❝RANPOE❞ h i s t o i r e s ✔

e n n u i

Nic nie przemijało Ranpo z większą nudą, niż wykwintne bale.

Uległ tej dziwnej propozycji Yosano i pozwolił jej wbić siebie w niewygodny garnitur. Dał się wrobić w siedzenie na imprezie, która nie przykuwała jego zainteresowania, nawet w najmniejszym stopniu.

Nie tańczył, bo zwyczajnie nie wykazywał zainteresowania kręcącymi się wokół kobietami. Nie rozmawiał z nikim, z powodu dziecinnie prostego. Wszyscy ci ważniacy, co niby odznaczali się inteligencją, nawet nie dorastali mu do pięt i tak naprawdę za maską wyższości kryli się nadęci bufoni. Natomiast Akiko zostawiła go na pastwę losu, wdając się w namiętną dyskusję z przypadkowo napotkaną tu Kouyou Ozaki.

Wiercił się na krześle, strój przyprawiał go o dyskomfort i nie pozostało mu nic, a tylko obserwować te złotawe ściany, wybijające się w górę kolumny, oraz czerwone kurtyny. Zwisające kandelabry, ludzi w agonii zbyt oficjalnego tańca. Przyjemnym nie było słuchanie szumów przyciszonych rozmów wokół i wystukiwanych o parkiet kroków; przykrywanych klasyczną melodią.

Nuda!

Dopiero, gdy w tłumie przeminęło mu znajome, szopie futerko, na ramieniu pewnego wysokiego mężczyzny, Ranpo usiadł sztywno i przyjrzał się postaci dokładnie. Widząc znajomą twarz, przykrytą gęstą grzywką, rozpromienił się.

Wstał, by pobiec do lekko dygoczącego mężczyzny.

— Poe-kun!

~

Takie zbiorowiska po prostu Edgara stresowały.

Tłumy przyprawiały mężczyznę o ogromny zawrót głowy, więc nic dziwnego, że zamiast podziwiać piękno uroczystego przyjęcia, próbował się jakoś w tym wszystkim odnaleźć. Dziwnie i lekko dygotał, złoto oraz czerwień sali zdawały się ze sobą zlewać, a muzyka nieprzyjemnie dudniła w uszach. Jedynie futerko Karla i ogon łaskoczący mu kark jakoś trzymały go przy tej rzeczywistości.

Nie miał nic przeciwko balom, naprawdę. Poniekąd, mogły być dla niego pożywką dla inspiracji i potrzebował tego doświadczenia na własnej skórze. Tyle, że obracały się zwykle tak, że jedynie miał ochotę z nich uciec, a o rozmowie z kimkolwiek nie było mowy. Zwykle podpierał ściany, wtedy jego serce jedynie delikatnie dźwięczało z niepokoju. Zwyczajnie obserwował, jak dostojni ludzie pławią się w dyskusji, popijając przy tym szampana. Albo patrzył na piękne kobiety kokietujące mężczyzn, aby namówić ich na wspólny taniec.

Miał już nawet w głowie fabułę jakiegoś krótkiego opowiadania, gdzie ktoś zostałby zamordowany na takim balu, ale teraz jedynie walczył z lekką paniką.

Ranpo nie usłyszał, ale nagle ujrzał go przed sobą i chwilowe zaskoczenie go sprowadziło do rzeczywistości. Szybko jednak pomyślał, że może to być jedynie wytwór wyobraźni. Dlatego słowa docierały do niego z trudem i nawet nie zarejestrował, jak szybko Edogawa prowadzi go do najbliższego wyjścia.

Na pewno powietrze, które zaczęło docierać do niego od strony drzwi pozwoliło mu zrozumieć sytuację i przegonić to zamglenie umysłu.

Powietrze! – jego umysł wręcz to wykrzyknął i otoczenie całkowicie zmieniło swoje oblicze.

Znaleźli się na jednym z balkonów, gdzie księżyc rzucał na nich czarujące światło i lekki wiaterek postanowił im potowarzyszyć. Iście romantycznie, można było rzecz. Gwiazdy iskrzyły się na niebie, ręka Ranpo wciąż uparcie go trzymała... Zaczerwienił się przez to, a dłoń odruchowo wyrwał z uścisku. Karl za to zeskoczył z jego ramion i przysiadł na białej, marmurowej barierce.