
Gjate kohes qe isha ne koma, ajo nuk ka lene dite pa ardhur dhe me takuar.
Me bisedonte, shtrihej prane meje, me qante dhe me kishte treguar ndjenjat e saj dhe une ndihesha si ajo.
Prinderit tane e kishin shume seriozisht me njeri tjetrin madje do martoheshin ne vere.
Prania e Mabelit ne jeten time ishte bere si nje ilac sherues. Ajo ishte motivimi qe une te cohesha nga koma dhe me pas te rikuperohesha sa me pare. Ajo nuk me braktisi asnjehere. Ishte aq e kujdesshme. 
Sa vinte dhe ndjeja qe nuk kisha me nevoje per patericen. Por me pelqente kur prane kisha Mabelin qe te kujdesej per mua.  Ajo i kishte dhene leje Besit dhe ne ishim vetem te dy.
Kisha pak frike nga vetja kur isha afer saj. E doja. Ne fshehtesi dija edhe ndjenjat e saj. Eshte e cuditshme sesi arrijme te duam dike pa e kuptuar. Dhe pastaj e kemi shume te veshtire ta nxjerrim nga mendja dhe zemra.

Ajo me ndihmoi te futesha ne pishine dhe hapi kenget qe me pelqenin mua. 
Hoqi fustanin dhe doli me rroba banje.
Ajo dukej fantastike. Trupi i saj ishte akoma me i bukur se i nje modeleje. Nuk kishte te share pasi linjat e saj ishin ne perfeksion.
U mundova mos i ngulja syte pasi nuk doja qe te kuptonte sesi ndihesha une.
E pashe qe u vu pak ne siklet..

A- mos u ver ne siklet...nuk eshte hera e pare qe te shof me rroba banje.
M- hahah po e vertet,atehere kur me shpetove jeten.
Ajo u qetesua pak. Po valle a qetesohesha dot une? Ndihesha si nje adoleshent i cili ka rene ne dashuri per here te pare dhe sdi si ta fshehe...sepse me te ishte ndryshe...te dy kishim ndjenja...ndjenja qe po i ndrydhnim.