KOTY ŁĄCZĄ LUDZI; kuroo tetsurō ˣ ʳᵉᵃᵈᵉʳ「 ✔ 」

━━━ Rozdział 14 ━

To działo się strasznie szybko. Zacisnął zęby na języku, aż przegryzł się do krwi. Czuł, że [imię] zaraz odejdzie. Bezpowrotnie. I już nigdy się do niej nie przytuli, nigdy się z nią nie podroczy. Bo żył dla jej zarumienionej twarzy i delikatnego ciosu w brzuch, kiedy denerwował ją publiczne. Po prostu... Wizja stracenia tej dziewczyny była przerażająca, a on nie zamierzał się poddać. Nie, kiedy zbierał się w sobie aby wreszcie wyjawić jej swoje uczucia. Nie, kiedy był coraz bliżej upragnionego celu.

Nie myśląc zbyt wiele, popędził przed siebie. Dogoniwszy [imię], która zdążyła już zetknąć się z miękkim, trawiastym podłożem, zatrzymał ją usilnie łapiąc za nadgarstek.

Odwrócił drobne ciałko dziewczyny w swoją stronę.

Twarz nastolatki nie wyrażała żadnych emocji, nogi przygotowane były do ucieczki. W końcu spojrzała na niego tymi ślicznymi [kolor] oczami, pełnymi wątpliwości. On lubił w nie patrzeć, bo były inne. Tylko w jej oczach potrafił dostrzec czyste emocje. Tylko jej oczy zdradzały to, co się działo w środku. Coś czego usta nie mogły wymówić. Niczyje inne nie mówiły mu tak wiele.

⏤ [imię] ⏤ zaczął nie pewnie. ⏤ Wiem, że możesz mieć swoje sekrety, swoje tajemnice. Nie chcę być wścipski i nie chce żebyś była zmuszona do odpowiedzi, ale mimo wszystko się martwię. Ze względu na to że jestem twoim przyjacielem ⏤ chociaż ja tak czuję, tak myślę i nie ukrywajmy jesteś dla mnie naprawdę ważna, [imię]. I jeśli myślisz, że nie widziałem jak zaciskasz oczy z bólu to nie masz racji. Nie jestem głupcem.

⏤ Po prostu... Jeśli chociaż trochę zależy ci na moich uczuciach, bądź ze mną w stu procentach szczera ⏤ dodał, kładąc dłoń na jej ramieniu, pokrzepiająco.

Nagle poczuła, jakby ziemia rozstąpiła się pod jej nogami. Spadała w dół, pochłaniała ją ciemność. Serce przestało na chwilę bić, a kiedy ponownie zaczęło tłoczyć krew do żył, każde uderzenie było jak bolący skórcz. W uszach usłyszała niski pisk.

Co?

Czy to się dzieje naprawdę?

Dlaczego wciąż brnął w tym samym kierunku?

Strach dosięgnął takiego stopnia, iż sama [nazwisko] nie miała pojęcia czego tak naprawdę się bała; wyśmiania, odrzucenia, niezrozumienia. Nie chciała zamartwiać go swoim stanem zdrowa, jakby sam nie miał wystarczająco problemów na głowie. Potrafiła twardo trzymać się swojego zdania, wiedząc, że w końcu prawda wyjdzie na jaw, a ona utopi się w swoim własnym wirze kłamstw. Bez ratunku. Bez trwogi i poczucia bezpieczeństwa. Śmieszne było to, że ryzykowała nawet utratą swojego własnego przyjaciela, który pomimo dokuczania był dla niej jak skarb ⏤ najjaśniejszy promyk słońca. Czemu Kuroo musiał wzbudzać w niej tyle emocji? Najskromniejszy komplement, najdrobniejsza cząstka uwagi sprawiały, że świat wirował. Ukrywanie tych wszystkich uczuć sprawiało jej trud. Chciała być z nim szczera, wyznać mu wszystko... Wyznać mu o opuchniętej kończynie, o swoich uczuciach, ale... nie mogła. Jeden niewłaściwy ruch, a łączący ich most porozumienia skruszył by się i rozleciał jak domek z kart. Ironicznie, kochała go zbyt mocno, aby podjąć ten krok.

⏤ Dziękuje za to, że mnie wspierasz, Tetsu. Uwierz, naprawdę nic mi nie jest, tylko krzywo stanęłam na boisku. Nic strasznego.

⏤ Ah, co za ulga... Niezłego stracha mi nabawiłaś, wiesz? ⏤ wypuścił powietrze ze świstem, na co licalistka odpowiedziała tylko skinięciem warg.

Pamietaj.

Jeśli chcesz obdarzać ludzi uśmiechem to tylko tym prawdziwym. Fałszywy uśmiech może zadać zbyt wiele bólu.